Αν είχε διωχθεί ποινικά ο Παπακωνσταντίνου, όχι μόνο γιατί δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για να αξιοποιήσει τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά και γιατί αρνείται ακόμα και τώρα να αποκαλύψει στη Βουλή σε ποια χέρια την εμπιστεύτηκε και με ποιο σκοπό. Αν είχε ασχοληθεί ο εισαγγελέας με τον Βενιζέλο, όχι μόνο γιατί ομοίως με τον προκάτοχο του δεν κούνησε το δαχτυλάκι του, αλλά και γιατί πήρε ως σουβενίρ το επίμαχο στικάκι στο σπίτι του - λες και ήταν του μπαμπά του.

Αν είχαν βρεθεί ενώπιον της δικαιοσύνης οι θεσμικοί διώκτες της φοροδιαφυγής, όχι μόνο γιατί έβαλαν στον πάγο τη λίστα, αλλά και γιατί επιμένουν και σήμερα να κρύβονται πίσω από μισόλογα και την προσφιλή στους κύκλους τους μετάθεση ευθυνών. Αν όλα αυτά, ή τα μισά έστω από αυτά, τότε ναι: Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάτι αλλάζει στο ελληνικό κράτος, και κάπως τα εννοούν όσα λένε οι κυβερνώντες περί δίκαιης κατανομής των θυσιών και δίωξης της μεγάλης φοροδιαφυγής.

Αλλά όχι. Το κράτος μας (ή το κράτος τους;) περνά χειροπέδες στον Κώστα Βαξεβάνη, τον δημοσιογράφο που ξετρύπωσε και είχε το σθένος να αποκαλύψει τη λίστα Λαγκάρντ. Τον διώκει σαν κοινό κακοποιό με κατηγορίες που δεν θα ευσταθούσαν παρά μόνο στα χουντικά στρατοδικεία. Επιχειρεί να τον τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί με επιχειρήματα τόσο έωλα και εμφανώς προσχηματικά, ώστε θα προκαλούσαν το γέλιο ακόμα και σε πρωτοετείς φοιτητές της νομικής, αν δεν προκαλούσαν καθολική οργή. Γιατί στην ουσία, ό,τι και να λένε, η υπόθεση είναι πάρα πολύ απλή: Οι έκθετοι για τον χειρισμό και το κουκούλωμα της λίστας Λαγκάρντ, όχι μόνο τρων και πίνουν, αλλά και την Άρτα της ενημέρωσης φοβερίζουν -και φυλακίζουν.

Μπορεί η περίεργη ολιγωρία τους να στέρησε από κάποια δισεκατομμύρια τα άδεια δημόσια ταμεία, αλλά κανένας εισαγγελέας δεν έχει ασχοληθεί μαζί τους τόσο καιρό, παρά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Με τον Βαξεβάνη όμως ασχολήθηκαν οι ισχυροί πριν αλέκτωρ φωνήσαι. Και πρέπει τώρα εσύ ο απλός άνθρωπος, ο πολίτης που έχει γονατίσει από τις περικοπές, τους φόρους και τα χαράτσια, που έχει χορτάσει από υποσχέσεις ότι θα πληρώσουν και οι έχοντες και κατέχοντες, που βλέπει την εμπιστοσύνη του για όλο το σύστημα εξουσίας να έχει καταντήσει ένα πουκάμισο αδειανό, που προσπαθεί να πιαστεί από κάπου και να μην κατρακυλήσει στις μούντζες και στη βαρβαρότητα, να σταθείς ψύχραιμα και νηφάλια μπροστά σε μια τέτοια κατάφωρη πρόκληση. Να πιστέψεις ότι ήταν αποκλειστικά και μόνο η δικαστική συνείδηση του εισαγγελέα υπηρεσίας που τον ώθησε να διατάξει τη σύλληψη του δημοσιογράφου. Ότι δεν υπήρξε καμιά άνωθεν πολιτική παρέμβαση, κανένας εκνευρισμός από μεγάλα ονόματα της λίστας, που έχουν τη δύναμη να μετατρέπουν την ενόχληση, τον φόβο, ή τον θυμό τους, σε κρατική υπόθεση. Ότι όλα είναι ωραία και καλά και άψογα και δεν έχει καμιά σχέση η δίωξη του Βαξεβάνη με το κλίμα που επιχειρούν να περάσουν σε όλη την κοινωνία, με το στώμεν καλώς απέναντι στα κακώς κείμενα που θέλουν να επιβάλλουν, με τον φόβο του χωροφύλακα που τείνει να υποκαταστήσει τη δημοκρατική συναίνεση της πλειοψηφίας.

Όσο ψύχραιμοι, πάντως, θεσμικοί και καλόπιστοι κι αν είμαστε, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη σκληρή διαπίστωση: Οι χειροπέδες στα χέρια του Βαξεβάνη είναι χειροπέδες στα χέρια όλων όσοι αντιστέκονται στον αυταρχισμό της εποχής...

ΥΓ. Στο κέντρο του σκανδάλου βρίσκεται μια λίστα που δεν έδωσε στους έλληνες αρμοδίους ο Τσίπρας, αλλά η αφεντικίνα του ΔΝΤ. Όλες τις εντολές της οποίας έχουν οι ίδιοι αρμόδιο ευαγγέλιο, εκτός από εκείνη που υπονοεί η παράδοση της λίστας. Τυχαίο; Ας κρίνει ο καθένας.