Του Γ. Γ.

Μπάφιασα απ’ το πρωί να ακούω και να διαβάζω εκτιμήσεις, επιπέδου χαρτορίχτρας, για το ποιοι κρύβονται πίσω από την αιματηρή επίθεση, με τα γνωστά αποτελέσματα στους χρυσαυγίτες.

Μια πρώτη πολιτική προσέγγιση σ’ αυτό το γεγονός έχω κάνει, επειδή όμως παρακολουθώντας τα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων, διαπιστώνω ότι σε πολλούς «ειδικούς αναλυτές», έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι είναι η οργάνωση «Σέχτα» πίσω από την επίθεση στους χρυσαυγίτες, να επανέλθω σ’ αυτό το θέμα.

Με την οργάνωση αυτή έτυχε να ασχοληθώ, τον Ιούλη του 2010 όταν με προκήρυξη που έστειλε στην εφημερίδα «Νέα» αναλάμβανε την ευθύνη για την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. (Δείτε την ανάρτηση «Περί ένοπλης μειοψηφικής βίας και μια πρώτη προσέγγιση στην προκήρυξη της Σέχτας Επαναστατών»).

Οι απόψεις που είχα διατυπώσει τότε βασιζόταν μόνο στην «εικόνα» που σχημάτισα για την «Σέχτα» διαβάζοντας την προκήρυξη της.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα για την φύση αυτής της οργάνωσης. Και αυτό βασικά γιατί υπήρξε ένα πολύ αποκαλυπτικό δημοσίευμα που υπέγραφε ο Κώστας Βαξεβάνης στο περιοδικό Hot Doc, τον Αύγουστο που μας πέρασε.

Εχει μεγάλο ενδιαφέρον γ’ αυτό και το παραθέτω:

Οι προκηρύξεις της Σέχτας Επαναστατών δεν φωτογραφίζουν κάποια οργάνωση που, έχοντας ως αφετηρία μια σκληρή ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση, δείχνει να κινείται ενάντια στους εχθρούς της επανάστασης. Παρότι οι τέσσερις προκηρύξεις που έχει στείλει (κατ' αποκλειστικότητα) στα Νέα έχουν ως άξονα τον ίδιο θυμό, δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους.

Η ΣΕΧΤΑ αυτοπροσδιορίζεται από τον τίτλο ακόμη ως επαναστατική ομάδα, αλλά αυτή η επανάσταση περιέργως δεν έχει πίσω της καμία επαναστατική θεωρία. Το σημαντικότερο είναι πως δεν προσδιορίζει και κάποιον εχθρό από αυτούς που συνήθως στη συνείδηση του κόσμου θεωρούνται ως εχθροί: Τους κεφαλαιοκράτες, τους εκμεταλλευτές, τους τραπεζίτες, ή κάποια από τις παρεμφερείς ομάδες που βρίσκονται στον έναν πόλο των κοινωνικών αντιθέσεων.
Αντίθετα η ΣΕΧΤΑ, μέσα από μια τελείως απολιτίκ θεώρηση, αντιλαμβάνεται ως εχθρούς τους μικροαστούς, όσους είναι θύματα του καταναλωτισμού, τους επιπόλαιους δανειοδοτούμενους, τα θύματα του lifestyle (ούτε καν τους δημιουργούς του lifestyle).

Οι συντάκτες των προκηρύξεων δεν αντιλαμβάνονται τον καταναλωτισμό και τον μικροαστισμό ως απόρροια και παράγωγα συγκεκριμένων οικονομικών σχέσεων που επικρατούν στην κοινωνία, ούτε του καπιταλισμού. Απλώς θυμωμένοι βρίζουν τους μπάτσους ή όποιον άλλο επιλέγουν να βρίσουν, και ως εξήγηση των κακών στην κοινωνία αραδιάζουν μια σειρά από (παράγωγα) υπαρξιακά προβλήματα.


Θα μπορούσε να πει κάποιος πως οι προκηρύξεις έχουν τριπλό ύφος ή τρεις συντάκτες. Ο πρώτος αναλαμβάνει να βρίσει θυμωμένα, αγοραία, και να απειλήσει. Ο δεύτερος παίζει τον ρόλο του θεωρητικού, αναλύοντας ένα συνονθύλευμα θεωρητικών θέσεων που δεν ακουμπούν σε καμία ιδεολογία. Δείχνουν να είναι το ιδεολογικό μπέρδεμα μιας παρέας που ζει τα υπαρξιακά της αδιέξοδα και γι' αυτό αρχίζει να πυροβολεί για εκτόνωση δεξιά και αριστερά. Ή, μπορεί να πει κάποιος, είναι ένα συνονθύλευμα απόψεων που κάποιος πρόχειρα συνέλεξε για να δώσει ιδεολογική θέση σε μια δολοφονία. Ο τρίτος συντάκτης επαναλαμβάνει στερεότυπα και θέσεις για τη φυλακή και τους φυλακισμένους.

Οι αναλύσεις της ΣΕΧΤΑΣ δεν έχουν καμία αριστερή χροιά. Δύο αναφορές σε θεωρητικούς της αριστεράς, μία στον Λένιν και μία στον Μάο, είναι εντελώς επιφανειακές. Γράφει στην προκήρυξη: «Πρέπει να θέσουμε το διαχρονικό ερώτημα του Λένιν "τι να κάνουμε"». Πρόκειται για τίτλο ενός από τα πιο γνωστά βιβλία του Λένιν. Σε άλλη προκήρυξη αναφέρεται: «Όπως είχε πει ο Μάο Τσε Τουνγκ, "χτυπάς ένα για να φοβίσεις δέκα"». Αυτή είναι όλη κι όλη η αριστερή κατάρτιση της ΣΕΧΤΑΣ. Σαν κάποιος να διάβασε τίτλους βιβλίων σε μια βιβλιοθήκη και τους επανέλαβε για να δώσει ύφος στην προκήρυξη.

Την αναρχοαριστερή φύση της οργάνωσης αναιρεί η ίδια η ονομασία της. Ο θρησκευτικός όρος σέχτα, όταν αποδίδεται στην πολιτική, περιγράφει κλειστές ιδεοληπτικές ομάδες που διαπράττουν συνεχή πολιτικά λάθη, προτάσσοντας τον πολιτικό τους μαξιμαλισμό. Δηλαδή ο όρος σέχτα στην αριστερή φρασεολογία είναι αρνητικός. Συνεπώς κάποιοι καθόλου αριστεροί χρησιμοποίησαν έναν όρο που φάνταζε αριστερός. Το ερώτημα είναι αν το έκαναν από ιδεολογικό αναλφαβητισμό ή επειδή ήθελαν να σκοτώσουν και να εμφανιστούν ως ιδεολόγοι.

Έχει επίσης μεγάλη σημασία το πώς εμφανίζεται ο βασικός συντάκτης των προκηρύξεων, που αναλαμβάνει να περιγράψει όσα πιστεύει η ΣΕΧΤΑ. Είναι κάποιος που εμφανίζει εισαγωγικομανία. Χρησιμοποιεί δηλαδή συνεχώς λέξεις σε εισαγωγικά, για να τους αποδώσει μια μεταφορική σημασία. Όπως περιγράφει ο Νίκος Σαραντάκος, αναλύοντας σε άσχετο χρόνο το φαινόμενο αυτό φιλολογικά: «Πρόκειται για την εισαγωγικομανία, ή εισαγωγικολαγνεία κατ' άλλους, δηλαδή την ψύχωση εκείνη που αναγκάζει πολλούς επαγγελματίες γραφιάδες να φορτώνουν το κείμενο τους με εισαγωγικά, όχι μόνο εκεί που επιβάλλεται η χρήση τους, ή που είναι έστω προαιρετική, αλλά και εκεί που τα εισαγωγικά είναι περιττά, και μάλιστα δίνουν το αντίθετο νόημα στη φράση». Πρόκειται δηλαδή για μία τάση που εμφανίζουν, κατά τον Σαραντάκο, οι επαγγελματίες γραφιάδες, όπως οι δημοσιογράφοι.

Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο είναι πως, όταν η ΣΕΧΤΑ αναφέρεται στην ιστορία των προηγούμενων τρομοκρατικών οργανώσεων, παραβλέπει και δεν αναφέρει καν την πιο σημαντική από αυτές: Τη 17 Νοέμβρη. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν αυτός που είχε επιπλήξει τη ΣΕΧΤΑ για την απόφαση της να βαφτίζει τον καθένα άκριτα στόχο.


Στην πρώτη προκήρυξη που έστειλε η ΣΕΧΤΑ μετά την επίθεση στο Αστυνομικό Τμήμα Κορυδαλλού (3/12/2009), το ύφος και ο βαθμός της επαναστατικότητας είναι σχεδόν παιδικός. Κάποιος πρόχειρα, χωρίς γνώσεις, έγραψε μια προκήρυξη για να αποδώσει ιδεολογικό περιτύλιγμα σε μια επίθεση ενάντια σε τυχαίους αστυνομικούς. Η επιλογή του στόχου έγινε, κατά τη ΣΕΧΤΑ, γιατί φυλάνε τις φυλακές Κορυδαλλού. Το ύφος της προκήρυξης είναι λαϊκό, απειλητικό, αλλά ταυτόχρονα και γελοίο.

Αν κάποιος διαβάσει το κείμενο χωρίς να γνωρίζει πως πρόκειται για οργάνωση που πραγματοποίησε τρομοκρατική ενέργεια, θα θεωρήσει πως αφορά πιτσιρικάδες που είδαν πολλές αμερικανικές ταινίες. Σε αυτή την προκήρυξη υπάρχει η αμίμητη απειλή προς τους αστυνομικούς: «Γι' αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε, έτσι και αυτοί δεν είναι "ωραίοι" χωρίς μια τρύπα στη μέση».
Η εικόνα του αστυνομικού που τρώει ντόνατς δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική αστυνομική πραγματικότητα. Είναι εικόνα από αστυνομικές ταινίες του Χόλιγουντ και στερεότυπο καθαρά κινηματογραφικό. Είναι αδιανόητο μια ελληνική τρομοκρατική οργάνωση, που τα μέλη της έρχονται σε άμεση επαφή με την Αστυνομία και μάλιστα συγκρουσιακά, να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο πρότυπο. 

Πολλά από τα σημεία της προκήρυξης έχουν κινηματογραφική-τηλεοπτική γραφή. Δηλαδή ο συντάκτης τους γράφει χρησιμοποιώντας εικόνες. Για παράδειγμα: «Τώρα ο κάθε απρόσωπος μπάτσος γνωρίζει πως ίσως να είναι ο επόμενος στόχος. Ίσως αυτή τη στιγμή που διαβάζει αυτές τις γραμμές η κάνη ενός όπλου να 'ναι στραμμένη πάνω του... Αρχίστε να υποβάλλετε παραιτήσεις γιατί αλλιώς θα ξεκινήσετε να μετράτε τάφους».

Ο συντάκτης ή οι συντάκτες αντιλαμβάνονται την ιδεολογική τους ρηχότητα, ή φοβούνται πως κάποιος μπορεί να την εντοπίσει, και κάνουν την παραδοχή προκαταβολικά: «Ίσως κάποιοι να σοκάρονται από την κυνικότητά μας και να μιλάνε για "έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου". Εμείς όμως δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να επεξηγήσουμε τη δράση μας».

Σε αυτή την πρώτη προκήρυξη, παρότι μικρή, υπάρχουν λάθη. Ο συντάκτης γράφει με τον τρόπο που μιλά, χωρίς φίλτρα σύνταξης. Γράφει, για παράδειγμα: «Τόσες δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα, η δικαστική και εκτελεστική εξουσία απέδειξαν τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν», αντί του σωστού: «απέδειξαν πως εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κατεστημένου».


Στη δεύτερη προκήρυξη που στέλνει η ΣΕΧΤΑ, μετά την επίθεση με πυροβολισμούς στον τηλεοπτικό σταθμό Αlter., στο πρώτο μέρος της γίνεται η προσπάθεια να αναλυθεί θεωρητικά η πράξη. Η ανάλυση μοιάζει με έκθεση στις εξετάσεις της Γ' Λυκείου για τον ρόλο των media στη σύγχρονη κοινωνία.

Στοχοποιείται ο μικροαστισμός. Όχι η κεφαλαιοκρατία, ο καπιταλισμός, η ανισότητα, όπως συμβαίνει σε όλες τις τρομοκρατικές οργανώσεις, αλλά ο έλληνας μικροαστός και ο οπαδός του lifestyle. Δεν υπάρχει καμία ανάλυση για το ότι αυτό είναι αποτέλεσμα κάποιων πραγμάτων, αλλά θεωρείται ως αιτία για όλα τα δεινά. Ο Έλληνας, εξαπατημένος από αυτά, φέρει την ευθύνη για όσα συμβαίνουν, που και αυτά είναι αόριστα και στη σφαίρα του υπαρξιακού προβληματισμού.

Γράφει λοιπόν η ΣΕΧΤΑ: «Ο μικροαστισμός ιδανική συνταγή για τον εξελισσόμενο καπιταλισμό. Δοξάστηκε το αγορασμένο σπίτι επί πιστώσει, το σπορ αμάξι, η πετυχημένη επαγγελματική καριέρα, η γκλάμουρ διασκέδαση, το όνειρο του κάθε μαλάκα νεοέλληνα μικροαστού». Για οποιονδήποτε επαναστάτη και μάλιστα αριστερών πεποιθήσεων, οι διαπιστώσεις αυτές θα ήταν απλώς η απόδειξη για το πώς ο καπιταλισμός αλυσοδένει τις μάζες.

Η ΣΕΧΤΑ όμως έχει τη δική της κοσμοθεωρία. Στην τρίτη προκήρυξη, μετά την εκτέλεση του αστυνομικού Νεκτάριου Σάββα, δηλώνει καθαρά πως ο εχθρός δεν είναι ο ΛΜΑΤ (Λούμπεν Μεγαλοαστική Τάξη) των ιστορικών ελληνικών τρομοκρατικών οργανώσεων, αλλά η Λούμπεν Μικροαστική Τάξη.
Τα μέλη της ΣΕΧΤΑΣ, ή ίσως τα «μέλη», αδυνατούν να μπουν στο πεδίο των ιδεών και των αποχρώσεων τους, ιδιαίτερα των αναρχοαριστερών, και μένουν στην ανάλυση της αποξένωσης, της μοναξιάς, της αστικής κουλτούρας ως αφετηρίας των κακών. Αν κάποιος αφαιρέσει τη λαϊκίστικη επιθετικότητα των χαρακτηρισμών από τις προκηρύξεις (μπάτσοι, χοντροκοιλιάς κλπ.), τότε εύκολα μπορεί να δει σε αυτές περισσότερο έναν αναγνώστη της lifo και του Νίκου Δήμου παρά έναν επαναστάτη και θαυμαστή του Λένιν. Για όλα φταίνε οι μη συνειδητοί άνθρωποι και όχι οι κοινωνικές και οικονομικές δομές.


Ο συγγραφέας και θεωρητικός της ΣΕΧΤΑΣ μοιάζει περισσότερο με οπαδό της γιόγκα παρά με κάποιον που ταλαιπωρείται από τις ταξικές διαφορές και ανιχνεύει την αιτία της αδικίας. Στην προκήρυξη που έστειλε η ΣΕΧΤΑ για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, μια σειρά από πλαδαρές πολιτικά θέσεις γενικής ανησυχίας που θα εξέφραζε ένα παιδί των λουλουδιών εμφανίζονται στον αντίποδα της περιγραφής (από άλλον μάλλον συγγραφέα) της φρικιαστικής εκτέλεσης.

Η ΣΕΧΤΑ γράφει: «Ζούμε σε άθλιες πόλεις, τρώμε πλαστικό φαγητό, ενημερωνόμαστε με κατασκευασμένες ειδήσεις, ψωνίζουμε τυποποιημένα προϊόντα, εργαζόμαστε σε αηδιαστικές δουλειές, θαυμάζουμε κάλπικα πρότυπα, φτιάχνουμε τα μικρά ιδιωτικά κελιά μέσα στα σπίτια μας με την χαρούμενη επίπλωση... Η επανάσταση είναι πόλεμος για την οικοδόμηση ενός αυτόνομου υπαρξιακού κώδικα μακριά από την υποκρισία του σύγχρονου τρόπου ζωής». Το υπαρξιακό αδιέξοδο των μελών της ΣΕΧΤΑΣ απαιτεί υπαρξιακό κώδικα που είναι η προϋπόθεση της επανάστασης. Αυτή η επανάσταση βέβαια είναι κενή, χωρίς στόχο, στρατηγική, εχθρούς ή συμμάχους.

Σε ένα κείμενο που μιλάει για αίμα και μια εκτέλεση, αυτή του Γκιόλια, ο συγγραφέας της προκήρυξης είναι σε κλίμα «τσάι και συμπάθεια». Χωμένος στην υπαρξιακή ανησυχία, θεωρεί πως πρέπει να αλλάξει το savoir vivre της κοινωνίας για να γίνουν όλα καλύτερα. Είναι το απαύγασμα της αγωνιώδους ευαισθησίας, ίσως κι ενός νεοφιλελεύθερου, που τα βάζει με την άτιμη κοινωνία.
Γράφει λοιπόν ο συγγραφέας: «Ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει ένα νέο τρόπο ζωής και έκφρασης. Να εναρμονιστεί με το φυσικό περιβάλλον, να πλημμυρίσει από συναισθήματα, να αφεθεί στις απολαύσεις, να γίνει δημιουργός του κόσμου του. Η ανθρώπινη επικοινωνία πρέπει να απελευθερωθεί από τις τηλεφωνικές γραμμές και τις επίπεδες οθόνες, οι ανθρώπινες χειρονομίες να αποκτήσουν ξανά τη ζεστασιά τους και να απαλλαχθούν απ' τις τυπικότητες και την επαναληψιμότητα, η ζωή να αποκτήσει μια περιπετειώδη περιπλάνηση και να απαγκιστρωθεί απ' την γραφειοκρατική εκδοχή».

Αυτά τα υπογράφει ένας δολοφόνος, αν και μοιάζουν με πράγματα που γράφει ένας βουδιστής μοναχός που καλεί να χαρούμε το πράσινο, την αρμονία και έναν κόσμο χωρίς τεχνολογία. Πώς όλα αυτά συνταιριάζονται με τις εκτελέσεις; Μέσα από μια δικιά της θεώρηση, μάλλον πρωτοφανή για τα λεγόμενα αντάρτικα πόλης: «Οι σημερινοί αντάρτες πόλης οφείλουν να ξεπεράσουν την κοινωνιστική κληρονομιά του προλεταριάτου και να ανακηρύξουν ως επαναστατικό υποκείμενο τους ίδιους τους εαυτούς τους, τους συντρόφους τους και όλους όσοι αμφισβητούν έμπρακτα το πραξικόπημα της εξουσίας στις ζωές μας, δίνοντας ουσιαστικό προβάδισμα στη ζωή και όχι στις οικονομικές αναλύσεις. Στις διαδικασίες που προωθούν την ένοπλη πάλη κερδίζουμε στιγμές απελευθερωμένου χρόνου, καθώς μόνο αυτές επιτρέπουν την ανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας και ανοίγουν τον δρόμο για την εσωτερική ελευθερία».
Οι δολοφονίες λοιπόν, σύμφωνα με μια πρωτόγνωρη ιδεολογική ανάλυση, δεν ανατρέπουν, δεν ανοίγουν έστω δρόμο για κάποιους νικητές του αγώνα, αλλά παρέχουν εσωτερική ελευθερία. Κάτι σαν γιόγκα με σφαίρες.


Ο οίστρος του συντάκτη των προκηρύξεων γίνεται ποιητικός και πάντα αναζητά απαντήσεις στον εσωτερισμό και την εσωτερική ειρήνη. Γράφει σε κάποιο σημείο της προκήρυξης για τον Γκιόλια: «Εμείς κουραστήκαμε από αυτό το κενό ζωής. Είπαμε "φτάνει πια, όχι άλλες ξοφλημένες μέρες, όχι άλλες ταπεινώσεις στη δουλειά. Όχι άλλες δανεικές προσευχές για καληνύχτα"». Αυτή η χριστιανολογοτεχνική διάσταση και ο βερμπαλισμός, τα λεκτικά σχήματα που επιχειρούν να προσδώσουν θεωρητική υπόσταση, είναι πολύ συχνά. Όπως και το σχήμα για τις δανεικές προσευχές, που μάλλον είναι δάνειο από τους Active Member: «Όταν όμως απειλούνται οι δανεικές του προσευχές για την μίζερη ψευδαίσθηση της ιδιοκτησίας του και ξεσηκώνεται, τότε οι μέρες του είναι μετρημένες. Γιατί ζυγιάστηκαν και βρέθηκαν μικρές».

Είναι μάλλον δεδομένο πως ο συντάκτης κάνει συχνά λεκτικά δάνεια, τα οποία όμως δεν κατέχει στην ουσία. Η σχέση του με τα βιβλία είναι σχέση αναγνώστη τίτλου και τίποτα παραπάνω. Έτσι σε κάποιο σημείο χρησιμοποιεί το «μαζί άνθρωποι και ποντίκια», εμπνευσμένος προφανώς από το βιβλίο του Στάινμπεκ, και κάπου αλλού αναρωτιέται αν ήρθε το τέλος τον ιδεολογιών, κάνοντας αναφορά στον Φουκουγιάμα.

Τίποτα από τα κείμενα του δεν φανερώνει στοχασμό. Αντίθετα δείχνει ημιμάθεια, γνώση που προέρχεται από πληροφορίες που διαβάζει σε εφημερίδες και διαμορφώνει πνευματικό χαρακτήρα. Διακινδυνεύοντας μια προσωπική κρίση, πιστεύω πως έχει διαβάσει περισσότερα αστυνομικά βίπερ και βιβλία αποκρυφισμού από οτιδήποτε άλλο. Σίγουρα όχι πολιτικά βιβλία.

Στην προκήρυξη για τον αστυνομικό Νεκτάριο Σάββα ο συντάκτης προσδιορίζει την οργάνωση ότι «αποτελεί την ευρύτερη συνιστώσα που συναντιούνται όλες οι αντάρτικες αποκλίνουσες τάσεις». Είναι προφανές πως ο βαθυστόχαστος γραφιάς εννοεί «συνισταμένη που συναντιούνται όλες οι τάσεις», αλλά μάλλον αγνοεί τη διαφορά της συνιστώσας από τη συνισταμένη.

Η ΣΕΧΤΑ παρουσιάζει μία ακόμη μεγάλη διαφορά από τους παραδοσιακούς τρομοκράτες στην Ελλάδα, θεωρεί τους πάντες στόχους. Έτσι, μετά την προκήρυξη για την επίθεση στο Αlter., δηλώνει πως ακόμη και ο ηχολήπτης του καναλιού είναι εχθρός, γιατί υπηρετεί τα αφεντικά. Η αντίληψη αυτή ήταν πάντα ξένη στις ελληνικές τρομοκρατικές οργανώσεις.

Οι άνθρωποι της ΣΕΧΤΑΣ ή είναι διαταραγμένες προσωπικότητες, οι οποίοι προσπαθούν να ιδεολογικοποιήσουν την επιθετικότητα τους προς μια κοινωνία την οποία μισούν γιατί μέσα της έχουν αποτύχει, ή αποτελούν ένα δημιούργημα. Δημιούργημα ανθρώπων που πρώτα επιλέγουν τους στόχους ή υπογράφουν συμβόλαια εκτέλεσης και μετά εφευρίσκουν την ιδεολογία και τα επιχειρήματα για να αυτοδικαιολογηθούν.

Ξαναρισκάροντας μια άποψη, η ΣΕΧΤΑ είναι ένα ιδανικό εργαλείο για κάποιον που θέλει να σκοτώσει και να κρυφτεί στην ενοχοποίηση εκείνου που σκότωσε. Πάντα υπάρχουν αυτοί που μπορεί να την πιστέψουν ή να αναγνωρίσουν ανώτερα κίνητρα. Αν η ΣΕΧΤΑ δεν είναι παρακράτος, τότε μπορεί και να το καθιστά περιττό.