Πηγή: silentcrossing

Πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να πάμε σπίτι μας;

Διασχίζοντας χιλιάδες χρόνια θάλασσες μαύρες και απάτητα βουνά

Τα πόδια μας νάρκες ακήρυχτων πολέμων

Το στόμα μας τρικυμία

Κι οι ποιητές να μην γράφουν πια για το Αιγαίο.



Πότε θα πάμε σπίτι;

Ανάμεσα σε Λαμπεντούζες και Φαρμακονήσια

145 ναυτικά μίλια μακρυά απ’ την ακτή το κρύο ως το μεδούλι

Να διψάς για νερό κι όλη η Μεσόγειος να μη σου φτάνει.



Περάσαμε τόσα σύνορα κι είμαστε ακόμη εδώ

Εμείς οι λαθραίοι, οι απόβλητοι

Αυλάκια τα πρόσωπα

Μικρά κουμπιά για μάτια

Τα δάκρυα ανοίγουνε τρύπες σε άγονη γη

Και ξερονήσια.



-Φοβάσαι; -Δεν φοβάμαι!

(που και που μόνο απελπίζομαι)



Περάσαμε τόσα σύνορα κι είμαστε ακόμη εδώ

Καπετάνιοι μαζί και ναύτες

Των πιο θλιβερών ναυαγίων

Ικέτες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης

Γονυπετείς στα σύνορα της Frontex

Γαντζωμένοι σε φορτηγά για την Αγκόνα

Πατσαβούρες στα φανάρια

Το σπίτι μας είναι σπίτι σου είναι σπίτι μας

Το σπίτι μας…



Το βράδυ του μεγάλου πνιγμού οι λιμενικοί μας χτυπούσαν

Να ξαναπέσουμε στη θάλασσα

Μετά σκοτάδι

Και μετά προβολείς

Βρισιές

Δύο χρονών, πέντε χρονών, οχτώ χρονών

Εννιά χρονών, έντεκα, δεκατριών

(τι κόσμος μαμά!)



Μπροστά μόνο δέντρα από μικρόφωνα και δορυφορικά πιάτα τηλεόρασης

Η Μεσόγειος όλη ξεφούσκωτες βάρκες

Και σαγιονάρες που κολυμπούν στον αφρό

Ήρθαμε από την Ιωνία, από την θάλασσα

Αφήστε μας μόνο να θάψουμε τους νεκρούς μας.



Πότε θα πάμε σπίτι;