Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση και να τονίσουμε ότι είναι λάθος να μιλάμε γενικά κι αφηρημένα για «δικαιοσύνη». Πρέπει να έχουμε καθαρό ότι δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά ένα μηχανισμό που θωρακίζει την λειτουργία του αστικού κράτους. 

Σημείωνε χαρακτηριστικά σε ανάρτησή της η Αλέκα Ζορμπαλά:

Ας γίνει αντιληπτό ότι

• Στα σύγχρονα καθεστώτα του κοινοβουλευτικού αστισμού δεν υφίσταται , παρά μόνο de jure, η διάκριση των τριών εξουσιών του κράτους, όπως την ανέλυσε ο Μοντεσκιέ. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα καν μιας αυτοτελούς και πλήρως ανεξάρτητης και αποστασιοποιημένης από το πολιτικό προσωπικό δικαστικής λειτουργίας. Και μόνο το γεγονός ότι οι ηγεσίες των ανωτάτων δικαστηρίων διορίζονται από την Κυβέρνηση και οι «επάνω» δικαστές ελέγχουν τους από «κάτω», καθορίζει και το «ανεξαρτησιόμετρο» τους

• Παράλληλα , και για όσους/ες αναφέρονται στην «Δικαιοσύνη», να γίνει ξεκάθαρο ότι πρόκειται περί ενός ιδεαλιστικού όρου. Περί δικαστικής εξουσίας πρόκειται και μάλιστα σκληρά ταξικά και πολιτικά προσανατολισμένης. Που λειτουργούσε, λειτουργεί και θα λειτουργεί πάντα εκφράζοντας και υλοποιώντας την βούληση ή την εικαζόμενη βούληση των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών.

Εμείς να συμπληρώσουμε  για όσους επικαλούνται τα λεγόμενα του Γάλου συγγραφέα και φιλοσόφου ότι σκόπιμα ξεχνούν μια φράση του ίδιου: «Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από κείνη που διενεργείται κάτω από την σκιά των νόμων και με τα προσχήματα της δικαιοσύνης». 


Ερέθισμα γ’ αυτή την ανάρτηση ένα δημοσίευμα της εφημερίδας των Συντακτών για την δίκη του Κώστα Σακκά και του Μάριου Σεϊσίδη που θα γίνει την Δευτέρα όπου θα βρεθούν κατηγορούμενοι για σειρά πλημμεληματικών πράξεων.