Της Τ. Γ.

Πάντα έβλεπε το ποτήρι μισογεμάτο ... Το χαμόγελο δεν έλειπε απ' το καθαρό πρόσωπο της και για τους φίλους ήταν φάρος, που λιγόστευε έννοιες και προβλήματα.
Μα τα χρόνια που 'ρθαν δίσεκτα, και τα χαστούκια- οικονομικής ως επί το πλείστον φύσης- απανωτά...

Κι όχι , δεν ήταν υπεύθυνη για τη μαυρίλα που ΄ρθε και εγκαταστάθηκε στη καθημερινότητα της. Δεν "τα έφαγε μαζί τους", δεν ακολούθησε το life- style που πρόβαλλαν νυχθημερόν τα κανάλια.
Απ' την εφηβεία της δούλευε για τον επιούσιο, και στους δρόμους ζητούσε το δίκιο της, συνοδοιπόρος μ' όσους αγωνιζόταν.

Και τούτες οι μέρες οι γιορτινές, κάλλιο να μην ερχόταν...

Ανοιξε τον απαρχαιωμένο υπολογιστή της, -μακάρι να μην "κολλούσε" πάλι- μήπως και ξεφύγει για λίγο απ' τη μελαγχολία που 'χε γίνει μόνιμη σύντροφος τούτο το διάστημα...
Οταν είδε τον αποστολέα του μηνύματος, ξαφνιάστηκε. Μια μακρινή ανηψιά, με την οποία δεν είχαν πολλά-πολλά. Δυο τυπικές κουβέντες στις τυχαίες συναντήσεις τους, κ' η κάθε μια τράβαγε το δρόμο της...

Το ελαφρώς ανορθόγραφο μήνυμα έγραφε:

«Μαρία μου                                                                    
Δεν βρησκόμαστε συχνά, δεν μηλάμε συχνά. Να ξέρης όμως πως σ' αγαπώ και σε εκτιμώ πολλή, και πάντα στις γιορτές σε σκέφτομαι. Θυμάμαι που ερχόσουν στο σπίτι μας, φορτωμένη δώρα. Η μάνα τα έβαζε κάτω απ' το δέντρο και μεις με λαχτάρα περιμέναμε πότε θα τα ανίξουμε. Αν δεν είσουν εσύ, δεν θα πέρναμε πότε πεχνίδι την προτοχρονιά. Τώρα που έγινα και γω μαμά , κάνω οτι και εση. Βάζω στην άκρη κάποια χρίματα , τις μέρες αυτές να περνω δώρα, οχι μόνο για τα δικά  μου παιδιά, αλλά και για κάποια άλλα που τα χρηαζονται.                                                                  
Σ' ευχαριστω και σ' αγαπώ».

Το διάβασε δυο φορές και τα δάκρυα πλημμύρισαν το πρόσωπο της. Κι ήταν τούτο το κλάμα χαρά, συγκίνηση και λύτρωση μαζί...

Αλάφρυνε η ψυχή και στο νου ήρθε κείνο το κεντημένο κάδρο στο σπίτι της γιαγιάς. ''Κι αυτό θα περάσει'' . Το σημαντικό είναι να παραμείνεις άνθρωπος...

Εβαλε στον υπολογιστή το αγαπημένο τραγούδι του Λοΐζου ''Τίποτα δεν πάει χαμένο'' και βάδισε στην κουζίνα. Ισως στο ντουλάπι να υπάρχουν υλικά να φτιάξει κείνη την νόστιμη βασιλόπιτα...