Αποτελεί πραγματική απόλαυση να παρακολουθεί κανείς την υστερία στην οποία έχουν περιέλθει φιλελέδες και αριστερούληδες, λόγω της εκλογής Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Μια υστερία που τελικά φανερώνει, πως παρά τις επιφανειακές διαφορές τους, υπάρχει κάτι ποιο βαθύ – παραφράζοντας τον Καββαδία - που τους ενώνει.
Και οι δυο πιστεύουν στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
ή μάλλον καλύτερα με ανθρώπινο προσωπείο.

Οι μπάτσοι μπορούν να σκοτώνουν τους αφροαμερικανούς σαν τις μύγες, αλλά ο πολιτικός τους προϊστάμενος δεν επιτρέπεται να τους αποκαλεί αράπηδες.

Οι μεξικανοί μετανάστες μπορούν να δουλεύουν για ένα πιάτο φασόλια ανασφάλιστα 12ώρα στη λάντζα των μεγάλων εστιατορίων, αλλά κανείς δε δικαιούται να τους θεωρεί κατώτερο είδος.

Δεν ενοχλεί το πώς παρουσιάζουν τη γυναίκα οι μεγάλες πολυεθνικές της βιομηχανίας του θεάματος ή της μόδας, αλλά δυο σαχλά σεξιστικά σχόλια είναι ικανά να προκαλέσουν την ιερή αγανάκτηση των απολογητών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Που φυσικά αποσιωπούν σταθερά το γεγονός πως όλες οι ρατσιστικές και σεξιστικές κατηγοριοποιήσεις και αποκλεισμοί, αφορούν μια και μόνο τάξη.

Κανείς πλούσιος μαύρος ή ομοφυλόφιλος δε γίνεται δέκτης ρατσιστικών συμπεριφορών, ούτε βιώνει κάποια μορφής κοινωνικού ή επαγγελματικού αποκλεισμού.
Προκαλούν μάλιστα θυμηδία όλοι αυτοί οι συστημικοί δημοσιολογούντες που έπιασαν το τροπάρι για τους "κακούς λαϊκιστές που δηλητηριάζουν τις κοινωνίες", από εκεί ακριβώς που το άφησαν μετά το Brexit.

Λες και οι φιλελεύθερες ελίτ τις ποτίζουν ροδόσταμο.
Τα προσωπεία της δύσης λοιπόν πέφτουν.
Και θα συνεχίσουν να πέφτουν με γοργούς ρυθμούς.

Γεγονός που δε μπορεί παρά να χαροποιεί κάθε ανυπόκριτο και ακέραιο άνθρωπο, ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση την οποία έχει.

Γιατί όταν οι μάσκες πέφτουν, γκρεμίζονται οι αυταπάτες και φανερώνεται η αλήθεια.
Η οποία ενίοτε είναι και ωμή.

Ποιος λοιπόν, αν όχι ένας πούρος καπιταλιστής σαν τον Τράμπ, θα ήταν ο καταλληλότερος να κομίσει αυτή την ωμή καπιταλιστική αλήθεια ;

Μια αλήθεια που ήταν πάντα εδώ, για όποιον μπορούσε να τη δει.

Για τους υπόλοιπους, μάλλον ισχύει η ρήση του Ζαν-Πωλ Σαρτρ :
"Αφού δεν έχετε μάτια να βλέπετε, θα έχετε μάτια να κλαίτε".

Π.