Δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει 
Μαντατοφόρους που ‘ρχονται να πούνε 
Πως τόσος πόνος στη ζωή πήγαν στην άβυσσο 
Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη

 Γ. Σεφέρης 

Από πού να κρατηθεί η ελπίδα, πώς να αναπνεύσει το όνειρο, πώς να χαμογελάσει η αισιοδοξία όταν όλα σου γίνονται συντρίμμια; Όταν από μέσα σου βγαίνει ένα χαρμάνι θυμού, απογοήτευσης, αηδίας, όπως αυτό βγαίνει από το κείμενο του Αντι; Όταν η απογοήτευση αγγίζει την απελπισία, όταν ο θυμός αγκαλιάζεται με τον σπαραγμό;

Είμαι σίγουρος ότι ο σύντροφος θα εξακολουθεί να αγαπάει το κίνημα να το νιώθει μέρος της ζωής του να θυσιαστεί γ’ αυτό αν χρειαστεί. Τον νιώθω απόλυτα. Εχει πληγωθεί, πονάει, πιθανόν να πιστεύει ότι η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. Δεν αποκλείεται να νιώθει και προδομένος. Θυσίασε σκέψεις, ατέλειωτες ώρες, αγωνίες, δάκρυα γιατί πίστευε ότι το κίνημα θα μπορούσε κάποια στιγμή να ακούσει τους παλμούς της καρδιάς του, να βαδίσει στα μονοπάτια που χάραζε η αγάπη του γ’ αυτό, σε φωταγωγημένους από αλληλεγγύη και συντροφικότητα λεωφόρους.

Σύντροφε μου σε καταλαβαίνω απόλυτα. Πριν λίγες μέρες έγραψα ένα βιωματικό κειμενάκι.


Αν όμως αγαπάς πραγματικά κάτι θυμήσου μια φράση του Κέντεντι: «Μην βλέπεις τι κάνει η Αμερική για σένα, αλλά σκέψου τι μπορείς να κάνεις εσύ για την Αμερική».
Μην στέκεσαι λοιπόν τι κάνει το κίνημα για σένα. Μην απορήσεις αν σου πει κάποια στιγμή ότι το … εκμεταλλεύτηκες κι ας έχεις δώσει και δίνεις την ζωή σου γ’ αυτό.

Ναι, μπορεί να έχεις την άποψη ότι παλέψαμε «για ένα πουκάμισο αδειανό».
Ασχετα την κατάληξη, συντροφάκο …. Η ουσία είναι το ταξίδι, πιθανόν δεν θα κατορθώσουμε να φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας …  όμως ... κι αν πέφτουμε θα σηκωθούμε.
Σημασία έχει να μην επιλέξουμε να μπουσουλάμε στα τέσσερα με την προσδοκία ότι θα επιβιώσουμε καλύτερα εμείς, αδιαφορώντας αν σκοτώνουμε όσους μας πίστεψαν.