Η νέα υποτέλεια, τα δεσμά της κυβέρνησης και η απόλυτη αναγκαιότητα για λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους.

«Οι ρίζες του χρέους βρίσκονται πίσω στην εποχή της αποικιοκρατίας. Αυτοί που μας δάνειζαν λεφτά είναι οι ίδιοι που μας εποίκισαν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διαχειριζόντουσαν τα κράτη και τις οικονομίες μας. Ήταν οι άποικοι που οδήγησαν την Αφρική να συνάψει δάνεια με τους πιστωτές του Βορρά, τα αδέλφια και τα ξαδέλφια τους. Δεν αναγνωρίζουμε αυτό το χρέος. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να το αποπληρώσουμε» έλεγε ο Τομάς  Σανκαρά, δολοφονηθείς πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο (1983-1987).

Το παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά 57 τρισ. δολάρια από το 2007 (πριν τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και την κατάρρευση της Lehman Brothers) και έχει φθάσει σχεδόν στα 200 τρισ. δολάρια -ξεπερνώντας κατά πολύ την υπάρχουσα οικονομική ανάπτυξη, επισημαίνει η προαναφερθείσα έκθεση.
Ως προς ποσοστό του ΑΕΠ, το χρέος παγκοσμίως έχει αυξηθεί από 270% σε 286%.
Το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί από το 2007 κατά 25 τρισ. δολάρια. Το 75% της αύξησης αυτής αφορά τις αναπτυγμένες οικονομίες και σε δέκα χώρες ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ.

Στην Ελλάδα το χρέος αυξήθηκε συνολικά μεταξύ 2007-2014 κατά 103%(!). Από αυτό το 70% αφορά το δημόσιο χρέος -το οποίο ως γνωστόν έχει φθάσει πλέον στο 185% του ΑΕΠ-, 13% το εταιρικό και 20% το χρέος των νοικοκυριών.
Στην Ιρλανδία το χρέος αυξήθηκε την προαναφερθείσα περίοδο 172% (93% το δημόσιο, 90% το εταιρικό), στην Πορτογαλία 100% (83% το δημόσιο, 19% το εταιρικό), στην Ισπανία 72%, στη Γαλλία 66%, στην Ιταλία 55%, στην Ολλανδία 62% και στην Ιταλία 55%. Στην Γερμανία αυξήθηκε μόνο 8%.

Μετά την κρίση του 2008 (κατάρρευση της Lehman Brothers) τα χρέη των «ανεύθυνων τραπεζιτών» έγιναν δημόσιο χρέος και ήλθαν να προστεθούν στα ήδη βεβαρημένα δημοσιονομικά αρχικά των ασθενέστερων οικονομικά χωρών της ευρωζώνης (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) και ύστερα στα δημοσιονομικά ακόμη και ισχυρότερων οικονομιών (Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία).
Το χρέος έγινε μοχλός υποτέλειας. Η χώρα μας πέρασε σε νέο «διεθνή οικονομικό έλεγχο». Πέντε χρόνια μετά την ανθρωπιστική καταστροφή, το «λάθος» στους πολλαπλασιαστές και τη δογματική προσήλωση του Βερολίνου στην εξοντωτική λιτότητα, η νέα κυβέρνηση ψάχνει τρόπους να εξευμενίσει τον Μινώταυρο του χρέους, που απειλεί να ακυρώσει ακόμη και αυτό το μετριοπαθές πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης...


«Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο , χωρίς  να είναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεόγραφα, το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία».

Πηγή: Μωυσής Λίτσης - "ΜΕΤΡΟ"