Του Γ. Γ.

Προσωπικά τον πολιτικό διάλογο ειδικά για ιστορικά θέματα όχι απλώς δεν τον αποφεύγω αλλά αντίθετα τον επιδιώκω. Το γράφω αυτό γιατί διαβάζοντας το ένθετο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε μαζί με την εφημερίδα «Αγορά» και το οποίο είναι αφιερωμένο στην πολιτική διαδρομή δυο ηρώων του κομμουνιστικού κινήματος, των Μπελογιάννη, Πλουμπίδη, αγανάκτησα.
Όχι τόσο για συνέντευξη του γιου του Μπελογιάννη στον δημοσιολόγο του ΔΟΛ Μάκη Προβατά, που περιλαμβάνεται στο αφιέρωμα. Είναι γνωστές οι αντισταλινικές – αντιζαχαριαδικές απόψεις του που φτάνουν στα όρια της χυδαιότητας. Την ίδια «κασέτα» που παρακολουθήσαμε τώρα, απ’ αυτόν τον τύπο, μας την είχε ξανασερβίρει –ακριβώς με τις ίδια «κονσερβαρισμένες εκφράσεις- από τον ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλο όμως είναι το εξοργιστικό. Ο τρόπος που το στέλεχος του κόμματος της Κουμουνδούρου Κωνσταντίνος Αλεξίου –παρουσιάζεται και σαν ιστορικός- προσεγγίζει τα όσα έχουν διαδραματιστεί σ’ αυτή την ταραγμένη εποχή και αφορούν τον Νίκο Μπελογιάννη.
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ιστορικός για να αποδομήσει βασικά σημεία του αφηγήματος του. Μ’ αυτό το σκεπτικό θα παραθέσουμε όλο το πόνημα του και με την πρώτη ευκαιρία θα διατυπώσουμε τις δικές μας ενστάσεις,

Παραθέτουμε αρχικά την εισαγωγή του αφιερώματος που υπογράφει ο Διονύσης Ν. Μουσμούρης:

Τον Ιούνιο του 1950 ο Νίκος Μπελογιάννης επέστρεψε στην Ελλάδα, με εντολή από το ΚΚΕ να αναλάβει, σε συνεργασία με τον Νίκο Πλουμπίδη, την οργάνωση του παράνομου ΚΚΕ στην Αθήνα.
Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου συνελήφθη. Στις 19 Οκτωβρίου 1951 άρχισε η δίκη του στο στρατοδικείο της Αθήνας, η οποία επαναλήφθηκε τον Φεβρουάριο του 1952 μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας.

Η υπόθεση ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Παρά τις αντιδράσεις, την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952 οι κρατούμενοι Μπελογιάννης, Ν. Καλούμενος, Δημ. Μπάτσης και Ηλ. Αργυριάδης εκτελέστηκαν διά τυφεκισμού.

Η επίσημη πολιτική τάξη ουσιαστικά δεν προσπάθησε να αποτρέψει την καταδίκη και την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Στο πρόσωπο του Μπελογιάννη η πολιτική εξουσία βρήκε από τη μια μεριά τον «αποδιοπομπαίο τράγο» για την εξόντωση του κομμουνιστικού κινδύνου και από την άλλη για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων.
Ο Μπελογιάννης όμως απέδειξε και με τη στάση του απέναντι στους στρατοδίκες ότι διακατεχόταν από έντονο πατριωτισμό, ενώ τήρησε και μια σταθερή στάση απέναντι στο ΚΚΕ, το οποίο τον άφησε εκτεθειμένο.
Μπορεί η εκτέλεσή του να ικανοποίησε την αμερικανική κυβέρνηση και τις αντικομμουνιστικές διαθέσεις του στρατάρχη Παπάγου, έκανε όμως ολόκληρη την υφήλιο, κομμουνιστική και μη, να στρέψει το ενδιαφέρον της και να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτή την αποτρόπαια και καθ’ όλα άδικη πράξη.

Μέσα σε όλο αυτό το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα η δολοφονία του Μπελογιάννη «πέρασε» ως κάτι φυσιολογικό και αναγκαίο από τις «εθνικόφρονες» κυβερνήσεις, για τη διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης, της εξολόθρευσης δηλαδή του κομμουνιστικού κινδύνου.

Με τον θάνατό του ο Μπελογιάννης έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής αριστεράς.

Διαβάστε το σχετικό αφιέρωμα