Η κοινωνική ανισότητα παγκοσμίως αυξάνει ακόμη περισσότερο. Αυτό δείχνει για μια ακόμη φορά η νέα έκθεση της Oxfam που δημοσιεύτηκε χθες απ΄ αφορμή την ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός (Ελβετία), που φέτος λαμβάνει χώρα μεταξύ 20 και 23 Ιανουαρίου.
Άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούτου και φτώχειας
Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία της Oxfam:
● Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει περισσότερη περιουσία απ΄ ό,τι το υπόλοιπο 99%.
● Το 2015 62 κεφαλαιοκράτες είχαν την ίδια περιουσία με τον μισό πιο φτωχό παγκόσμιο πληθυσμό, δηλαδή περίπου 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Η τάση είναι σαφής: Το 2014 την ίδια περιουσία με τον μισό πιο φτωχό παγκόσμιο πληθυσμό κατείχαν 80 κεφαλαιοκράτες, ενώ το 2010 αυτοί ανέρχονταν στους 388.
● Η περιουσία των 62 μεγαλύτερων κεφαλαιοκρατών σε πέντε μόνο χρόνια αυξήθηκε κατά 44%. Η αύξηση αυτή αντιστοιχεί σε 542 δισεκατομμύρια δολάρια. Στο ίδιο χρονικό διάστημα η περιουσία του πιο φτωχού μισού παγκόσμιου πληθυσμού μειώθηκε κατά ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε μια μείωση κατά 41%.
● Από το έτος 2000 μόνο το 1% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου κατανέμονταν στο πιο φτωχό μισό παγκόσμιο πληθυσμό.
● Σχεδόν σε όλες τις αναπτυγμένες και στις περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες το μέρος του εθνικού εισοδήματος που κατανέμεται στους εργάτες και στους ιδιωτικούς υπαλλήλους έχει μειωθεί. Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας λαμβάνει όλο και λιγότερα από την επιτευχθείσα οικονομική ανάπτυξη. Αντιθέτως, οι κεφαλαιοκράτες αυξάνουν διαρκώς το κεφάλαιό τους όχι μόνο στο προτσές της παραγωγής, αλλά και με εισοδήματα από εισφορές τόκων, μερισμάτων κτλ.
● Στα παραπάνω πρέπει ακόμη να προστεθεί το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στα μεροκάματα των εργατών και υπαλλήλων και εκείνα που λαμβάνουν τα στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ τα εισοδήματα των στελεχών των μεγάλων επιχειρήσεων από το 2009 υπερδιπλασιάστηκαν. Ο διευθυντής της ΙΤ στην Ινδία παίρνει 416 φορές περισσότερα απ΄ ότι ένας εργαζόμενος της ίδιας εταιρίας.
Φορολογικοί παράδεισοι
Σε ό,τι αφορά στους φορολογικούς παραδείσους, δηλαδή σε κράτη ή περιοχές όπου δεν πληρώνονται καθόλου φόροι ή αυτοί είναι ασήμαντοι, μεταφέρονται από μεγάλες επιχειρήσεις τεράστια κεφάλαια.
● Σύμφωνα με υπολογισμούς της Oxfam οι εννιά στις δέκα μεγάλες επιχειρήσεις έχουν τουλάχιστον ένα παράρτημα σ΄ έναν φορολογικό παράδεισο.
● Το 2014 η εναπόθεση κεφαλαίων μεγάλων κοντσέρν στους φορολογικούς παραδείσους σχεδόν τετραπλασιάστηκε σε σχέση με το 2001.
● Σύμφωνα με υπολογισμούς την τρέχουσα περίοδο τα περιουσιακά στοιχεία που εναπόθεσαν οι δισεκατομμυριούχοι στους φορολογικούς παραδείσους ανέρχονται στο ποσό των 7,6 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Το ποσό αυτό είναι μεγαλύτερο απ΄ ότι το ΑΕΠ της Γερμανίας και της Μ. Βρετανίας παρμένες μαζί.
● Ο τραπεζικός τομέας αποτελεί την καρδιά του διεθνούς συστήματος φοροδιαφυγής. Το 72% των κεφαλαίων που έχει εναποτεθεί στους φορολογικούς παραδείσους το διαχειρίζονται 50 τράπεζες.
● Οι αναπτυσσόμενες χώρες χάνουν ετησίως λόγω φοροδιαφυγής των υπερεθνικών κοντσέρν τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια δολάρια.
Συριζαίικος τσαρλατανισμός
Μερικά από τα παραπάνω στοιχεία της Oxfam δημοσιεύτηκαν και σχολιάστηκαν και από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, τον ΣΥΡΙΖΑ, καυτηριάζοντας υποτίθεται το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούτου και φτώχειας. Οι συριζαίοι κάνουν σα να μην καταλαβαίνουν ότι η πολιτική τους υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ότι αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων. Οι συγκρίσεις που κάνουν δεν είναι μεταξύ αριστερής πολιτικής και ΣΥΡΙΖΑ –πως θα μπορούσε άλλωστε-, αλλά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ απ΄ τη μια και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ απ΄ την άλλη, καθότι οι ίδιοι αισθάνονται τον εαυτό τους ως αριστερό.
Πέρα όμως απ΄ την όλη αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή που σχετίζεται με τα μνημόνια (και όχι μόνο), θα μπορούσε να θέσει κανείς μερικά επιπρόσθετα ερωτήματα, όπως: Ποιοι είναι οι πραγματικοί φόροι που πληρώνουν οι έλληνες κεφαλαιοκράτες; Τι και πόσοι έλεγχοι έγιναν στα κεφάλαια ελλήνων κεφαλαιοκρατών που διαφεύγουν στο εξωτερικό; Πόσοι έλεγχοι έγιναν στις offshore εταιρίες και ποια τα αποτελέσματα; Τα ερωτήματα είναι ασφαλώς ρητορικά, διότι από ανθρώπους βουτηγμένους στο βούρκο απαντήσεις δεν πρέπει να αναμένονται.
Που στρέφονται οι απεγκλωβισμένες συνειδήσεις;
Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται σ΄ αυτούς τους τσαρλατάνους, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, αλλά στο ότι μέχρι σήμερα η μαρξιστική-κομμουνιστική αριστερά δεν έχει κατορθώσει να πείσει για την πολιτική της πλατιά λαϊκά στρώματα τόσο με το λόγο όσο και με την πράξη της. Αυτό είναι που πρέπει να απασχολεί τα επιτελεία και τις οργανώσεις της. Τι φταίει; Πρέπει να γίνει ακόμη κατανοητό, ότι δεν αρκεί να απεγκλωβίζονται συνειδήσεις από τη σοσιαλδημοκρατική-αστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο που στρέφεται αυτός ο κόσμος. Στρέφεται σε ένα νέο ρεφορμισμό; (παλιό κρασί σε νέο μπουκάλι), στο νεοφασισμό; σε «νέες» φιγούρες-κατασκευάσματα των αστικών μέσων ενημέρωσης; (αυτοί δεν έχουν τελειωμό). Εν πάση περιπτώσει, τα ζητήματα τούτα σηκώνουν πολλή συζήτηση.
Και, για να επιστρέψουμε στο πιο πάνω θέμα: Είναι βέβαιο ότι η συγκέντρωση του πλούτου θα συνεχίσει την ίδια τάση και στα επόμενα χρόνια, αλλά και για όσο διάστημα υπάρχει τούτο το σύστημα. Αυτός είναι ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός! Αυτή είναι η ουσία του: Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, στους κηφήνες. Γι΄ αυτό και η επαναστατική ανατροπή αυτού του συστήματος είναι αναγκαία όσο ποτέ, μαζί με όλα τα τσιράκια του με όποια προβιά κι αν εμφανίζονται.
Δημοσίευση σχολίου