Μοναδικό μέλημα της ομάδας Τσίπρα να ελέγξει το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και να αποσοβήσει λαϊκές αντιδράσεις

Αν δεν υπήρχε η ανάγκη να ελεγχθεί το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα η κοινοβουλευτική του ομάδα, που πρέπει να πάρει το κολάι στο ψήφισμα μνημονιακών νόμων, η συμφωνία με την τρόικα (stuff level agreement) θα είχε ήδη ανακοινωθεί, το Eurogroup θα την είχε εγκρίνει και τα αρμόδια στελέχη της κυβέρνησης θα συνέχιζαν τις συνομιλίες για το δεύτερο σκέλος, για τη νέα δανειακή σύμβαση και το τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο. Ακόμη και αν έλειπαν μερικές πινελιές από τη συμφωνία, αυτές θα τις έβαζαν μέσα σε μια μέρα, προκειμένου να τελειώνουν και ν’ αρχίσουν να εκταμιεύουν τμήματα από τη δανειακή δόση. Ομως το σοκ θα είναι μεγάλο και απαιτεί λεπτή διαχείριση. Γι’ αυτό και το πράγμα θα συρθεί για μερικές ακόμη μέρες, οι οποίες θα είναι μέρες «μασάζ», όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται στην πολιτικοδημοσιογραφική αργκό.

Στον ελληνικό λαό τα ξεφουρνίζουν ένα-ένα, για να μην του πέσει βαριά η χώνεψη. Βγαίνει κάποιο κυβερνητικό ή κομματικό στέλεχος σε κάποιο πρωινάδικο και κάποια στιγμή, τάχαμου αδιάφορα, σα να λέει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, πετάει την είδηση: ξέρετε, η 13η σύνταξη δε θα δοθεί φέτος, αλλά το 2016. Κάπως έτσι έμεινε ο ΕΝΦΙΑ, κάπως έτσι εξαφανίστηκε το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, κάπως έτσι θα μάθουμε για την κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης (στις ελάχιστες περιπτώσεις που έχει απομείνει), κάπως έτσι πληροφορηθήκαμε τις «αλλαγές» στον ΦΠΑ (όχι όμως και ολόκληρο το δημοσιονομικό πακέτο), κάπως έτσι θα μάθουμε και τα υπόλοιπα, μέχρι να έρθει η συμφωνία, η οποία θα περιέχει αρκετά περισσότερα απ’ αυτά που έχουν ήδη ανακοινωθεί.

Η προπαγάνδα είναι στοχευμένη: «Το πρόγραμμά μας διατηρείται στο ακέραιο, όμως θα εφαρμοστεί σταδιακά μέσα στην τετραετία, αφού πρώτα μπορέσουμε να ανατάξουμε την οικονομία και να τη βάλουμε σε τροχιά ανάπτυξης. Γι’ αυτό κάνουμε τόσες οδυνηρές υποχωρήσεις τώρα, δεδομένου ότι οι δανειστές δεν έδειξαν αλληλεγγύη και δε σεβάστηκαν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού». Ολα όσα έλεγαν ο Τσίπρας και τα άλλα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά γίνονται γαργάρα. Χαρακτηρίζονται «σχήμα λόγου», «προεκλογικές υπερβολές» και τα παρόμοια.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ παίζουν με τα συνήθη όπλα. Υποσχέσεις, παραχωρήσεις (τώρα διαθέτουν και κυβερνητικά πόστα για μοίρασμα) και κινδυνολογία για πτώση της κυβέρνησης. Αυτό το τελευταίο αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο, όπως έχει αποδειχτεί και από την πείρα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ο Τσίπρας θα τους απειλήσει με πτώση της κυβέρνησης και εκλογές, οι οποίες θα γίνουν με λίστα, οπότε ο Τσίπρας μπορεί να «κόψει» όσους βουλευτές το παίζουν αντάρτες. Οσο για τα στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, θα επιδιωχτεί να μείνουν μόνο στη γκρίνια και τις φωνασκίες, που μπορούν να τους επιφέρουν κάποια παραπάνω «κουκιά» στην κεντρική επιτροπή.

Οι ιμπεριαλιστές δανειστές συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν γκάνγκστερ. Τελευταία εκδήλωση αυτής της συμπεριφοράς ήταν το (επί της ουσίας) τελεσίγραφο που απηύθυναν στον Τσίπρα οι Μέρκελ και Ολάντ, που συναντήθηκαν την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο, στο πλαίσιο της στενής συνεργασίας του γερμανογαλλικού άξονα. «Θα μιλήσουμε με μια φωνή» είπε με νόημα ο Ολάντ, συμφωνώντας με την προλαλήσασα Μέρκελ και ξεκαθαρίζοντας ότι οι παπαριές περί «μετώπου του Νότου» πρέπει να τελειώνουν. Και οι δύο δεν αρνήθηκαν να συναντηθούν με τον Τσίπρα στη Ρίγα, ξεκαθάρισαν όμως πως αυτού του τύπου οι συναντήσεις «μπορούν να συνοδεύσουν τη διαδικασία διαπραγμάτευσης, δεν μπορούν όμως να την υποκαταστήσουν». Στις συνομιλίες με την τρόικα, στο περιβόητο Brussels Group, «εκεί πρέπει να κλείσουν οι λεπτομέρειες μιας συμφωνίας», όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της καγκελαρίου.

Αυτή η γκανγκστερική τακτική είναι μεν προσβλητική για τον ελληνικό λαό, είναι εξευτελιστική για τη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, ταυτόχρονα όμως λειτουργεί και ως βοηθητικό εργαλείο. Δείχνοντας τους ιμπεριαλιστές ηγέτες από τη μια και τα άδεια ταμεία από την άλλη, ο Τσίπρας δημιουργεί ένα άλλοθι: τι θέλετε να κάνω, να οδηγήσω τη χώρα στη χρεοκοπία; Στα στελέχη που ζητούν παύση πληρωμών και ρήξη με τους δανειστές, η περί τον Τσίπρα ηγετική ομάδα απαντά ότι δεν έχουν τέτοια λαϊκή εντολή (sic!) και προς επίρρωση του ισχυρισμού τους επικαλούνται τα γκάλοπ που αφειδώς στήνουν οι μεγαλοεκδότες. Πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για δημοψηφίσματα και τέτοιες παπαριές, που χρησιμοποιήθηκαν προπαγανδιστικά για μερικές εβδομάδες. Πριν οι πολίτες φτάσουν στην κάλπη (χρειάζεται κι ένας χρόνος βλέπετε), θα έχει επέλθει η χρεοκοπία. Αυτό ακριβώς θα χρησιμοποιήσει ως όπλο εσωκομματικά ο Τσίπρας.

Το τελευταίο «τρικ» που έπεσε αυτή τη βδομάδα στην πιάτσα από το προπαγανδιστικό επιτελείο του Μαξίμου είναι ότι ο Τσίπρας επιδιώκει πλέον συνολική συμφωνία, η οποία θα περιλαμβάνει και την αναδιάρθρωση του χρέους, οπότε το πεδίο γίνεται ευρύτερο, καθώς θα παρθούν μεν τώρα κάποια επαχθή (αντικοινωνικά, όπως λέει και ο δυσαρεστημένος λόγω της μη υπουργοποίησής του Α. Μητρόπουλος) μέτρα, όμως το μέλλον θα μας χαμογελά ήδη, καθώς η οικονομία θα ξαλαφρώσει σχετικά από το βάρος της ετήσιας εξυπηρέτησης του χρέους.

Καλό το παραμυθάκι, αλλά με πρακτικό αντίκρισμα δεν υπάρχει περίπτωση να το παίξει τώρα. Το μέγιστο που μπορεί να αποσπάσει είναι μια αόριστη υπόσχεση, ότι το χρέος θα εξεταστεί στο πλαίσιο μιας νέας μακροπρόθεσμης συμφωνίας, σύμφωνα με τη λογική που έθεσε η απόφαση του Eurogroup το Νοέμβρη του 2012. Οπως λέει η απόφαση της 20ής Φλεβάρη, πρώτα πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος από την τρόικα και μετά να γίνει συζήτηση για ένα νέο πρόγραμμα: νέα δανειακή σύμβαση και conditionality, όπως λέει ο Μπαρουφάκης, για να μην πει τη λέξη Μνημόνιο (conditionality σημαίνει σύνολο όρων που συνοδεύουν μια σύμβαση).

Η κυβέρνηση θα υπογράψει τώρα μια ενδιάμεση συμφωνία (εκτός αν έχουν προχωρήσει την αξιολόγηση και έχουν φτάσει στο σημείο να την κλείσουν), για να πάρει τμήμα της δόσης (ή ολόκληρη τη δόση, αν κλείσει η αξιολόγηση). Αυτή η συμφωνία θα είναι, σε κάθε περίπτωση, πολύ χειρότερη από τα όσα έχουν μέχρι στιγμής δει το φως της δημοσιότητας. Ακόμη δεν μας έχουν πει ποιο ύψος δημοσιονομικού κενού συμφώνησαν και με ποιο σύνολο μέτρων θα το κλείσουν. Ο ΦΠΑ είναι ένα απ’ αυτά τα μέτρα, αλλά δε θα μείνει μόνος. Θα έχει και παρέα, που θα πονέσει πολύ τον ελληνικό λαό.
ΦΠΑ: Ο πιο αντιλαϊκός φόρος

Ττο ύψος του νέου δημοσιονομικού «πακέτου» δεν το έχουμε μάθει ακόμη. Δεν ξέρουμε, δηλαδή, πόσο θα περικοπούν οι δαπάνες και ποιες δαπάνες θα πετσοκοπούν (αν και υποψιαζόμαστε ποιες θα είναι), δεν ξέρουμε πόσο θα αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα και από ποιες ακριβώς πηγές. Ξέρουμε, όμως, ότιπυρήνας του νέου δημοσιονομικού πακέτου θα είναι η αύξηση του ΦΠΑ.

Αυτό το ξέραμε από τις 23 Φλεβάρη, όταν δημοσιοποιήθηκε η «λίστα Βαρουφάκη», άλλο αν η κυβέρνηση το έριξε στη «δημιουργική ασάφεια», για λόγους παραπλάνησης του ελληνικού λαού. Στη «λίστα Βαρουφάκη» διαβάζουμε:«Η πολιτική για τον ΦΠΑ θα πρέπει να εξορθολογιστεί και οι συντελεστές θαπρέπει να εκσυγχρονιστούν με τρόπο που μεγιστοποιεί τα πραγματικά έσοδα, χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνική δικαιοσύνη, και με σκοπό τονπεριορισμό των απαλλαγών και την εξάλειψη παράλογων εκπτώσεων».

Σκοπός, λοιπόν, δεν είναι η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής (αυτή θα εξακολουθήσει να  ανθίζει, όποιο σενάριο κι αν εφαρμοστεί για τον ΦΠΑ), αλλά η είσπραξη συνολικά περισσότερου ΦΠΑ. Εκείνα που μένει να μάθουμε είναι πρώτο πόσο θα αυξήσουν συνολικά τον ΦΠΑ και δεύτερο πώς ακριβώς θα διαμορφωθεί το σενάριο.

Εκείνο που φαίνεται να έχει απορριφθεί (με αιτιολογία ότι προσκρούει στο κοινοτικό δίκαιο) είναι το σενάριο Μπαρουφάκη για μείωση των συντελεστών κατά 3% για πληρωμή με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα. Η κυβέρνηση μάλλον για πλάκα έστειλε αυτό το σενάριο στις Βρυξέλλες, επειδή επέμενε ο Μπαρουφάκης, ο οποίος βγήκε μάλιστα και το ανακοίνωσε μόνος του στην τηλεόραση!  Κατά τα άλλα, έχουν κυκλοφορήσει διάφορα σενάρια που όλα περιέχουν μικρή ή μεγαλύτερη αύξηση των συντελεστών και κατάργηση της έκπτωσης (30%) στα νησιά. Θα δούμε ποιο σενάριο θα επιλεγεί τελικά, όμως αυτό δεν είναι το κύριο. Το κύριο είναι πως όλα τα σενάρια οδηγούν σε αύξηση του ΦΠΑ.

Ο ΦΠΑ είναι έμμεσος φόρος (δηλαδή εξ ορισμού ταξικός-αντιλαϊκός φόρος) και παραπέρα ο αντιλαϊκότερος έμμεσος φόρος, γιατί πλήττει ευθέως τα λαϊκά νοικοκυριά, ακόμη και στον πιο στενό, τον πιο απαραίτητο πυρήνα της κατανάλωσής τους (τρόφιμα, φάρμακα, ηλεκτρικό κτλ.). Η επιλογή του ΦΠΑ ως ατμομηχανής των νέων δημοσιονομικών μέτρων, με «πρώτη φορά Αριστερά» αυτή τη φορά, αποτελεί την τρανότερη απόδειξη του ότι η μνημονιακή πολιτική συνεχίζεται και βαθαίνει. Θυμίζουμε πως ο ΦΠΑ αυξήθηκε με μνημονιακούς νόμους και έρχεται τώρα η συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων να τον αυξήσει κι άλλο.

Ολοι θυμόμαστε, βέβαια, τις υποσχέσεις τους για δίκαιο φορολογικό σύστημα, για φορολόγηση του συσσωρευμένου πλούτου, που υποτίθεται ότι θα τον έβρισκαν με το περιουσιολόγιο κτλ. Οχι μόνο δεν κάνουν καμιά κίνηση σ’ αυτή την κατεύθυνση, αλλά επιλέγουν ως πρώτο εργαλείο δημοσιονομικής πολιτικής της νέας περιόδου την αύξηση του πιο αντιλαϊκού έμμεσου φόρου. Αυτό, πέρα από την πρακτική σημασία που έχει για τα λαϊκά νοικοκυριά, έχει και συμβολική σημασία, καθώς αποκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα της νέας συγκυβέρνησης.

ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 23 ΜΑΗ