Γράφει ο mitsos175

Τι είδε ο γιαπωνέζος; 1987. Η τότε κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου είχε κάνει το λάθος να συλλάβει τον ηθοποιό Λ. Λαζόπουλο. Η κατηγορία ήταν προσβολή του Προέδρου της Δημοκρατίας και η αιτία ήταν ένα κείμενο, που έλεγε τα εξής:
"Να κάνεις δεξίωση και αυτό να λέγεται θεσμός της Δημοκρατίας και μετά εμείς πρέπει να το σεβαστούμε; Να μην γελάμε; Είναι δυνατόν να βλέπεις αυτές τις μουράκλες και να μην γελάς; Ποιος θεσμός θα σε κρατήσει; Δε σε κρατάει τίποτα! Κάθε βράδυ στις 3 του τηλεφωνεί (του Σαρτζετάκη) ο Ανδρέας Παπανδρέου κι αφού του λέει τη φράση είσαι μαλ**ας, του το κλείνει".

Η Άννα Παναγιωτοπούλου (η οποία μάλιστα συνελήφθη!) η αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη, (μάρτυρας υπεράσπισης) ο αξέχαστος Μάνος Χατζηδάκης και πλήθος άλλοι καλλιτέχνες υπερασπίστηκαν τον κ. Λαζόπουλο. Αυτοί και πολλοί άλλοι το έκαναν πράγματι, επειδή πίστευαν στην ελευθερία του λόγου.

Σύμμαχος όμως του Λαζόπουλου εκείνη την εποχή ήταν και η ΝΔ του Κων/νου Μητσοτάκη για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Σατιρίζονταν το ΠΑΣΟΚ, πράγμα που συνέφερε την τότε αξιωματική αντιπολίτευση. Ύμνοι για τον καλλιτέχνη γράφονταν από τις φυλλάδες της δεξιάς, με την ανάλογη κριτική στο κακό - απολυταρχικό ΠΑΣΟΚ βεβαίως, που λογόκρινε κλπ - κλπ.
Αργότερα βέβαια ο Λαζόπουλος θα γίνει το κόκκινο πανί για τη ΝΔ, όταν θα σατιρίσει τα δικά της στραβά. Βλέπετε, ότι η ελευθερία λόγου, το ταλέντο και η σάτιρα είναι "καλά, χρήσιμα, ωφέλιμα, δικαιώματα" κοκ, όταν αναφέρονται στους αντιπάλους μας, ακόμα κι αν τους υβρίζουν. Όταν όμως γίνονται για μας είναι "ύβρεις, συκοφαντίες, φασισμός" κοκ.

Για την ιστορία η παράσταση είχε τεράστια επιτυχία. Δεν υπήρχε στέλεχος της ΝΔ, που να μην την παρακολουθήσει και να μην καταχειροκροτήσει ενθουσιασμένο τον ηθοποιό, όταν αποκαλούσε έτσι το Σαρτζετάκη. Ο οποίος Σαρτζετάκης τον καιρό της Χούντας του Παπαδόπουλου απολύθηκε από το δικαστικό σώμα, στη συνέχεια συνελήφθη δύο φορές, βασανίστηκε στο ΕΑΤ - ΕΣΑ και φυλακίστηκε, χωρίς δίκη.

Ποτέ δεν συμφώνησα με τον χαρακτηρισμό αυτό του κυρίου Λαζόπουλου.
Δε σας κρύβω όμως ότι μου είχε κινήσει την περιέργεια η παράσταση. Τελικά πήγα, αν και με επιφυλάξεις, την παρακολούθησα και πραγματικά γέλασα με κάποια άλλα νούμερα, που ήταν διαχρονικά, εύστοχα και διασκεδαστικά, χωρίς να περιέχουν ύβρεις.

Η σάτιρα έχει όρια αγαπητέ Τζίμη. Τα όρια είναι ο σεβασμός των συνανθρώπων μας. Τα δικαιώματα των άλλων. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε υπέρ της λογοκρισίας. Το αντίθετο. Όταν βρίζονται άδικα άνθρωποι, πρέπει να το επισημαίνουμε, ώστε η καλόπιστη κριτική μας, να βελτιώνει το έργο του καλλιτέχνη. Ο ίδιος πρέπει να βάλει τα όρια, να θέσει το ταλέντο του στην υπηρεσία της τέχνης, όχι της χυδαιότητας.

Από την άλλη μεριά κάθε λογοκρισία, κάθε φασισμός, κάθε υστερική αντίδραση, έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ιδιαίτερα όταν πίσω από αυτά κρύβεται η μικροκομματική σκοπιμότητα και ο φασισμός. Η συγνώμη του κ. Λαζόπουλου είναι αρκετή, με την προϋπόθεση ότι δεν θα επαναληφθούν οι ασχήμιες.

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να κρίνονται από την εξωτερική τους εμφάνιση. Του θυμίζω ότι στην αρχαία τραγωδία "Οιδίπους Τύραννος" η μεγαλύτερη ύβρη του Οιδίποδα θεωρείται πως ήταν προς τον Τειρεσία όταν του είπε "τυφλὸς τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ᾽ όμματ᾽ ει". Ήταν πολύ άσχημο, διότι κορόιδευε την αναπηρία του μάντη. Δεν είναι τυχαίο ότι το θέατρο θεωρούνταν το "σχολείο" που υποστήριζε το δημοκρατικό πολίτευμα, που δίδασκε το ήθος του ελεύθερου ανθρώπου...

Διαβάστε επίσης

Υπόθεση Λαζόπουλου: καυγάς εξωνημένων προπαγανδιστών