Την Κυριακή στο «Βήμα» υπήρχε ένα άρθρο που το υπέγραφε η δημοσιογράφος Ελευθερία Κόλλια και είχε τίτλο: «Ποιος φουσκώνει τον Ρουβίκωνα και ανοίγεται στην κοινωνία».

Αντιγράφουμε ένα απόσπασμα απ’ αυτό:

«Οταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση είναι καθήκον». Η φράση-μότο σε κείμενο καταγγελτικό για τη Δικαιοσύνη έγινε φέιγ βολάν και πέταξε στον αέρα από τα χέρια μελών του Ρουβίκωνα κατά την «επίσκεψή» τους στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων. Με εντυπωσιακά κλιμακούμενη δράση τις τελευταίες εβδομάδες, στο πλαίσιο της οποίας η μία "παρέμβαση" διαδέχεται την άλλη σε απόσταση μόλις λίγων ημερών, ο Ρουβίκωνας διεκδικεί πλέον σταθερή θέση στο σκηνικό της χώρας ως φαινόμενο κοινωνικό, που χρήζει ανατομίας και ασφαλώς διαχείρισης. 
Ερευνητές, διανοητές αλλά και εκπρόσωποι των Αρχών τονίζουν ότι έχει γίνει "εξόχως επικίνδυνος, πολιτικά", καθώς πολλαπλασιάζει με ραγδαίους ρυθμούς τα ερείσματά του στην κοινωνία, ως άλλος Ζορό, που αναλαμβάνει να υπερασπιστεί το δίκαιο των αδυνάτων. Το υποδηλούν ακόμη και πρόσφατα, ποσοτικά, στοιχεία ερευνών περί την ανοχή στη βία∙ τόσο εντυπωσιακά, που μπορούν να κάνουν εκπροσώπους της πολιτικής ζωής να χάσουν το χρώμα τους».  

Αν δεχθούμε σαν δεδομένα τα όσα αναγράφονται στο παραπάνω κείμενο, ότι δηλαδή «πολλαπλασιάζει με ραγδαίους ρυθμούς τα ερείσματα στην κοινωνία» που έχει αυτή η αναρχική ομάδα, παράλληλα με το ότι υπάρχουν «πρόσφατα, ποσοτικά, στοιχεία ερευνών περί την ανοχή στη βία∙ τόσο εντυπωσιακά, που μπορούν να κάνουν εκπροσώπους της πολιτικής ζωής να χάσουν το χρώμα τους», μπορούμε να κάνουμε έστω και επιφανειακά κάποιες διαπιστώσεις.

Που οφείλεται η θετική ανταπόκριση που έχουν σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, οι ακτιβίστικες δράσεις του «Ρουβίκωνα»;  Γιατί υπάρχει ανοχή –στην συμβολική θα συμπληρώναμε εμείς- βία της αναρχικής ομάδας από τα λαϊκά στρώματα;

Βρισκόμαστε σε εποχές που οι δυνάμεις του κεφαλαίου διεξάγουν μόνες τους ταξικό πόλεμο και τον κερδίζουν σε όλα τα μέτωπα. 
Η τάξη μας χάνει και τα στοιχειωδέστατα δικαιώματα που είχε κατακτήσει μετά από αιματηρούς αγώνες. Κατακερματισμένη «ζαλισμένη» από τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια, ανήμπορη να ορθώσει πραγματική σοβαρή αντίσταση στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας βρίσκει «αποκούμπι» στην «ανάθεση».
Ας προσπαθήσω να κάνω πιο ξεκάθαρo τι εννοώ.

«Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς» μας έγραφε ο Κώστας Βάρναλης, τονίζοντας ο κομμουνιστής διανοούμενος: «Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Και πολύ γλαφυρά ο ίδιος … υποδείκνυε τις μορφές πάλης που θα έπρεπε να έχει το λαϊκό κίνημα: «απ’ τα τσακάλια δε γλυτώνεις με ευχές και παρακάλια».

Μπορεί σήμερα να μιλήσουμε ότι υπάρχει άμεση προοπτική να υλοποιηθούν τα γραφόμενα του κομμουνιστή ποιητή; Αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε από τον εαυτό μας πρέπει να απαντήσουμε με ένα κατηγορηματικό όχι. Και αυτό οφείλεται στην ανυπαρξία ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος που θα υλοποιούσε αυτό που έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές, ότι δηλαδή «η ταξική συνείδηση μπαίνει απ’ έξω στις μάζες» και αυτό είναι βασικό καθήκον του κόμματος γιατί οι εργάτες δεν μπορούν να την αποκτήσουν από μόνοι τους λόγω της φύσης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με απλά λόγια έλεγαν ότι οι εργάτες πρέπει να κατανοήσουν την ταξική τους θέση μέσω της κατανόησης των σχέσεων με τις άλλες τάξεις και το κράτος ως οργανωμένη πολιτική δύναμη.

Με αυτή την έννοια για να αποκτήσουν πλατιά εργαζόμενα τμήματα ταξική συνείδηση, είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός επαναστατικού κόμματος που θα μπορούσε να συμβάλλει σ’ αυτό. Όπως έγραφε και ο Β.Ι. Λένιν («Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 43, σελ. 94) «…μόνο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης, δηλαδή το Κομμουνιστικό κόμμα είναι σε θέση να συνενώσει, να διαπαιδαγωγήσει και να οργανώσει την πρωτοπορία του προλεταριάτου και όλης της εργαζόμενης μάζας, πρωτοπορία που είναι μόνη ικανή να αντιταχθεί στις αναπόφευκτες μικροαστικές ταλαντεύσεις της μάζας αυτής, στις αναπόφευκτες παραδόσεις και υποτροπές της επαγγελματικής στενότητας ή των επαγγελματικών προλήψεων μέσα στο προλεταριάτο και να καθοδηγήσει τη δράση όλου του προλεταριάτου στο σύνολό της, δηλαδή να το καθοδηγεί πολιτικά και μέσω του προλεταριάτου να καθοδηγεί όλες τις εργαζόμενες μάζες».

Υπάρχει σήμερα αυτό το κόμμα στην χώρα μας; Κατά την άποψη μου όχι. Και άσχετα αν δεν μας αρέσει, πρέπει να το παραδεχθούμε ότι ο ταξικός εχθρός προς το παρόν μας έχει νικήσει.
Η εργατική τάξη χωρίς στοιχειώδη καν οργάνωση σε ταξική βάση, δεν μπορεί να ορθώσει μια οργανωμένη άμυνα που θα σταθεί ανάχωμα στην επέλαση του ταξικού αντιπάλου.
Μάλιστα σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης όπου το μέγεθος της εκμετάλλευσης φαίνεται ποιο καθαρά, η ανυπαρξία ενός ρωμαλέου επαναστατικού κινήματος οδηγεί της λαϊκές μάζες στην απογοήτευση και αποστράτευση, φαινόμενα ιδανικά για να καλλιεργήσουν την «λογική» της «ανάθεσης».

Η τάξη μας ζει μια κοινωνική καταστροφή. Την αντιλαμβανόμαστε όλοι στην καθημερινότητά μας. Εδώ και χρόνια ζούμε μόνιμα παρακολουθώντας την επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας να μας ισοπεδώνει. Το γιατί δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν σήμερα ανάλογης βαρύτητας κοινωνικές αντιστάσεις, οφείλεται κατά την άποψη μου σ’ αυτό που έγραψα παραπάνω. Στο ότι δεν υπάρχει δηλαδή μια οργανωμένη πολιτική δύναμη με επαναστατικά χαρακτηριστικά.
Και ο «Ρουβίκωνας» επιβεβαίωσε τον Εγκελς που έγραφε ότι «ένα γραμμάριο δράσης ισούται με έναν τόνο θεωρίας». Ποιας δράσης όμως; Και εδώ είναι το κομβικό σημείο. Οι στοχευμένες ενέργειες που πραγματοποίησε ο Ρουβίκωνας είχαν κάποια ουσιαστικά χαρακτηριστικά, που σ’ αυτά οφείλονται η πλατιά αποδοχή της αναρχικής ομάδας.

Θα διαφωνήσει κάποιος /α με την πρόσφατη παρέμβαση που έκαναν τα μέλη της αναρχικής ομάδας στα δικαστήρια των Ευελπίδων και την ανάλυση που την συνόδευε για την ταξική φύση της αστικής δικαιοσύνης; 

Θα έχει αντίρρηση ένας εργάτης, ένας άνεργος, ένας απόμαχος της δουλειάς, για την «επίσκεψη» του «Ρουβίκωνα» στον «φακελάκια» γιατρό; 

Θα προβάλλει κανείς ενστάσεις για την παρέμβαση της αναρχικής ομάδας σε συμβολαιογράφους-τσιράκια αρπακτικών που επιδιώκουν να περάσει η λαϊκή περιουσία στα νύχια τραπεζιτών – καπιταλιστών;

Εκτός αυτού είναι η πρώτη φορά μετά την λεγόμενη μεταπολίτευση, που μια οργάνωση –εκτός απ’ αυτές τις ένοπλης μειοψηφικής βίας- έδειξε ότι μπορεί να δρα συνωμοτικά και να περιφρουρεί τις ενέργειές της. Απέδειξε έμπρακτα ότι δεν έχει σαν ευαγγέλιο της την αστική νομιμότητα, πιστεύει στην λαϊκή αντι-βία και δεν αποδέχεται το μονοπώλιο της κρατικής βίας. Κι αυτό είναι το βασικό το οποίο διαφοροποιεί τον Ρουβίκωνα απ’ όλες τις άλλες αντικαπιταλιστικές συλλογικότητες. Είναι ο σημαντικός παράγοντας που έδωσε την δυνατότητα στην οργάνωση αυτή να έχει ακροατήριο, πέρα απ΄ το συνηθισμένο που έχουν οι εξωκοινοβουλευτικές γκρούπες. 

Και είναι αξιοσημείωτο  αυτό που ισχυρίζεται η αρθρογράφος του «Βήματος», ότι δηλαδή υπάρχουν «πρόσφατα, ποσοτικά, στοιχεία ερευνών περί την ανοχή στη βία∙ τόσο εντυπωσιακά, που μπορούν να κάνουν εκπροσώπους της πολιτικής ζωής να χάσουν το χρώμα τους».
Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι αυτή η διαπίστωση, οδηγεί ένα βήμα μπροστά όλο το εργατικό κίνημα. Δεν είναι αμελητέο το γεγονός το ότι οι δράσεις αυτής της οργάνωσης νομιμοποιήθηκαν στην συνείδηση μεγάλου μέρους των λαϊκών μαζών, φέροντας ρήγμα στην παγιωμένη αντίληψη του μονοπωλίου της κρατικής βίας, μια αντίληψη που προστάτευε και προστατεύει σαν κόρη οφθαλμού το αστικό κράτος.

Από την άλλη όμως είναι απόλυτα προβληματικό το ότι οι λαϊκές μάζες δεν έχουν απομακρυνθεί από κάθε μορφής ανάθεσης, και δεν επιλέγουν τη συλλογικοποίηση μέσα από αμεσοδημοκρατικούς σχηματισμούς και δημιουργία αγωνιστικών παρεμβάσεων με μορφές πάλης που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες.