Στο ζωικό βασίλειο, ο στρουθοκαμηλισμός «εγγυάται» στον αδύναμο μια τραγική μοίρα, που ο ίδιος πίστευε πως δεν θα ερχόταν, επειδή φρόνησε να μην την βλέπει να καταφθάνει. Στο ανθρώπινο βασίλειο της «συντεταγμένης» θηριωδίας, όμως, ο στρουθοκαμηλισμός λειτουργεί και υπέρ του ισχυρού. Εξασφαλίζει «άλλοθι» της κακιάς ώρας και αναχαιτίζει (;) Ερινύες. Απόδειξη; Το προσφυγικό…

Εάν παρακολουθείς τις τοποθετήσεις της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και των ηγετών των επί μέρους χωρών της Γηραιάς Ηπείρου, είτε πρόκειται για «ορθολογικές» και «προστατευτικές» των συνόρων νύξεις είτε για «ανθρωπιστικές» εξάρσεις τους, αντιλαμβάνεσαι κάτι βασικό: Για αυτούς δεν υφίσταται πρόβλημα, παρά μόνον εάν εμφανιστούν στον ορίζοντα οι ξεριζωμένοι, ή έστω οι βάρκες που τους μεταφέρουν. Εάν η στρουθοκάμηλος πιστεύει ότι το χωμένο στη γη κεφάλι εξαφανίζει τον κίνδυνο, ο «πολιτισμένος κόσμος» (βολεύεται να) θεωρεί πως οτιδήποτε βρίσκεται εκτός του οπτικού πεδίου των κοινωνιών του, κινείται στη ζώνη της παραγραφής των δικών του εγκλημάτων.

Να το πούμε διαφορετικά: Οι μικροί Αϊλάν αυτού του κόσμου, της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Λιβύης, συνιστούν «πρόβλημα» μόνο εάν τα άψυχα κορμιά τους θεαθούν να έχουν γίνει «μπαλάκια» ανάμεσα σε κύματα και βράχους. Εάν τους διαμελίζουν -αυτούς και τις οικογένειές τους – βόμβες στις πατρίδες τους, τότε το θέμα είναι μακρινό, «εξωτερικό», ίσως ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ