Και προφανώς ο συντάκτης αυτού του δημοσιεύματος θα γνωρίζει ότι ο πατέρας της Ζωής Λάσκαρη δεν ήταν παρά ένας καραβανάς που συνεργάστηκε με τα κατοχικά στρατεύματα και μετά την απελευθέρωση και ειδικά την εποχή που ακολούθησε μετά την συμφωνία της Βάρκιζας είχε εξαπολύσει έναν ανηλεή διωγμό στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και στους ΕΑΜίτες, υπηρετώντας πάντα το αστικό κράτος.
Με το να αποσιωπά όλα αυτά η φυλλάδα του κομιστή ουσιαστικά «ξεπλένει» τα τομάρια που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του άξονα που είχαν κατακτήσει την Ελλάδα και προσπαθεί να φορτίσει συναισθηματικά τον αναγνώστη κάνοντας λόγο για ένα κορίτσι που έμεινε «ορφανό» εξ αιτίας του ότι οι «σταλινικοί» εκτέλεσαν τον πατέρα της.

Ο καλαμαράς επίσης που έγραψε αυτό το κείμενο προσποιείται ότι αγνοεί ότι η ίδια η Ζωή Λάσκαρη απέφευγε συστηματικά να αναφέρει το παραμικρό γι’ αυτό το γεγονός, την εκτέλεση του πατέρα της δηλαδή την εποχή του εμφυλίου πολέμου και σε πιεστική δημοσιογραφική ερώτηση είχε απαντήσει ότι «δεν είχα καν θυμό γι' αυτούς που δολοφόνησαν τον πατέρα μου»

Αλλωστε δεν είναι άγνωστο ότι σε όλη την μακροχρόνια επαγγελματική της διαδρομή, η ηθοποιός, διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με στελέχη της αριστεράς. Είναι χαρακτηριστικό το συλλυπητήριο μήνυμα του γ.γ της Κ.Ε του ΚΚΕ  για τον θάνατο της Ζωής Λάσκαρη: «Για την ξαφνική απώλεια της μεγάλης μας ηθοποιού Ζωής Λάσκαρη, η οποία πρόσφατα είχα την τύχη να με τιμήσει με τη φιλία της, εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά της».  

Ψιλά γράμματα αυτά φυσικά για τον δημοσιοκάφρο του «Πρώτου Ψέματος». Εδώ η  φυλλάδα του κομιστή ανακάλυψε ότι για τους μισθούς-φιλοδώρημα που μας επιφυλάσσει η μνημονική – ταξική εποχή φταίει … ο Στάλιν, θα είχε πρόβλημα να χαρακτηρίσει «σταλινικό έγκλημα», την εκτέλεση ενός δωσίλογου αξιωματικού;