Και θα πω τι εννοώ.

Όταν πριν καιρό διάβαζα ένα άρθρο του Στέλιου Ελληνιάδη στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» που ανέφερε ότι «Ο δίσκος, με τα 16 τραγούδια κάτω από τον γενικό τίτλο «Γιώργος Μαργαρίτης – Παίζουμε για τη φανέλα…» (Δίσκοι Μικρός Ήρως), είναι ο πιο πολιτικοποιημένος δίσκος της εποχής!» έμεινα έκπληκτος.
Ακουσα τον δίσκο και σε τελική ανάλυση έφτασα να συμφωνώ με την διαπίστωση του στελέχους του Σύριζα.

(Μια παρένθεση. Τον Στέλιο Ελληνιάδη τον εκτιμώ σαν δημοσιολόγο αν και κάποια στιγμή είχα μια έντονη αντιπαράθεση μαζί του που αφορούσε τα «πνευματικά δικαιώματα» των καλλιτεχνών. Υπερασπιζόταν δηλαδή τον ρόλο της ΑΕΠΙ προσηλωμένος σε μια στάση που είχε στο παρελθόν όταν ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου και σύμφωνα με το βιογραφικό του –που έχει συντάξει ο ίδιος- ανέλαβε «για λογαριασμό της Ομοσπονδίας των φωνογραφικών εταιριών (Ifpi), τον αγώνα κατά της παράνομης αντιγραφής και πώλησης της μουσικής», κι εγώ ήμουνα κάθετως αντίθετως σ αυτή την άποψη.  Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα που αξίζει τον κόπο μιας ιδιαίτερης ανάρτησης).

Επανέρχομαι λοιπόν για να πω γιατί μου έκανε εντύπωση το ότι η νεολαία του Σύριζα  κάλεσε στο φεστιβάλ της ένα καλλιτέχνη σαν τον Γιώργο Μαργαρίτη.

Είναι γνωστό ότι ο Γιώργος Μαργαρίτης, κάθε άλλο παρά στρατευμένος καλλιτέχνης είναι. Υπήρξε χασικλής, τζογαδόρος και ένα βήμα πριν καταντήσει αλκοολικός. (Πράγματα που τα έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνεντεύξεις του).
Για όσους τον ξέρουν όμως «είναι καρδούλα». Και αυτό είναι που μετράει. Τα τελευταία χρόνια που «καταξιώθηκε» και συνάμα τα «κονόμησε», βοήθησε πάρα πολύ κόσμο. Λαϊκό κόσμο στον οποίο κάποια τραγούδια του μιλούν στις καρδιές του.

Θα μου μείνει αξέχαστη η περίπτωση που βίωσα πριν 3-4 χρόνια. Είμαστε διακοπές στην Λέσβο με την κοπελιά μου και έλαχε να συμπέσουμε με ένα πανηγύρι που κρατάει 4 μέρες. Το πανηγύρι του Ταύρου.

Την τελευταία μέρα, του πανηγυριού, που λέτε, η συντρόφισσα μου δεν άντεξε το ξενύχτι και είχε πάει για ύπνο. Ξημερώνει Τρίτη, είχε πάει μεσημέρι και εγώ δεν έχω επιστρέψει στο σπίτι. Ανησυχεί η κοπελιά μου, αλλά ακούγοντας τα κλατσιμπατσίβανα να βαρούν έρχεται στα ίσια της. Ανθίζεται περίπου την φτιάξη που υπάρχει.  Κάποια στιγμή όμως έρχεται στην πλατεία  να με «μαζέψει». Στην νιρβάνα μου εγώ και η παρέα μου, έχοντας χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου, είμαστε στην κυριολεξία «λιώμα».

Δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω την σκηνή. Ο ήλιος να έχει αρχίσει να βαράει κατακούτελα, οι μουσικάντηδες μπαϊλτισμένοι αλλά αφού έπεφτε το μπαγιόκο να συνεχίζουν να τζαγκρανούν τα όργανά τους, άλλοι να μισοκοιμούνται στα τραπέζια, κάποιοι άλλοι να παραμιλάν στην μαστούρα τους…

Τελικά αφού ήρθε η κοπελιά μου, και με βλέπει στην κατάσταση μου, μου  σφυράει να πουλέψουμε. Ηταν η στιγμή που ένας φίλος μου απ’ την παρέα παρεμβαίνει. «Δεν πας πουθενά» μου λέει. «Πρώτα θα ακούσουμε το άσμα του Γιώργαρου "τα δικαστήρια" και μετά πας για τούφες».
Φυσικά δεν του χάλασα το χατίρι και η συγκεκριμένη αναφορά δείχνει πόσο άμεσα δέθηκαν τα τραγούδια του Γιώργου Μαργαρίτη με τα βιώματα μέρους της ελληνικής κοινωνίας.