Το ρόλο της ασφάλειας επέλεξε να παίξει ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ) πριν λίγες μέρες, κάνοντας μηνυτήρια αναφορά σε φοιτητές της παράταξης των ΕΑΑΚ. Ο λόγος; Ενα πάρτι που, όπως αναφέρει ανακοίνωση των ΕΑΑΚ, έγινε για λόγους αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που έρχονται κατά κύματα στη χώρα μας. Αυτό δεν αμφισβητήθηκε από τον πρύτανη Α. Ζαπράνη σε καμία από τις παρεμβάσεις του στα ΜΜΕ. Για τον πρύτανη σημασία έχει η απαγόρευση των πάρτι, με λογική θεολόγου της δεκαετίας του '60, απαγόρευση που ισχύει και όταν ο σκοπός δεν είναι απλώς η διασκέδαση (θεμιτή κι αυτή), αλλά η οργάνωση της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες.

Μοιάζει οξύμωρο, οι διοικητικές αρχές του πανεπιστημίου, που στα μνημονιακά χρόνια δέχεται τη μια βολή μετά την άλλη με σκοπό το ξεχαρβάλωμά του, να προβάλλουν αντιστάσεις με την απειλή του νόμου, σε μια εκδήλωση αλληλεγγύης για πρόσφυγες. Σημεία των καιρών κι αυτά. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι στο πανεπιστήμιο κανένας πρύτανης και καμιά διοικητική αρχή δεν έχει περισσότερα δικαιώματα απ' τους ίδιους τους φοιτητές του.

Η παράδοση των φοιτητικών πάρτι στους πανεπιστημιακούς χώρους, μαζί με κάθε είδους εκδηλώσεις (πολιτικές και πολιτιστικές) είναι μακρά. Είναι κι αυτά μορφές δραστηριότητας του πανεπιστημιακού χώρου, ασχέτως αν κάποιοι επιμένουν να μας πείθουν ότι πανεπιστήμιο σημαίνει καθαροί τοίχοι, μαθήματα με παρουσίες, αποπολιτικοποίηση και διαχωρισμός σπουδών και πραγματικής ζωής.

Οποιος ασχολήθηκε με τον πανεπιστημιακό χώρο την τελευταία πενταετία μπορεί να θυμηθεί ουκ ολίγες περιστάσεις κατά τις οποίες οι σχολές έγιναν χώροι πολιτικοποίησης και ατσαλώματος νέων αγωνιστών. Από την εξέγερση του 2008 που Νομική, Πολυτεχνείο και ΑΣΟΕΕ είχαν γίνει εστίες καθημερινών συνελεύσεων και πολιτικών εκδηλώσεων και τείχη προστασίας απέναντι στις βίαιες επιθέσεις των μπάτσων, τις καταλήψεις με αφορμή τα μνημόνια και τους αντεργατικούς-αντιλαϊκούς νόμους από το 2010 και μετά, τους μετανάστες της Υπατίας (που ξεκίνησαν από τη Νομική), μέχρι τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων, το ελληνικό πανεπιστήμιο πάντα έδειχνε κοινωνική και πολιτική ευαισθησία σε θέματα που δε μένουν «φυλακισμένα» στα κάγκελα του προαυλίου του.

Με σταθμό την κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, οι εξωπανεπιστη μιακές δράσεις δεν έλειψαν από το πανεπιστήμιο ποτέ από τότε. Κι αυτές οι μνήμες δεν μπορούν και δε θα σβηστούν τόσο εύκολα απ' το πολιτικό DNA των επόμενων φοιτητικών γενεών. Το πανεπιστήμιο είχε πάντα το ρόλο ενός διαύλου πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών ζυμώσεων κι έτσι θα παραμείνει. Ανεξάρτητα απ’ τη γνώμη ενός πρύτανη. Ευτυχώς!