Σήμερα η βδομαδιάτικη εφημερίδα του Χατζηνικολάου προσφέρει μια ολόκληρη σελίδα στο σκατόψυχο αυτό μίασμα του ανθρώπινου είδους, για να εξαπολύσει τους λεκτικούς εμετούς απέναντι σε ολόκληρη την ελληνική εργαζόμενη κοινωνία.

Γι’ αυτόν δεν υπάρχει καπιταλιστική οικονομική κρίση αλλά για την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων ευθύνεται αποκλειστικά το «κομματικό κράτος» -παρεμπιπτόντως εκτός από εγνωσμένου κύρους αντικρατιστής είναι και διαφημιστής που εξασφαλίζει το παντεσπάνι του έχοντας στο πελατολόγιό του μια ντουζίνα κρατικές επιχειρήσεις- το οποίο πληρώνει «τους στρατούς των αφισοκολλητών που διόριζαν όλα τα κόμματα αγοράζοντας ψήφους». (Εννοεί φυσικά τους δημοσίους υπαλλήλους).

Γι’ αυτό το γνωστό εμετικό υποκείμενο έχουμε γράψει πολλές φορές στο μπλογκ μας. Κάντε μια αναζήτηση και θα σας πλημμυρίσουν τα εμέσματά του.
Θα βρείτε αυτόν τον τύπο να βρίζει την χαροκαμένη μάνα του Παύλου Φύσσα, να χαρακτηρίζει την γνωστή αγωνίστρια Δέσποινα Κουτσούμπα «ένα περίεργο, απροσδιόριστο ον από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ», να σκυλεύει την μνήμη των παιδιών που κάηκαν από μαγκάλι στη Λάρισα, ενώ η πιο «ευπρεπής» διαδικτυακή του παρέμβαση ήταν όταν χαρακτήριζε τον Μαρξ «μαλάκα».

Ο επιφανής εκπρόσωπος της κοινωνικής ακροδεξιάς και του λούμπεν νεοφιλελευθερισμού, Θ. Τζήμερος, και ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται σαν «Αυστριακοτσολιάς», όταν δεν στέλνει επιστολές στην Μέρκελ ζητώντας της να αφήσει «την Ελλάδα να καεί στην κόλαση», όταν του μένει καιρός απ’ το να στοχοποιεί άτομα του κινήματος όπως έκανε με την γνωστή μαχήτρια δικηγόρο Αλέκα Ζορμπαλά παίρνει σβάρνα τα ΜΜΕ για να προπαγανδίσει την πολιτική του ταυτότητα η οποία μπορεί να συνοψιστεί με τρεις λέξεις: ραγιαδισμός, εθελοδουλία, δουλοπρέπεια.

Ο Θάνος Τζήμερος, όσο και να προσπαθεί να καταγραφεί ως γραφικός διασκεδαστής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν είναι παρά ένας ακραιφνής υποστηρικτής φασιστικών πρακτικών, πολιτικών και μεθοδεύσεων. Κι αυτή η στάση του περιστασιακά έχει σαν αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά σε μη ευχάριστες, γι’ αυτόν, καταστάσεις.
Όπως τότε που τον ενόχλησαν, λέει, οι αφίσες του ΠΑΜΕ και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων και κατά την «προσφιλή του συνήθεια άρχισα να τις ξεκολλάει».

Για κακή του τύχη έγινε αντιληπτός από έναν «κομμουνιστή τραμπούκο ακούων στο όνομα Μανουσογιαννάκης» και όπως έγραφε: «Ακόμα μού πονάει ο λαιμός, έχω δύσπνοια και η κοκκινίλα από το κεφαλοκλείδωμα είναι εμφανής. Ευτυχώς οι μπουνιές του τραμπούκου του ΚΚΕ δεν μου έσπασαν κανένα πλευρό. Μπορώ να πω ότι με μερικές μελανιές φτηνά τη γλύτωσα».

Τώρα το ερώτημα που μπαίνει είναι το ποια είναι η μεγαλύτερη του πρόκληση. Το να σχίζει αφίσες συνδικαλιστικών οργανώσεων ή το να παρουσιάζεται συνέχεια στα ΜΜΕ εξαπολύοντας τους γκεμπελισμούς του, το μόνο που η βρωμερή ύπαρξη του διαθέτει;