Με ένα δισέλιδο κείμενο που μάλιστα το πρόβαλε απ’ την πρώτη του σελίδα και το τιτλοφορούσε «Επανάσταση ή τρομοκρατία;»κυκλοφόρησε την Κυριακή το «Πριν».
Αρχικά να πούμε ότι ήταν εντελώς άστοχος ο τίτλος του κειμένου, Στο αναγνωστικό κοινό που απευθύνεται αυτή η εφημερίδα δεν υπάρχουν τέτοια ερωτήματα. Ασε που ο όρος «τρομοκρατία» είναι προβληματικός όταν απευθυνόμαστε σε ενέργειες οργανώσεων ένοπλης μειοψηφικής βίας. (Μιλάμε για τις σημερινές συνθήκες γιατί αυτός ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί από τους κλασικούς του μ/λ σε προεπαναστατικές καταστάσεις).
Γιατί να τσουβαλιαζόμαστε κι εμείς μαζί με τα φερέφωνα της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών, που ρουφάει το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας; Γιατί να δίνουμε την ίδια έννοια στην λέξη «τρομοκρατία» με τον υπουργό της άκρατης άγριας καταστολής που αυτές τις μέρες, με πρόσχημα την εξαφάνιση του Χ. Ξηρού έχει εξαπολύσει ένα πογκρόμ σε άτομα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου,;
Αλλωστε πιστεύει κανείς ότι η ελληνική κοινωνία τρομοκρατείται από το αλαζονικό και πολιτικά ακατανόητο «διάγγελμά» του Ξηρού ή από ενδεχόμενα επιλεγμένα χτυπήματα των οργανώσεων ένοπλης μειοψηφικής βίας;
Ένα ερώτημα που θα είχε βάση να σταθεί είναι: «αστική νομιμότητα ή λαϊκή αντιβία;». Το «καταφύγιο» να ανακαλύπτουμε παντού «προβοκάτορες» -να θυμηθούμε το κείμενο του Κ. Μάρκου στο «Πριν» όταν είχαν συλληφθεί τα φερόμενα μέλη της 17 Ν- ή τις ανακοινώσεις του ΝΑΡ στα επεισόδια που έγιναν έξω απ’ την βουλή τον Οκτώβρη του 2011 μεταξύ μελών του ΠΑΜΕ και αντιεξουσιαστών; - δεν θα λέγαμε ότι είναι πειστική τακτική.
Στον καπιταλισμό το κράτος λειτουργεί ως εργαλείο βίας στα χέρια της άρχουσας τάξης. Καθήκον μιας επαναστατικής συλλογικότητας είναι να διαπαιδαγωγεί τα μέλη της σε συγκρουσιακή κατεύθυνση να μην διστάζει να ρθει σε αντιπαράθεση με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Είναι σ’ αυτή την λογική η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Ας δούμε την στάση της ηγετικής της ομάδας στην τελευταία διαδήλωση που οργάνωσε, παρά την απαγόρευση –και μπράβο της- όταν η χώρα μας ανέλαβε την προεδρία της Ε.Ε. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από δημοσίευμα που υπογράφει η Αφροδίτη Τζιαντζή –μέλος της Ανταρσύα – στην εφημερίδα των Συντακτών:
«Με συνθήματα κατά της Ε.Ε. και της κυβέρνησης διαδήλωσαν χθες περίπου 2.000 άτομα, κυρίως μέλη οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αλλά και ανένταχτοι αριστεροί, αψηφώντας την απαγόρευση των διαδηλώσεων την πρώτη μέρα ανάληψης της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα. Παρά την εξεγερτική συνθηματολογία και τη μαχητική στάση των πιο νέων διαδηλωτών, έκδηλη ήταν η απογοήτευση για την άσκοπη διαδρομή. "Οι φιέστες της προεδρίας γίνονται στο Μέγαρο Μουσικής, κι εμείς ούτε στα Προπύλαια δεν πλησιάσαμε", σχολίαζαν κάποιοι, ενώ τα μπλοκ διαλύονταν άδοξα».
«Βλέπετε, οι άνθρωποι που έχουν δύναμη, μόνο ένα πράγμα ξέρουν και καταλαβαίνουν: τη βία».
Νόαμ Τσόμσκι, από το βιβλίο του Understanding Power, του 2002.
Αλλωστε ο ρόλος της βίας στην ιστορία αποτελεί, κεντρικό σημείο στην κοινωνική θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η βία, γράφει ο Κάρολος Μαρξ στο "Κεφάλαιο", είναι η μαμή κάθε παλαιάς κοινωνίας που κυοφορεί μέσα της μια καινούρια. Η ίδια αποτελεί οικονομική δύναμη. Υπάρχει και η γνωστή ρήση του ίδιου ότι «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική των όπλων».
Θα ισχυριστεί κάποιος και θα έχει δίκιο, ότι «οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα». Β.Ι.Λένιν - (Απαντα, τ.40, σελ. 312) και σήμερα με τις δεδομένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες δεν έχουν κάτι θετικό να προσφέρουν στο ταξικό κίνημα.
Όμως υπάρχει και η άλλη παράμετρος. Είτε μας αρέσει είτε όχι σήμερα υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που με ανιδιοτέλεια και προσωπικούς κινδύνους ανεβάζουν τον πήχυ των μορφών πάλης –άσχετα αν αυτό μας εκφράζει ή όχι- ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευση και της καταπίεσης. Ρισκάρουν την ίδια τους την ζωή ή στην καλύτερη περίπτωση γ’ αυτούς κινδυνεύουν να σαπίσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους στα κάτεργα μιας φυλακής, αν συλληφθούν για τις μορφές πάλης που εφαρμόζουν.
Πόσο πρέπον είναι για άτομα που ευαγγελίζονται μια κομμουνιστική κοινωνία να αποδίδουν σ΄ αυτούς τους νεολαίους προβοκατόρικο ρόλο, ότι συμβάλουν στην ένταση της κρατικής καταστολής και τα σχετικά;
Να συμπληρώσουμε και κάτι άλλο. Ο Β.Ι. Λένιν, πολιτικός αντίπαλος της ατομικής τρομοκρατίας (ο ίδιος βίωσε και προσωπικά τον απαγχονισμό του αδελφού του για την απόπειρα δολοφονίας του τσάρου) έγραφε αναφερόμενος σ’ όσους είχαν επιλέξει την ατομική τρομοκρατία στην εποχή του: «Οι άνθρωποι αυτοί έδειξαν μεγάλη αυτοθυσία και με τη ηρωική τους τρομοκρατική μέθοδο πάλης κατέπληξαν όλο τον κόσμο. Οι θυσίες αυτές αναμφισβήτητα δεν πήγαν του κάκου, συντέλεσαν αναμφισβήτητα άμεσα ή έμμεσα στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση του ρώσικου λαού που επακολούθησε» (Απαντα, τ.30, σελ.315).
Και η κριτική που τους ασκούσε στηριζόταν σε πολιτικά επιχειρήματα. Εγραφε ο Β.Ι. Λένιν: «Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη για την παρούσα στιγμή, γιατί αποσπά τις καλύτερες δυνάμεις από την άμεση και επιταχτικά αναγκαία δουλειά οργάνωσης και ζύμωσης, σπάει τη σύνδεση των επαναστατών με τις μάζες των επαναστατικών τάξεων του πληθυσμού, καλλιεργεί και τους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία» (Απαντα τ.7 σελ.249)..
Εχει καμιά σχέση η πολεμική που ασκούσε ο Λένιν στους οπαδούς της ατομικής τρομοκρατίας με τα όσα διαβάζουμε σήμερα από αριστερές πένες;
Δημοσίευση σχολίου