Πηγή: του Γιάννη Κιμπουρόπουλου -  «Δρόμος της Αριστεράς»

Τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού σε πρωτοφανή συντονισμό. Το «ΟΧΙ» εξελίσσεται στην πιο σημαντική αναμέτρηση με την τερατώδη συμμαχία των δανειστών

Κανονικά, η εμπειρία του 2012, οπότε όλες οι δυνάμεις της ευρωκρατίας επιστρατεύτηκαν σε πρωτοφανή εκστρατεία παρεμβάσεων για να αποτραπεί μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν επέτρεπε αιφνιδιασμό για την επανάληψη του σκηνικού αυτές τις μέρες, και μάλιστα σε πολλαπλάσιο βαθμό. Κι όμως, η κυβέρνηση έδειξε να αιφνιδιάζεται από το εύρος και την ένταση της εκστρατείας του «ναι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Είναι αλήθεια ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το πολύμηνο διαπραγματευτικό θρίλερ προκάλεσε ισχυρό σοκ στο μνημονιακό μπλοκ και σε όλες τις δυνάμεις, πολιτικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές που το συγκροτούσαν την τελευταία πενταετία.

Το ίδιο ισχύει για τον σκληρό πυρήνα του καθεστώτος, που πέρασε μια περίοδο αμηχανίας, βολιδοσκόπησης, ακόμη και μέλιτος με τη νέα διακυβέρνηση. Και ενώ η τρόικα εσωτερικού εξέπεμπε μηνύματα αποσυσπείρωσης, η τρόικα εξωτερικού «διάβαζε» προσεκτικά επί πέντε μήνες την κυβέρνηση και τις ποικίλες εκπροσωπήσεις της. Εξάντλησε όσο χρόνο της έδινε η συμφωνία της 20ής Φεβρουάριου και στην εκπνοή της προθεσμίας της, όταν διαπίστωσε ότι η επαπειλούμενη ρήξη από την ελληνική πλευρά δεν ερχόταν, πέταξε αυτή το γάντι της  ρήξης στην κυβέρνηση, με το τελεσίγραφο και τις προτάσεις που ήταν αδύνατο να αποδεχθεί η κυβέρνηση, εκτός αν ήθελε να αυτοκτονήσει.

Απ’ αυτήν την άποψη η επιλογή του δημοψηφίσματος κατέστη σχεδόν μονόδρομος. Και, ανεξαρτήτως συνθηκών υπό τις οποίες επιλέχτηκε, πολιτικά και ηθικά ήταν η κορυφαία' στιγμή στη διαπραγματευτική στάση της κυβέρνησης.


Παρά το γεγονός ότι μεταξύ τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού κατά τους τελευταίους μήνες δεν φαινόταν να υπάρχει σαφής κοινή στρατηγική, και οι δυο τις τελευταίες εβδομάδες και μέρες επέδειξαν πρωτοφανή ανακλαστικά συσπείρωσης και κινητοποίησης γύρω από τον κοινό τους στόχο: να κλείσει μια ώρα αρχύτερα η «αριστερή παρένθεση».

Τα δεδομένα είναι γνωστά και εξελίχθηκαν λες και κάθε συντελεστής υλοποιούσε μέρος ενός καλοστημένου σχεδίου.

Η ΕΚΤ, αφού επί εβδομάδες πριμοδότησε το αργόσυρτο bank run, ανέλαβε το βαρύ πυροβολικό με το οποίο έκλεισε τις τράπεζες. Το ΔΝΤ έσπευσε να πιστοποιήσει τη χρεοκοπία, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα την έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους για μερικές κρίσιμες μέρες. Η Κομισιόν ανέλαβε το μηχανισμό παραπλάνησης, ψεύδους και προπαγάνδας υπέρ του «ναι». Η ηγεσία του ευρωκοινοβουλίου επέλεξε τον διπλό ρόλο του διαμεσολαβητή και του animateur της «φιλοευρωπαϊκής» καμπάνιας. To  Eurogroup κράτησε τον ρόλο του μπράβου που διεκπεραιώνει τον εκβιασμό.

Σχεδόν όλοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι καταστρατήγησαν κάθε έννοια συνταγματικού και διπλωματικού πρωτοκόλλου που απαγορεύει την παρέμβαση στη δημοκρατική διαδικασία κυρίαρχης χώρας μέλους της Ε.Ε. Παραβίασαν κάθε σχετική διάταξη των ευρωπαϊκών συνθηκών, επιβάλλοντας ως ερώτημα του δημοψηφίσματος το «μέσα ή έξω από την Ευρώπη». Αποκορύφωμα, η δήλωση Ντάισελμπλουμ ότι με «όχι» δεν υπάρχει προοπτική διαπραγμάτευσης.
Αυτό που ξεπερνάει κάθε προηγούμενο είναι η ανασυγκρότηση και κινητοποίηση του εσωτερικού καθεστώτος. Επιστρατεύτηκε το σύμπαν. Από τον αρχιεπίσκοπο μέχρι τον Ρουβά, από τον ΣΕΒ μέχρι το τελευταίο επαρχιακό επιμελητήριο, από τη ΓΣΕΕ μέχρι τα τελευταία απομεινάρια του εργατοπατερικού συνδικαλισμού, από τον Καραμανλή και τον Σημίτη μέχρι τον παραλίγο έγκλειστο Παπακωνσταντίνου και τον σχεδόν ξεχασμένο ΓΑΠ.

Σε υποδειγματική διάταξη συντονισμένου επικοινωνιακού πολέμου βρέθηκαν τα ΜΜΕ της διαπλοκής, κουρελιάζοντας κάθε έννοια δεοντολογίας, ενώ πολλοί εργοδότες έδωσαν στην υπόθεση μιαν αυθεντική διάσταση ταξικής πόλωσης, αφήνοντας απλήρωτους και εκβιάζοντας με απολύσεις τους εργαζόμενους. Φυσικά, οι συνήθεις παράγοντες του πολιτικού παρασκηνίου δεν παρέλειψαν την επιχείρηση διεμβολισμού και αποδυνάμωσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας, με βασικό και μάλλον εύκολο στόχο τους ΑΝΕΛ, όπως ακριβώς είχε συμβεί τον περασμένο Δεκέμβριο.


Αυτή η τραγελαφική εικόνα, που φέρνει την ελληνική κοινωνία σε κατάσταση πρωτοφανούς τα τελευταία χρόνια πολιτικού στρες, αποτελεί ένα «πραξικόπημα» από την πλευρά των δανειστών και μια «ρεβάνς» από την πλευρά του εγχωρίου καθεστώτος, που στην πραγματικότητα δεν απειλήθηκε μέχρι στιγμής. Αλλά, ταυτόχρονα, έχει και τον χαρακτήρα μιας αληθινής εξέγερσης από την πλευρά των υποτελών τάξεων.

Η συσπείρωσή της την Κυριακή σε μια μεγάλη πλειοψηφία γύρω από το «όχι», με όλες τις παράλληλες αναγνώσεις του, είναι η πιο σημαντική μέχρι σήμερα αναμέτρησή της με την τερατώδη συμμαχία των δανειστών, η πρώτη μετωπική σύγκρουση με τη δικτατορία του ευρώ. Και μάλιστα εν γνώσει των οδυνηρών συνεπειών του νόμου...