Γράφει o mitsos175.

«Η πτώση της Μοσούλης (2014). Τον Ιούνιο του 2014, η τρομοκρατική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε κατέλαβε την πόλη. Είχαν προηγηθεί, τον Ιανουάριο του 2014, η πτώση της Φαλούτζα και του Ραμάντι… Η επιχείρηση των δυνάμεων του ISIS για την κατάληψη της Μοσούλης ξεκίνησε στις 4 Ιουνίου του 2014. Ο αριθμός των μαχητών του ISIS δεν ξεπερνούσε τους 1.500 άνδρες την ώρα που ο στρατός του Ιράκ είχε εγκατεστημένους στην πόλη 30.000 στρατιώτες. 
Εντός έξι ημερών, οι μαχητές του ISIS είχαν καταφέρει, παρά την αριθμητική υπεροχή του Ιρακινού στρατού, να καταλάβουν την πόλη καθώς και το Διεθνές Αεροδρόμιο της Μοσούλης με τα ελικόπτερα που βρίσκονταν αποθηκευμένα εκεί. 
Υπολογίζεται πως 500.000 άμαχοι πολίτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Μοσούλη κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Μετά την Πτώση της Μοσούλης, το Ισλαμικό Κράτος ανακήρυξε την πόλη πρωτεύουσά του στην περιοχή του Ιράκ». (wikipedia)

Πως αλλάζουν όμως οι καιροί. Από το θρίαμβο στην καταστροφή ακριβώς τρία χρόνια μετά. Ο αρχηγός των ισλαμοφασιστών μάλλον είναι νεκρός, όπως μεταδίδει η Συριακή τηλεόραση, ενώ ο ISIS υποχωρεί σ' όλα τα μέτωπα τόσο στο Ιράκ όσο και τη Συρία. Βλέπετε τα πάντα μπορούν να εξηγηθούν: Ο ISIS σ’ εκείνη τη μάχη είχε απέναντι του έναν στρατό, που δεν ήθελε να πολεμήσει.

Οι περισσότεροι από τους στρατιώτες έφευγαν, έριχναν στον αέρα, ενώ παραδίνονταν πολύ εύκολα. Οι Ιρακινοί θεωρούσαν μοναδικούς εχθρούς τους Αμερικάνους, λόγω των πολλών εγκλημάτων που είχαν διαπράξει μετά την κατάληψη του Ιράκ. Οι Ισλαμιστές από την άλλη ήταν ταχύτατοι, ενώ απελευθέρωσαν τους κρατούμενους από τις φυλακές. Μέρος του πληθυσμού, που είχε απηυδήσει από την Αμερικάνικη Κατοχή, βοήθησε ποικιλοτρόπως τον ISIS. Αποτέλεσμα: Πάρα πολλά λάφυρα πάνω από 2.500 νεκροί, χιλιάδες αιχμάλωτοι, έναντι μόλις 105 απωλειών του ISIS.

Το κυριότερο, η στρατηγική πόλη είχε πέσει στα χέρια των φανατικών. Ακριβώς τότε όμως ο ISIS έδειξε το αληθινό του πρόσωπο: 4.000 αιχμάλωτοι, στην πλειοψηφία Σιίτες, εκτελέστηκαν, ενώ πολλοί από αυτούς πριν βασανίστηκαν. Οι ελπίδες για κάτι καλύτερο από την καταπίεση των Αμερικάνων διαψευστήκαν πάρα πολύ γρήγορα. Οι φασίστες άρχισαν το πλιάτσικο και την εκμετάλλευση. Λίγους μόλις μήνες μετά, στο Κομπάνι, οι Κούρδοι ξέροντας καλά τι τους περιμένει στα χέρια των ισλαμοφασιστών, έτρεψαν σε φυγή εξαπλάσιους εχθρούς πολύ καλύτερα εξοπλισμένους.

Το ξαναλέμε: Ο εξοπλισμός είναι μόνο μια παράμετρος στον πόλεμο. Η τακτική είναι άλλη μια, ενώ το ηθικό, ο λόγος που κάποιος θα ρισκάρει τη ζωή του ή θα την κοπανήσει, είναι επίσης πολύ σημαντικό. Χρειάζεται από όλα για να επικρατήσει κάποιος σε μια μάχη. Χωρίς όπλα δεν γίνεται τίποτα. Όμως η υπεροπλία είναι άχρηστη, αν δεν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, αν δεν υπάρχει καλό σχέδιο. Αλλά και το καλύτερο σχέδιο «πάει περίπατο» αν οι στρατιώτες αρνηθούν να πολεμήσουν. Ο ISIS είχε εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια των Σουνιτών στο Ιράκ και τη Συρία έτσι κατόρθωσε σε λίγο χρόνο να ελέγχει μεγάλες εκτάσεις. Μετά την πτώσης της Μοσούλης άλλωστε είχε πάρα πολλά όπλα, ενώ και οι Αμερικάνοι τον χρησιμοποίησαν για να ρίξουν τον Άσαντ.

Σύντομα όμως με τη φασιστική πολιτική που εφάρμοσε στις περιοχές που καταλάμβανε, έστρεψε τον κόσμο εναντίον του. Θα μπορούσε να είχε νικήσει, αν δεν ήταν πλιατσικολόγοι, δουλέμποροι, φονιάδες, βασανιστές. Οι κάτοικοι του Ιράκ έπεσαν από τον καουμπόι ληστή στον δήμιο ισλαμιστή.

Τώρα η συμμορία αντικρίζει το τέλος που της αξίζει. Καιρός ήταν. Σε αντιδιαστολή ο Επαναστάτης πιστεύει πως όποιος δεν τον πολεμά είναι φίλος του. Δεν έχει σκοπό τη βία ή το πλιάτσικο, αλλά την καλυτέρευση της κοινωνίας. Δίνει Ελπίδα, προσφέρει Αλληλεγγύη, Σιγουριά, δείχνει ότι αξίζει να πολεμήσει κανείς για μια καλύτερη Ζωή, για την Ισότητα και την Ελευθερία.