του Δημήτρη Δαμασκηνού,
φιλόλογου-ιστορικού
negreponte2004@yahoo.gr
Αναδημοσίευση από τον «Αγώνα της Κρήτης»
Αναδημοσίευση από Cretedoc.gr

Ίσως δεν είναι ευρύτερα γνωστό, αλλά ένας από τους πρώτους νεκρούς – θύματα της εφαρμογής του «Ιδιώνυμου» το 1929, ήταν ο εξόριστος Παναγιώτης Καραντεμίρης. Ο Μυτιληνιός αγωνιστής, εξασθενημένος από την πείνα και τις κακουχίες, χτυπημένος από τις αρρώστιες και τον πυρετό, άφησε την τελευταία του πνοή το Σάββατο, 20 Αυγούστου του 1932 στο μεσαιωνικό μπουντρούμι των Σφακίων, που ούτε κτήνη δεν θα μπορούσαν να ζήσουν…

Ο Παν. Καραντεμίρης ήταν από το 1931 εκτοπισμένος στη Γαύδο, σ’ αυτό το έρημο, ορεινό και άγονο νησί, όπου σπάνιζαν οι άνθρωποι, τα δέντρα και τα ζα, σ’ αυτό το ξερονήσι που παρήγαγε μόνο θανατηφόρους σκορπιούς, σ’ έναν τόπο θανάτου για τους εξόριστους αγωνιστές.

Η περίπτωση της δολοφονίας του δεν ήταν, φυσικά, η μόνη εκδήλωση ωμής βίας που σημειώθηκε το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1930 στην Ελλάδα εναντίον του ανερχόμενου -τότε- εργατικού και επαναστατικού κινήματος. Αντίθετα ήταν εκατοντάδες οι περιπτώσεις εργατών, νεολαίων, επαγγελματιών και βιοτεχνών, φτωχών αγροτών και διανοουμένων που συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, τραυματίστηκαν ή δολοφονήθηκαν ακόμα από τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής και τις παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες. Αποκορύφωμα, βέβαια, σ’ αυτόν τον αντιδραστικό παροξυσμό αποτέλεσε η αιματηρή καταστολή της πανεργατικής απεργίας στη Θεσσαλονίκη, όταν στις 9 Μαΐου του 1936 οι αποχαλινωμένες αστυνομικές ορδές εκτέλεσαν εν ψυχρώ και βάσει σχεδίου 9 άοπλους εργάτες και τραυμάτισαν εκατοντάδες άλλους με εντολή του τότε πρωθυπουργού Ι. Μεταξά. Αυτά τα επεισόδια αποτέλεσαν, άλλωστε, και το πρόσχημα για την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ