Του Δημήτρη Δαμασκηνού, εκπαιδευτικού Δ.Ε.-ιστορικού, negreponte2004@yahoo.gr

Στις πρώτες σελίδες του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα 1 ο Μενέλαος Λουντέμης το 1949 λιπόσαρκος 2 και σακατεμένος από το ξύλο, βρίσκεται ακόμα εξόριστος στην Ικαρία, περιμένοντας μέρα τη μέρα να τον μπαρκάρουν για τη Μακρόνησο.

Ξέρω. Το μαξιλάρι σου καίει
Σαν τον μαρτυρικό τροχό.
Το γέμισαν από βραδύς
Οι δήμιοι των ύπνων μας
Με αναμμένα καρφιά
Μα εσύ κοιμήσου.
Κοιμήσου.
Έστω κι αν στέκουν από πάνω σου
Με το όπλο «επί σκοπόν»
Και με το δάχτυλο στη σκαντάλη
Δύο διμοιρίες εφιάλτες.
Εσύ κοιμήσου.

Κοιμήσου.
Και στην άκρη του ορίζοντα
Ακούονται οι ρωγμές
Που κάνει η ήλιος
Στα κάστρα της νύχτας.
Μα εσύ κοιμήσου.
(Μενέλαος Λουντέμης, Θα ξημερώσει 3).

Τα πάθη του ο συγγραφέας τα διηγείται σε πρώτο πρόσωπο: «Εμείς είμαστε ακόμα στην Ικαρία», θα γράψει χρησιμοποιώντας εμφαντικά το εμείς, για να εντάξει βέβαια το ταπεινό του σαρκίο στην πολυπληθή ομάδα των συνεξόριστων συντρόφων του που έχουν κατακλύσει το νησί 4 και ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ