Πολύ πριν την ίδρυση του ΡΚΚ (1978), τα εθνικά δικαιώματα των Κούρδων της Τουρκίας τα υπερασπίζονταν οι οργανώσεις μαρξιστικολενινιστικής αναφοράς. Σε κείμενο που γράφτηκε από τον ιδρυτή του TKP ML (Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας Μαρξιστικό Λενινιστικό, που ιδρύθηκε το 1972) Ιμπραΐμ Καϊπάκαγια, έξι χρόνια πριν από την ίδρυση του ΡΚΚ, διαβάζουμε: «Εμείς υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του κουρδικού έθνους. Επομένως, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα να ιδρύσει ένα αυτόνομο κράτος. Εάν το δικαίωμα αυτό πραγματοποιηθεί και με ποιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί, αυτό το αφήνουμε στο ίδιο το κουρδικό έθνος» (Ιμπραΐμ Καϊπάκαγια, Διαλεχτά Εργα: Το εθνικό πρόβλημα της Τουρκίας, Γενάρης 1972). Το TKP ML δέθετε και ένοπλη πτέρυγα (TIKKO – Εργατοαγροτικός Απελευθερωτικός Στρατός) με μακρά ιστορία αγώνων ενάντια στον τουρκικό φασισμό.

Το 1974, μία άλλη ομάδα επαναστατών ίδρυσε μια οργάνωση για την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας. Η οργάνωση αυτή δυνάμωσε και λίγα χρόνια μετά ίδρυσε το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (TDKP). Το κόμμα αυτό ιδρύθηκε σε συνθήκες φασιστικής χούντας (του στρατηγού Εβρέν) το 1980. Από τις αρχές της ίδρυσής του πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Ο 18χρονος Ερντάλ Ερέν, μέλος της νεολαίας του κόμματος, εκτελέστηκε από τη στρατιωτική χούντα δι’ απαγχονισμού.  Σε ένα απαράμιλλο δείγμα ηρωισμού, ο Ερντάλ κλότσησε την καρέκλα που τον κρατούσε τη στιγμή της εκτέλεσής του. Τα χρόνια που ακολούθησαν το TDKP απέκτησε σημαντική δύναμη στην περιοχή Ντέρσιμ της Ανατολικής Τουρκίας όπου κυριαρχεί το κουρδικό στοιχείο, πριν ακόμα κάνει την εμφάνισή του το ΡΚΚ.


Ακριβώς επειδή οι οργανώσεις με μ-λ αναφορές είχαν μεγάλη επιρροή στην Τουρκία και το Κουρδιστάν τη δεκαετία του ’70 (η δεκαπενθήμερη εφημερίδα «Φωνή της Επανάστασης» του TDKP εξέδιδε γύρω στα 40.000 φύλλα πριν το πραξικόπημα του Εβρέν), οι εθνικιστές του ΡΚΚ παρουσιάστηκαν με σοσιαλιστικό και αντιιμπεριαλιστκό μανδύα. Αρκεί να δει κανείς το σήμα του ΡΚΚ (το είχε από την ίδρυσή του το 1978 μέχρι το 1995) για να καταλάβει: σφυροδρέπανο μέσα σε κίτρινο αστέρι και κόκκινο φόντο!


Ενώ το ΡΚΚ ιδρύθηκε το 1978, χρειάστηκαν έξι χρόνια (Αύγουστος 1984) για να δημιουργήσει το δικό του στρατό, το «Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό». Για πολλά χρόνια το κόμμα αυτό παρουσιαζόταν ως αγωνιστής ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους ρεφορμιστές και ως υπερασπιστής της επανάστασης στα κουρδικά εδάφη. Μιας επανάστασης που δεν ήρθε ποτέ, καθώς το ΡΚΚ απετέλεσε τον βραχίονα της κουρδικής αστικής τάξης. Εγινε αυτό για το οποίο ο Καϊπάκαγια προειδοποιούσε από το 1972: «Εμείς δεν πρέπει ν’ αγωνιστούμε μόνο ενάντια στις ανισότητες και τα προνόμια των τουρκικών αρχουσών τάξεων, όχι μόνο ενάντια στην καταπίεση και τις βιαιότητες, οι οποίες ασκούνται ενάντια στις εθνικές μειονότητες, αλλά επίσης και ενάντια στις εθνικιστικές τάσεις της αστικής τάξης και των φεουδαρχών των εθνικών μειονοτήτων. Αλλιώς, θα ενισχύσουμε έναν άλλο εθνικισμό, τον κουρδικό εθνικισμό» (ο.π.).

Αυτός ακριβός ο κουρδικός εθνικισμός, πέρα από κάθε ταξική οριοθέτηση, απέκτησε πολιτική υπόσταση με το ΡΚΚ. Ενα κόμμα που δε δίστασε να συνάψει άψογες σχέσεις με την ελληνική και κυπριακή  ασφάλεια, που κράτησαν πολλά χρόνια. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι ως μέλος της συντακτικής ομάδας του επίσημου δημοσιογραφικού οργάνου του ΡΚΚ στην Ελλάδα («Η Φωνή του Κουρδιστάν») φερόταν ο υπολογαγός της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου Θεόφιλος Γεωργιάδης (εργαζόταν στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας, βλ. εδώ και δολοφονήθηκε από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στη Λευκωσία το 1994).


Εκεί που δεν έπιανε το σοσιαλιστικό του προσωπείο, το ΡΚΚ βρήκε άλλο τρόπο: την αντιδραστική τρομοκρατία. Οι δολοφονικές επιθέσεις του ΡΚΚ έχουν καταγγελθεί από αρκετές οργανώσεις της τουρκικής και κουρδικής άκρας αριστεράς. Μία από αυτές ήταν το TDKP, που υπήρξε ένας από τους στόχους του ΡΚΚ. Το κόμμα αυτό εξέδιδε στην Ελλάδα το περιοδικό «Ελευθερία» και μέλη του έμεναν στο στρατόπεδο προσφύγων του Λαυρίου. Στο τεύχος Νο 6 (Νοέμβρης 1993) της «Ελευθερίας» διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά για τη δράση του ΡΚΚ :


«Στις 9 Οκτωβρίου στις πόλεις Ντέρσιμ, Χόζατ, έξι σύντροφοι που ανήκαν στην Οργάνωση Κουρδιστάν δολοφονήθηκαν από μία ενέδρα του ΡΚΚ. Δυο είναι βαριά τραυματισμένοι, ενώ δύο είναι όμηροι στα χέρια τους. Μεταξύ μας και του ΡΚΚ δεν υπάρχει καμία ένοπλη σύγκρουση. Το ΡΚΚ είχε έρθει σε προκαθορισμένο ραντεβού. Επειτα απ’ αυτήν την προκαθορισμένη συνάντηση, λέγοντας “εμείς φεύγουμε” αναχώρησαν. Σε λίγα λεπτά, ξαναγυρίζοντας, πυροβόλησαν τους συντρόφους μας, και με την αντίληψη “λάφυρα” μάζεψαν τα όπλα τους…».


Οι λόγοι αυτής της επαίσχυντης στάσης του ΡΚΚ αποκαλύπτονται αβίαστα αν διαβάσει κανείς τη συνέχεια της ανακοίνωσης:

«Στο Κουρδιστάν το ΡΚΚ κάνει ένοπλο αγώνα ενάντια στη φασιστική κατοχή με βάση αστικοεθνικιστική. Κατά την πολιτική γραμμή μας, το ΡΚΚ μ’ αυτή τη γραμμή δεν μπορεί να ελευθερώσει την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό του Κουρδιστάν… Το ΡΚΚ δεν παίρνει το εθνικό ζήτημα σαν ένα ζήτημα του ταξικού αγώνα. Γι’ αυτό το λόγο θεωρεί τις αναλύσεις των μαρξιστών για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους του Κουρδιστάν προς μία εργατική αγροτική επανάσταση ως “διάλυση του εθνικού κινήματος”…  Με το ΡΚΚ έχουμε σοβαρές διαφορές και γι αυτό το λόγο βλέπουν τον αγώνα μας σαν ένα εμπόδιο μπροστά τους. Αναμφισβήτητα μεταξύ των μαρξιστών και μικροαστών εθνικιστών υπάρχει αντίθεση. Αλλά εμείς ποτέ δεν γίναμε εμπόδιο στην επαναστατική πολιτική δραστηριότητα του ΡΚΚ και σε καμιά άλλη οργάνωση… Το ΡΚΚ υποστηρίζει ότι “η κυριαρχία είναι δική μας” και όλοι είναι εξαρτημένοι απ’ αυτούς, γι’ αυτό πρέπει να δώσουν φόρους και φαντάρους στο ΡΚΚ. Για να πραγματοποιήσει αυτή την αντίληψη το μοναδικό μέσον που χρησιμοποιεί είναι η δύναμη των όπλων… Αλλος ένας λόγος για τις επιθέσεις του ΡΚΚ είναι ότι στην περιοχή Ντέρσιμ δεν κατάφερε μία πολιτική δραστηριότητα όπως έχει καταφέρει σε άλλα μέρη. Και ο ηγέτης του ΡΚΚ, Apo, πολλές φορές θεωρούσε το λαό αυτής της περιοχής “προδότες , σοσιαλσοβινιστές” και υποστηρίζει ότι σ’ αυτήν την περιοχή ισχύει ο κεμαλισμός. Εβγαλε αυτό το συμπέρασμα επειδή ο κόσμος αυτής της περιοχής οργανώνεται με ταξική βάση, δίνουν σημασία στην ενότητα του αγώνα των λαών, και ενάντια στην φασιστική δικτατορία έχουν μία επαναστατική, προοδευτική πολιτική γραμμή… Εμείς πολλές φορές τραβήξαμε την προσοχή του ΡΚΚ σ’ αυτά τα λάθη και το ειδοποιήσαμε φιλικά. Και το ΡΚΚ επιφανειακά μας τόνιζε ότι μας βλέπει σαν φίλους και μας έχει εμπιστοσύνη. Ομως η πρακτική τους δείχνει άλλα. Δολοφονεί συντρόφους με τη δικαιολογία ότι είναι προδότες, προβοκάτορες κτλ.».

Στο ίδιο περιοδικό αναφέρεται ότι πριν από τη δολοφονία των έξι κούρδων κομμουνιστών, το ΡΚΚ είχε δολοφονήσει έξι καθηγητές στις πόλεις Οβατζίκ και Πέρτεκ, όταν δεν αναγνώρισαν την απόφασή του να κλείσουν τα σχολεία! Οι καθηγητές αυτοί ήταν μέλη ενός δημοκρατικού συνδικάτου.

Παρά το δολοφονικό όργιο του ΡΚΚ, οι κομμουνιστικής αναφοράς οργανώσεις δεν επεδίωξαν τη σύγκρουση μαζί του. Στην ανακοίνωση που παραθέσαμε παραπάνω αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Δεν συμφέρει καμία οργάνωση, ούτε φυσικά και το κόμμα μας να έρθει σε σύγκρουση με το ΡΚΚ, γιατί είναι επιζήμιο για την επανάσταση και το λαό μας. Κάτι τέτοιο συμφέρει μόνο το κράτος… Δεν υποστηρίζουμε τις συγκρούσεις, το μόνο που θέλουμε είναι ν’ αγωνιστούμε μαζί».

Το αυτί των εθνικιστών του ΡΚΚ όμως δεν ίδρωσε. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, τα μεσάνυχτα της 26ης προς την 27η Σεπτέμβρη 1994, εκατό τραμπούκοι του ΡΚΚ επιτέθηκαν στους οπαδούς του TDKP στους κοιτώνες τους στο στρατόπεδο προσφύγων του Λαυρίου, μετά από μία συγκέντρωση των τελευταίων. Οι τραμπούκοι ακινητοποίησαν αυτούς που ήταν στο χώρο με την απειλή όπλων κι αφού εγκατέστησαν φρουρά στη σκάλα, άρχισαν να καταστρέφουν ό,τι υπήρχε μέσα στα δωμάτια και να ξυλοκοπούν τους οπαδούς του TDKP που βρίσκονταν μέσα, στέλνοντας στο νοσοκομείο επτά από αυτούς και τραυματίζοντας πιο ελαφρά άλλους 20. Μία μέρα μετά, έκαναν νέα επίθεση στα γραφεία της «Ελευθερίας» στην οδό Γλάδστωνος, στο κέντρο της Αθήνας. Ομάδα 30 τραμπούκων του ΡΚΚ επέδραμε μέρα μεσημέρι (στις 12) με λοστούς και καδρόνια μπροστά στα μάτια έκπληκτων περαστικών! Οι χυδαίοι εθνικιστές του ΡΚΚ είχαν φτάσει στο ανώτατο σημείο αποθράσυνσης, αφού είχαν την αμέριστη στήριξη του ελληνικού κράτους και των μηχανισμών του!

Οι επιθέσεις αυτές καταγγέλθηκαν τόσο από τους οπαδούς του TDKP όσο και από τους έλληνες συντρόφους τους (εφημερίδα «Οκτώβρης», αρ. φύλλου 181, 8/10/1994) και δημοσιοποιήθηκαν ακόμα και από τα αστικά ΜΜΕ. Παρολαυτά, το ΡΚΚ έκανε την πάπια. Οπως ανέφερε άλλη ανακοίνωση του TDKP λίγους μήνες αργότερα (24/1/1995), «το ΡΚΚ δήλωσε ότι τα αγνοεί και ότι… δεν υπάρχει η οργάνωσή μας»! Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται: «Οι οργανώσεις μας δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα μόνο από τις τοπικές αρχές και τους πράκτορες του φασιστικού καθεστώτος της Τουρκίας, αλλά και από το ΡΚΚ (Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν). Απειλές, συκοφαντίες, τραμπουκισμοί, ακόμα και ένοπλες επιθέσεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, όχι μόνο ενάντια σε μέλη και οπαδούς του κόμματός μας αλλά και άλλων οργανώσεων (πρόσφατα επιτέθηκαν σε οπαδούς της “Ντεβ Σολ” και του ΚΚΤ μ-λ)… Στην Ελλάδα, το ΡΚΚ έχει φτάσει την τρομοκρατία ενάντια σε μέλη και φίλους πολιτικών οργανώσεων σε αφάνταστο επίπεδο».

Η δράση του ΡΚΚ δεν έμεινε αναπάντητη. Ελληνες αλληλέγγυοι στους κούρδους κομμουνιστές επισκέφτηκαν το Λαύριο και έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας, επισημαίνοντας στο ΡΚΚ ότι την επόμενη φορά που θα τολμήσει να επιτεθεί θα του απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο. Τη στιγμή της παράστασης, οι ασφαλίτες συνομιλούσαν με οικειότητα με τα μέλη του ΡΚΚ δείχνοντας την αγαστή συνεργασία του με την ελληνική ασφάλεια!


Μη μπορώντας να σταματήσει τη δράση των τουρκικών και κουρδικών επαναστατικών οργανώσεων, το ΡΚΚ επιδόθηκε στη γνωστή γκεμπελίστικη τακτική: ρίξε λάσπη και κάτι θα μείνει. Ομως η λάσπη έγινε μπούμερανγκ σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση του Ριζά Οζλούτας που κατηγορήθηκε ως πράκτορας της ΜΙΤ που φτιάχνει πλαστά διαβατήρια στο προσφυγικό στρατόπεδο του Λαυρίου!

Ο Οζλούτας αναγκάστηκε να καταθέσει μήνυση κατά του δημοσιογράφου Μάνου Ηλιάδη, διευθυντή σύνταξης του περιοδικού «Αμυνα και Διπλωματία». Ο Ηλιάδης είχε γράψει επαίσχυντα πράγματα στο βιβλίο του «Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και η ΜΙΤ» τόσο για τον Οζλούτας όσο και για την οργάνωση που ανήκε, το TDKP. Τον κατηγόρησε για πράκτορα της ΜΙΤ που εξέδιδε πλαστά ελληνικά διαβατήρια από έλληνες τσιγκάνους και τα έδινε σε Τούρκους! Η πρόκληση παραήταν μεγάλη για να μείνει αναπάντητη! Στη δίκη που έγινε  στο Δ' Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών στις αρχές Δεκέμβρη 1999 (ένας από τους μάρτυρες κατηγορίας ήταν και ο συντάκτης της «Κόντρας», Πέτρος Γιώτης, ενώ συνήγοροι υπεράσπισης του Ηλιάδη ήταν οι Λυκουρέζος και… Βορίδης, του λεπενικού μορφώματος τότε), ο Ηλιάδης αναγκάστηκε να ανασκευάσει και να ζητήσει συγνώμη αφού άκουσε τη διήγηση της ιστορικής διαδρομής του Οζλούτας. Αξίζει να παραθέσουμε ένα μικρό απόσπασμα για να φανεί σε ποιους έριχνε λάσπη το ΡΚΚ: «Είμαι κούρδος πολιτικός πρόσφυγας. Δραστηριοποιήθηκα στην Τουρκία ως μέλος της αριστερής οργάνωσης Τουρκικό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (TDKP) και συμμετείχα στον αγώνα της οργάνωσής μου για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών στην Τουρκία, την αναγνώριση των δικαιωμάτων του κουρδικού λαού και την κοινωνική απελευθέρωση. Το TDKP είναι μια από τις παλιότερες αριστερές οργανώσεις της Τουρκίας. Δρα τόσο στο Κουρδιστάν όσο και στην υπόλοιπη Τουρκία, έχει δώσει μέχρι σήμερα 600 νεκρούς στον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Εκατοντάδες στελέχη του έχουν συλληφθεί, βασανιστεί, δικαστεί και καταδικαστεί σε εκατοντάδες χρόνια φυλάκιση. Πολλοί απ' αυτούς βρίσκονται ακόμα στις φυλακές. Ακόμα και σήμερα το TDKP είναι εκτός νόμου και αποτελεί συνεχή στόχο των τουρκικών υπηρεσιών»

Ο Ηλιάδης τελικά αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι όσα αναφέρει για τον Οζλούτας στο βιβλίο του ήταν προϊόν πληροφοριών από το ΡΚΚ και δεσμεύτηκε το επίμαχο απόσπασμα του βιβλίου του να απαλειφθεί από κάθε επόμενη έκδοση (βλ. εδώ) επισφραγίζοντας την πλήρη κατάρρευση της σκευωρίας που πήγε να στήσει το ΡΚΚ κατά του TDKP.


Η επικράτηση του αστικού εθνικισμού αντί της αντιϊμπεριαλιστικής πάλης σε εθνικοαπελευθερωτική βάση (πάλης όπως αυτή που γίνεται για παράδειγμα στην Παλαιστίνη) οδήγησε στην τραγελαφική κατάληξη του Οτζαλάν, που από «τουρκοφάγος» έγινε αρνάκι. Ο αστικός εθνικισμός χαρακτηρίζεται από την πλήρη έλλειψη αρχών των φορέων του, που δεν έχουν πρόβλημα να «πουλήσουν την ψυχή τους στο διάβολο» για να πραγματοποιήσουν τις εθνικιστικές τους επιδιώξεις. Γι’ αυτό και οι ηγέτες των Κούρδων της Συρίας, όπως αποκαλύψαμε στο προηγούμενο φύλλο, δε δίστασαν να ζητήσουν τη στήριξη των ΗΠΑ στον αγώνα τους για «μια δημοκρατική Συρία».

Μόνο όταν ο αστικός εθνικισμός ηττηθεί μέσα στα καταπιεζόμενα έθνη, δίνοντας τη θέση του στον επαναστατικό αντιϊμπεριαλισμό, θα πάψουν αυτά τα φαινόμενα. Αυτός ο αντιϊμπεριαλισμός θα γεννηθεί, όμως, όταν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα πάρουν ταξικά χαρακτηριστικά και δεν άγονται και φέρονται ανάλογα με τις επιδιώξεις των διαφόρων φατριών που τα λυμαίνονται.

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΚΟΝΤΡΑ», ΣΑΒΒΑΤΟ 25.10.2014