Με το έργο αυτού του κομμουνιστή αγωνιστή και καλλιτέχνη πρωτοήρθα σε επαφή το 1990-91 όταν είχα οργανωθεί (μετά την αποχώρησή μου απ’ το ΚΚΕ) στην ΣΑΚΕ (Συνεπή Αριστερή Κίνηση Ελλάδας).
Τότε οι σύντροφοι μου εκεί μου χάρισαν μια κασέτα –δεν νομίζω να υπήρχαν CD τότε- η οποία περιείχε μελοποιημένα ποιήματα του Γ. Κοτζιούλα από το μουσικό συγκρότημα της οργάνωσης. 

Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί με τις δημιουργίες αυτού του λαϊκού κομουνιστή καλλιτέχνη.  

Ειδικά το παρακάτω ποίημα του, που το είχαν μελοποιήσει σε ρυθμό επαναστατικού εμβατηρίου ήταν το αγαπημένο μου.

Πού θα πάτε, πού θα πάτε!

Κομποδιάστε τα κλεμμένα,

κρύψτε και τʼ ασημικά σας

 να τα χαίρεται η σκουριά.

Θα ʼβγουμε κι εμείς παγάνα,

θα σας εύρουμε ως τον ένα,

και στην πόλη μέσα αν είστε

 και στʼ απόμερα χωριά.

Πού θα πάτε, πού θα πάτε!

Κι απʼ τις "άγιες" πίσω εικόνες αν τρυπώστε,

θα σας βρούμε μʼ όλα τα υποκριτικά παρακάλια

στο θεούλη που αναμπαίζεται αιώνες

αδικεύοντας το πλήθος όπου του ʼχατε χαλκά.

Πού θα πάτε, πού θα πάτε!

Φυλακές και ξερονήσια

κι οι κλωτσιές στα κρατητήρια και οι χαφιέδες στα γιαπιά

μας διδάξανε να βαρούμε τους δημίους αλύπητα,

ίσια σαν το φίδι που του δίνουν κατακέφαλα χτυπιά...