Του Γ. Γ.

Μια επισήμανση αρχικά. Αποφεύγουμε να αναφερόμαστε σε οργανώσεις «ατομικής τρομοκρατίας» και θεωρούμε πιο δόκιμο να κάνουμε λόγο για οργανώσεις ένοπλης πάλης ή οργανώσεις ένοπλης πολιτικής βίας.
Ο όρος «τρομοκρατία» (αγγλ. terrorism), προέρχεται εκ του τρόμος + κράτος. Αν και δεν υπάρχει διεθνώς συμφωνημένος ορισμός, για την τρομοκρατία, πολλοί διανοητές  -έγινε αρκετή σχετική συζήτηση στην πρώτη δίκη της 17 Νοέμβρη- θεωρούν λάθος να χαρακτηρίζονται «τρομοκρατικές», οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας.

Μετά απ’ αυτή την παρέμβαση επανερχόμαστε στο θέμα μας. Αν υπήρχε ένα πολιτικό σκεπτικό που εκτιμούσε ότι η α ή β ενέργεια κάποιας οργάνωσης ένοπλης πάλης είναι επιζήμια για το επαναστατικό και εργατικό κίνημα, θα το συζητούσαμε και πιθανόν να συμφωνούσαμε. Είναι όμως εντελώς ανιστόρητη και βαθιά λαθεμένη η άποψη –που εκπορεύεται κύρια από όσους πρόσκεινται στο ΚΚΕ- ότι από ζήτημα αρχής οι κομμουνιστές είναι ενάντια σε τέτοιες δράσεις. Και μάλιστα για να τεκμηριώσουν αυτή την θέση τους απομονώνουν αποσπάσματα από γραφόμενα των θεωρητικών του μ/λ –καθώς και του Τσε Γκεβάρα- για να δικαιολογήσουν την άποψη τους.

Αυτή τη τακτική, όσοι/ες είμαστε κάποιες δεκαετίες στο κομμουνιστικό κίνημα την έχουμε συναντήσει από τις αρχές της μεταπολίτευσης και την χρησιμοποίησε κατά κόρο η «αναθεωρητική ομάδα» του Δρακόπουλου. (Εχουμε, άραγε αναγνώστες που να γνωρίζουν το ΚΚΕ εσωτερικού;).
Μας σερβίριζαν τότε από την «Αυγή» και τον «Θούριο» -ήταν έντυπο της νεολαίας της «Ρήγας Φεραίος»- ένα τσιτάτο του Μαρξ ή του Λένιν και ψαχνόμαστε εμείς- Κνίτης ήμουν τότε- να βρούμε άλλο απόσπασμα από τους θεωρητικούς μας για να τους απαντήσουμε.

Κάτι αντίστοιχο προσπαθούν να κάνουν και σήμερα τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ βάζοντας στο στόχαστρο τους τις οργανώσεις ένοπλης πάλης.

Θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να ακολουθήσουμε την τακτική τους και παραθέτοντας κι εμείς αποσπάσματα από θεωρητικά κείμενα των κλασικών του μ/λ να αποδομήσουμε τους ισχυρισμούς τους. (Σε ένα βαθμό θα το κάνουμε σε άλλες αναρτήσεις αναφερόμενοι στις απόψεις του Τσε Γκεβάρα. Θα μιλήσουμε επίσης για τις συνωμοτικές δράσεις των μπολσεβίκων στην Τσαρική Ρωσία –με πρώτες αυτές του Στάλιν ο οποίος με το ψευδώνυμο «Κόμπα» είχε οργανώσει τις μεγαλύτερες ληστείες Τραπεζών χωρίς να έχει καμιά έγκριση από τα όργανα του κόμματος).

Τώρα θα μείνουμε στη «ζωντανή ψυχή του μαρξισμού» όπως εκτιμούσε ο Λένιν ότι είναι η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης».

Το ότι δηλαδή ο μεγάλος επαναστάτης ενώ το 1902 κατακεραύνωνε τον τερρορισμό σε λίγα χρόνια έφτασε να γίνει ο ποιο μεγάλος θιασώτης του και να μετατραπεί σύμφωνα με μια απ’ τις πιο στενές συνεργάτιδές του, την Έλενα Στάσοβα, σε «... εξτρεμιστή παρτιζάνο του τερρορισμού». 

Μάλιστα, τον Αύγουστο του 1906, η επίσημη θέση των μπολσεβίκων που εκφράστηκε μέσω του έντυπου οργάνου τους, του «Προλετάριου», είναι πολύ χαρακτηριστική.
Το έντυπο τότε απευθυνόμενο στα μέλη και στους οπαδούς του κόμματος συνιστούσε: «...να τερματίσουν την απραξία τους και να αναλάβουν μια σειρά αντάρτικων ενεργειών με στόχο τη μίνιμουμ καταστροφή της προσωπικής ασφάλειας των φιλήσυχων πολιτών και τη μάξιμουμ καταστροφή της προσωπικής ασφάλειας των χαφιέδων, των ενεργών μελών των Μαύρων Εκατονταρχιών, των υψηλόβαθμων αξιωματούχων της αστυνομίας, του στρατού, του ναυτικού και ούτω καθ’ εξής». Στην συνέχεια διαβάστε αναλυτικά αρκετές πλευρές της μπολσεβίκικης τερροριστικής δραστηριότητας, καθώς και την αποδοχή που είχε από τον Λένιν αφού θεωρούταν αποτελεσματικό όπλο στο οπλοστάσιο ριζοσπαστικών ομάδων και «...στον επαναστατικό αγώνα όλα τα μέσα είναι δόκιμα». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ