Home » , , » 21 Ιούνη 1941: Όταν οι γενναίοι του Μπρέστ έγραφαν Ιστορία.

21 Ιούνη 1941: Όταν οι γενναίοι του Μπρέστ έγραφαν Ιστορία.

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013 | 9:55 μ.μ.

«Το να αρνείται κανείς την "υπεράσπιση της πατρίδας", δηλαδή τη συμμετοχή σε δημοκρατικό πόλεμο, είναι παραλογισμός που δεν έχει τίποτα το κοινό με το μαρξισμό. Το να εξωραΐζει κανείς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εφαρμόζοντας σ' αυτόν την έννοια της "υπεράσπισης της πατρίδας", δηλαδή παρουσιάζοντάς τον για δημοκρατικό, σημαίνει ότι εξαπατά τους εργάτες, ότι περνά με το μέρος της αντιδραστικής αστικής τάξης».

         Λένιν: "Σχετικά με τη Γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον "Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό"" Αύγουστος-Οκτώβρης 1916, Εκδόσεις ΠΡΟΓΚΡΕΣ, σελ. 13. 

         -------------------------------

 Σαν σήμερα, το πρωί της 21ης Ιούνη εκδηλώθηκε η Χιτλερική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ. Οι ορδές της Βέρμαχτ, με ύπουλο τρόπο (τμήματά της φορώντας στολές του Κόκκινου Στρατού) εισβάλουν στο σοβιετικό έδαφος και κηρύσσουν την έναρξη των πιο φονικών και σκληρών μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Την ίδια κιόλας μέρα, αρχίζουν να γράφονται κι οι πρώτες χρυσές σελίδες στην ιστορία της αντίστασης του σοβιετικού λαού και του Κόκκινου Στρατού. Ένα απ’ τα πρώτα σημεία της σοβιετικής μεθορίου, που δέχτηκαν τη Ναζιστική επίθεση εκείνο το πρωινό της 21/06/1941 ήταν το ΟΧΥΡΟ του ΜΠΡΕΣΤ, ένα προκεχωρημένο στρατόπεδο στα σύνορα ΕΣΣΔ-Πολωνίας, το οποίο κάλυπτε την αμυντική γραμμή στη συγκεκριμένη περιοχή. Η ηρωική αντίσταση στρατιωτών και πολιτών του Οχυρού του Μπρέστ ενάντια στους Ναζί, προξένησε το θαυμασμό των λαών, που πολεμούσαν το Χίτλερ κι αποτέλεσε λαμπρή στιγμή για το σοβιετικό λαό.

Η καταπληκτική ταινία Ρωσικής παραγωγής 2010, που παρατίθεται εξιστορεί την πραγματική ιστορία ενός 14χρονου αγοριού, του Αλιόσα Ασήμοφ, που υπηρετούσε ως «τουμπίστας» στη μουσική μονάδα του Κόκκινου Στρατού στο Οχυρό του Μπρέστ, μαζί με τον 22χρονο αδελφό του, ανθυπολοχαγό σε μάχιμη μονάδα. Τα δυο αυτά παιδιά είχαν χάσει τους γονείς τους στην Ισπανική Επανάσταση το 1936, όπου κι έπεσαν μαχόμενοι στο πλευρό των λαικών δυνάμεων. Η ηρωική πτώση των μαχητών του Μπρεστ κι η περίλαμπρη νίκη των ηρώων του Στάλινγκραντ, φωτίζουν πάντα το δρόμο των λαών και μας διδάσκουν ότι ο φασισμός ηττήθηκε ΄και θα ξαναηττηθεί, όσες φορές ξανασηκώσει κεφάλι.
Αιώνια τιμή και δόξα στους μαχητές του λαού και της ελευθερίας!
Ταινία

ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

askordoulakos
Μοιράσου το :

+ σχόλια + 5 σχόλια

Ανώνυμος
22 Ιουνίου 2013 στις 3:54 μ.μ.

Παλι καλα που εστω εμμεσα μαθαινουμε ή παραδεχομαστε οτι η Σοβιετικη Ενωση στηριξε και βοηθησε οπως μπορουσε την Ισπανικη επανασταση. Δεν ειναι λιγες οι περιπτωσεις που θαμωνες αυτου του blog , αναρχο χαρουμενοι, αριστεριστες και "ανενταχτοι" χυνουν υον αντι-σοβιετισμό τους ως καρναβαλι του αντικομμουνισμου τους. Παλι καλα λοιπον
Jim

Ανώνυμος
25 Ιουνίου 2013 στις 8:54 π.μ.

Σχόλιο στο σχόλιο.
Δεν είμαι ούτε Αναρχικός ούτε Τροτσκιστής.
Αλλά η εμπλοκή της ΕΣΣΔ, στην Ισπανία, ήταν σκέτη καταστροφή. Οδήγησε σε εσωτερικό εμφύλιο, το Δημοκρατικό στρατόπεδο. Ασχέτως εάν αυτά που υποστήριζε η Μόσχα, ήταν στρατιωτικά ορθά, η αντιδημοκρατική συμπεριφορά των πρακτόρων της GPU έκρινε κατά πολύ την τύχη του πολέμου.
Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι η δύναμη των Σοβιετόφιλων Ισπανών Κομμουνιστών ήταν ισχνότατη. Η Μόσχα κατηγορήθηκε ότι στην πραγματικότητα ενεπλάκη στον Ισπανικό Εμφύλιο μόνο και μόνο για να αποκτήσει ερείσματα στην Ιβηρική Χερσόνησο.

Ανώνυμος
25 Ιουνίου 2013 στις 7:24 μ.μ.

αυτα παθαινεις οταν την ιστορια την μαθαίνεις απο τον κεν Λοουντζ

Ανώνυμος
30 Ιουνίου 2013 στις 12:05 μ.μ.

Νομίζω πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στο σοβιετικό λαό που πολέμησε ηρωικά το φασισμό και τη σταλινική ηγεσία, που και την ΕΣΣΔ απροετοίμαστη άφησε, και στην Ισπανία ακολούθησε μια πολιτική ματαίωσης κάθε επαναστατικής αλλαγής και αποκατάστασης του αστικού κράτους, η οποία έδωσε τη νίκη στους φασίστες του Φράνκο. Η ταινία του Λόουτς είναι κατά τη γνώμη μου εξαιρετική, δεν χρειάζεται όμως να μάθει κανείς την ιστορία από αυτή. Υπάρχουν και τα "Απομνημονεύματα" της Ιμπαρούρι που το πιστοποιούν (ελληνική έκδοση σε δυο τόμους, εκδ. Ανθολογία). Τα βασικά σημεία τους, για όσους ενδιαφέρονται, περιέχονται στον νέο τόμο 10 της Μαρξιστικής Σκέψης, "Φασισμός, Αντίσταση", σελ. 108-114.

Ανώνυμος
1 Ιουλίου 2013 στις 11:17 π.μ.

Μάθαμε λοιπον πως to κκ Ισπανίας με τις 30 000 χιλιάδες μέλη εχει τις ευθύνες και οχι τα 2.000 000 των αναρχικων που αφησαν το μέτωπο για να πανε στις κολεκτιβες sthn Aραγονια( να κανουνε τι αν έσπαγε το μέτωπο ? ) και παρα την προσπάθεια του Ντουρουτι να κρατησουν τις θεσεις τους
Αυτο το μικρο σε μέγεθος κομμα (ΚΚΙ) κράτησε με το 5ο σύνταγμα την Μαδριτη το 36 μαζι με τις διεθνεις ταξιαρχίες ,,, και στην συνέχεια ηταν αυτο που με αρκετους αναρχικούς ηθελε να παραμείνει στο μέτωπο το 38 (Ελ Καμπεσίνο ) οταν οι υπόλοιποι σκεφτόντουσαν μονο το πως θα διαφύγουν στην Γαλλία....
Μεγαλη ειναι και η σημασία της παράξενης συμπεριφοράς του τυχοδιωκτικού POUM που προτιμούσε να κανει αντιπολίτευση στο σταλινισμό δίνοντας αερα στα πνια του Κασαδο μεχρι τα γεγονότα στην καρθαγενη( Μερα) που συνεργάζονται ανοιχτά με φαλαγγιτες εκτελώντας στην συνέχεια κομμουνιστές αξιωματικούς

ΥΓ
Ουτε ηταν απο την μερια των κομμουνιστών αυτοι που μπηκαν στην Μαδριτη με κατι χερια,,,, ΝΑ... τεντωμένα πανω στα τανκ του φρανκο


κουσιατε ναζνταροβια

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright © ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Powered by Blogger