Η κυβέρνηση, φοβούμενη το φαινόμενο «ντόμινο» και την ανάφλεξη κοινωνικής εξέγερσης και ταυτόχρονα θεωρώντας ότι έχει και την κοινωνία με το μέρος της, αποφάσισε ουσιαστικά χτες επιστράτευση των καθηγητών, πριν καν αποφασιστεί η απεργία. Η επιστράτευση κι η ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων παρουσιάζει καταρχάς μεγάλες τεχνικές δυσκολίες, αφενός γιατί είναι δύσκολο να τυπώσει μες σε λίγες μέρες 85.000 φύλλα πορείας, αφετέρου γιατί το «σπάσιμο» των Πανελληνίων απαιτεί απλά το «σπάσιμο» σε μόλις ένα(1) Εξεταστικό Κέντρο από τα εκατοντάδες σε όλη την Επικράτεια. Πέραν τούτου, η επιστράτευση ΔΕΝ λύνει και το θέμα της διόρθωσης των γραπτών αλλά και όλων των άλλων εξωδιδακτικών εργασιών (βαθμοί, ενδοσχολικές, κτλ) που μπορούν να μπλοκαριστούν εύκολα ανά σχολείο μέχρι το τέλος του Ιούνη.

Το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι αντιμετωπίζει έναν κλάδο χωρίς να έχει καταφέρει να στήσει ολοκληρωμένες συμμαχίες εντός αυτού, αφού η πολιτική της είναι πολιτική επικοινωνίας κι όχι βάσης. Έχει ανοίξει επίσης πάρα πολλά μέτωπα (ωράριο, επιθεωρητισμός, αναγκαστικές μεταθέσεις, απολύσεις, αργίες για ψύλλου πήδημα χωρίς δίκη, Νέο Λύκειο, Νέο Τεχνολογικό Λύκειο, κλείσιμο σχολείων, υποχρηματοδότηση, βιβλία, κτλ). Προφανώς, κάπου μπορεί να σκοντάψει.

Από κει και πέρα, οι διαθέσεις του κλάδου θα φανούν τη Δευτέρα μόλις ανοίξουν τα σχολεία. Ο αγώνας προφανώς θα είναι πολύ δύσκολος. Δεν πρέπει κανείς να έχει αυταπάτες. Η κυβέρνηση επέλεξε η ίδια το χρόνο της σύγκρουσης (τα επιχειρήματα περί έγκαιρης κάλυψης των αναγκών από μια κυβέρνηση που έχει αφήσει τα σχολεία με 2.000 κενά ακόμη και τώρα απλά είναι γελοία…) για να τσακίσει ένα από τα μεγαλύτερα και πιο οργανωμένα σωματεία της χώρας αλλά και για να διαλύσει εντελώς το Δημόσιο. Ούτως ή άλλως, με 30% ανεργία, οποιαδήποτε απεργία είναι πολύ δύσκολο να πετύχει τους στόχους της. Τέλος, θα πρέπει κανείς να έχει υπόψη του ότι, όπως έλεγε κι ο Πουλαντζάς, «σε συνθήκες δικτατορίας κάθε συντεχνιακός αγώνας γίνεται πολιτικός». Σε απλά ελληνικά, είναι δύσκολο και για την κυβέρνηση να υποχωρήσει, τουλάχιστον φανερά.

Επομένως, το κεντρικό ερώτημα που ίσως τεθεί στις Γενικές Συνελεύσεις της Τρίτης δεν είναι τα αιτήματα αλλά το «πώς αντιμετωπίζεται η επιστράτευση;», γιατί απλά δε φαίνεται ΑΚΟΜΗ να υπάρχει μέση οδός. Εάν αυτό απαντηθεί με κάποιο τρόπο και πειστεί έστω κι ένα μειοψηφικό κομμάτι του κλάδου να «σπάσει» τις Πανελλήνιες με κάθε κόστος, τότε τα ψωμιά της κυβέρνησης είναι λίγα. Εάν δεν απαντηθεί, τότε οι Πανελλήνιες, τουλάχιστον σε πρώτη φάση θα γίνουν. Αυτό το ξέρει η κυβέρνηση, για αυτό κι επέλεξε να παίξει το πιο σκληρό χαρτί από την αρχή με ρίσκο να χάσει πολλά αλλά να κερδίσει ακόμη περισσότερα. Με αυτήν την έννοια, ίσως το μόνο αίτημα που θα είχε νόημα θα ήταν να «πέσει η κυβέρνηση».