Του Κ.Ρ.

Έτσι ακριβώς πρέπει να λειτουργήσουμε αν θέλουμε να τσακίσουμε τον φασισμό. Πρέπει να τον κατανοήσουμε βαθιά, να δούμε τα στοιχεία που τον γεννούν και τον αναπαράγουν.  Φτάσαμε από το 2007 και την εκλογή του Καρατζαφέρη στη βουλή, στο 2012 και την είσοδο της Χρυσής Αυγής συνοδευόμενη από συνεχόμενα πογκρόμ και δολοφονικές επιθέσεις. Το ποιοτικό αυτό  άλμα μπορεί να εξηγηθεί μόνο από 2-3 πλευρές.

Η πρώτη είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την σημερινή βάρβαρη κοινωνική κατάσταση της εξαθλίωσης των εργαζομένων και του κοινωνικού κανιβαλισμού που προσπαθεί να περάσει το κατώφλι της καθημερινότητας μας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φασισμός και η ιδεολογία του μίσους έρχεται να εδραιωθεί στα πιο δύσκολα χρόνια για την εργατική τάξη και τη νεολαία. Άλλωστε και ιστορικά ακόμα αποτέλεσε το αποκούμπι της αστικής τάξης σε συνθήκες  ανόδου του εργατικού κινήματος και άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Αυτός είναι και ο λόγος που το σύστημα τον προμοτάρει συνεχόμενα και του δίνει εφόδια να συνεχίσει. Ο Ξένιος Δίας ήρθε στην καλύτερη στιγμή για να μπορέσει η χρυσή αυγή να  μπολιάσει το λαό με την σάπια ιδεολογία της. Άλλωστε ο κρατικός μηχανισμός και τα ΜΜΕ είναι αυτά που ταΐζουν και προωθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το φασισμό και το ρατσισμό. Το στοίχημα από εκεί και πέρα για τους φασίστες είναι αν θα καταφέρουν να το εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και μέχρι στιγμής δείχνουν να το εκμεταλλεύονται στο μέγιστο. Από το ΛΑΟΣ και το θρήσκευμα στις ταυτότητες μέχρι τη ΧΑ και τους δολοφόνους-βιαστές-ληστές μετανάστες.

Είναι κοντόθωρο όμως κάποιος να πιστεύει ότι για την άνοδο του φασισμού ευθύνες έχει μόνο το αστικό πολιτικό σύστημα και όχι κάθε λογής πρωτοπορία. Και το πρόβλημα δεν ξεκινάει τώρα αλλά από το 2007 και την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή. Τότε που έκανε την δημοκρατική γενιά της πολιτικοποίησης του πολυτεχνείου να παγώσει. Ενώ το πολιτικό σύστημα (και κομμάτια της αριστεράς) χτύπησε φιλικά στην πλάτη αυτόν τον κόσμο και τον καθησύχαζε τοποθετώντας το ΛΑΟΣ  στην κλασσική πολιτική τάξη της Ελλάδας. Η αλήθεια βέβαια ήταν κάπως διαφορετική και το ΛΑΟΣ δεν αποτελούσε απλά μια πιο συντηρητική ΝΔ, αλλά την είσοδο του φασισμού στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας.  Αποτελούσε το πάτημα για την εμετική προπαγάνδα που θα ακολουθούσε. Μπορεί όντως να μην είχε τάγματα εφόδου και συμμετοχή σε πογκρόμ και δολοφονικές επιθέσεις είχε όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό: Βήμα για να μιλήσει ανοιχτά στην κοινωνία και να νομιμοποιήσει το σάπιο υπόβαθρο του φασισμού.

Μπορεί να έμοιαζε απλά με ένα κόμμα καιροσκοπικό που διψούσε για εξουσία αλλά τελικά έκρυβε στον πυρήνα του βαθιά το φασιστικό του χαρακτήρα. Κατάφερε να παίξει το ρόλο του ισορροπιστή  σε κρίσιμες περιόδους (βλ. συγκυβέρνηση) και να αποτελέσει εκείνο το στοιχείο που δεν είχε σαφή αναφορά έκφρασης σε μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη. Έδειξε στιγμιαία να αφήνει το ρόλο του σαν κομμάτι πολιτικό με βαθιά αντιδραστική ιδεολογία και να παρουσιάζεται στο ευρύτερο κοινό σαν το κόμμα της λογικής. Χωρίς να έχει καταλάβει κανένας τι έχει γίνει ,το ΛΑΟΣ έφερνε ήδη από την πίσω πόρτα την έννοια και τον πραγματικό ορισμό του φασισμού . Αυτόν δηλαδή της συμφιλίωσης (με τον οποιοδήποτε τρόπο βίαιο ή μη)  των τάξεων πέρα και έξω αν χρειαστεί από ιδεολογικές πλατφόρμες, στρατηγικό σχέδιο  και τακτική, με στοιχεία χαμαιλέοντα που μεταλλάσσεται προς πάσα κατεύθυνση αρκεί να επιτυγχάνει το στόχο της .
Το ΛΑΟΣ όμως είχε ένα μεγάλο κενό σε σχέση με τα φασιστικά κόμματα που έχουμε γνωρίσει. Μπορεί να είχε δημοτικότητα και άνοδο δεν είχε όμως οργάνωση τέτοιου τύπου που να μπορεί να δημιουργήσει ισχυρό , μαζικό φασιστικό κίνημα. Αυτά ακριβώς τα κενά έρχεται και καλύπτει σήμερα η Χρυσή αυγή.

Χρησιμοποιεί με απίστευτα δυναμικό τρόπο την είσοδο της στη βουλή και σε μόλις 2 μήνες  έχει κάνει επιθέσεις απέναντι σε μετανάστες, αριστερούς, ομοφυλόφιλους κλπ. Κατάφερε να κάνει το αστικό κοινοβούλιο πραγματική ευκαιρία  για δράση σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αντίθετα η αριστερά τέτοια χρήση του κοινοβουλίου δεν έχει κάνει ούτε μετά από δεκαετίες συμμετοχής της.

Και με αυτό τον τρόπο φτάσαμε στα τραγικά γεγονότα που έγιναν στην Κόρινθο και τη Θράκη. Όπου βλέπαμε  τα επεισόδια παγωμένοι  και δεν ξέραμε τι να κάνουμε . Οι φασίστες είχαν βγει στους δρόμους ελεύθερα πλέον και ανέπτυσσαν δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες.
Απαντήσεις για το ‘’τι να κάνουμε’’ ήρθαν από παντού σχεδόν. Από κάθε λογής αριστερό-αναρχικό  ακόμα και αστικό – αντιδραστικό πολιτικό σχηματισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ξάνθη.  Με το κείμενο  "Ξανθιώτες ενωμένοι απέναντι στο μίσος, τη βία και το ρατσισμό"  που συνυπέγραψαν οι τρείς κυβερνώντες και η ‘’ αξιωματική αντιπολίτευση’’ .
Δεν θέλω να σταθώ στην  κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ να υπογράψει κείμενο με όλους αυτούς που δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την άνοδο του φασισμού (αν και είναι τραγική κίνηση) αλλά κυρίως στην ουσία του κειμένου.

Καταρχάς το πιο σημαντικό είναι ότι αποτελεί κίνηση η οποία έχει σα στόχο κάθε άλλο παρά τη δημιουργία κινήματος ρήξης με το φασισμό και τις αιτίες που τον γεννούν. Είναι μια κίνηση από ‘’τα πάνω’’ που με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ  για τους κυβερνώντες. Δεν εμπλέκει πουθενά την ανάγκη οι μάζες να βγουν στο προσκήνιο και να τσακίσουν το φασισμό και κάθε πολιτική που τον γεννάει. Αφήνει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί ο αντιφασιστικός αγώνας να περνάει μέσα από τον ανθρωπισμό και τις δημοκρατικές ευαισθησίες. Ξεχνάει όμως το βασικό: οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κατάσταση εξαθλίωσης (που αυτοί τους έχουνε φέρει (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ)) και άρα μοναδικό μέλημα τους είναι η επιβίωση. Δεύτερο στοιχείο -που είναι και πολύ της μόδας- είναι η καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται συμψηφίζοντας έτσι τη μαζική λαϊκή αντί-βία και αυτοάμυνα  του κινήματος με τα πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες, αριστερούς κλπ. Αυτή η λογική δεν είναι μόνο λανθασμένη από τον πυρήνα της αλλά και επικίνδυνη για την επόμενη μέρα του αγώνα. Την επόμενη μέρα της ψήφισης των μέτρων που οι εργαζόμενοι θα βγουν στους δρόμους και τις πλατείες.

Ο φασισμός δυστυχώς δεν μπορεί να νικηθεί από ‘’συνθήκες ειρήνης και ισορροπίας’’. Θέλει αποδόμηση στις ρίζες του. Και αυτό σημαίνει να αντιληφθούν οι εργαζόμενοι ότι ‘’ψωμί’’ δεν θα πάρουν από τους φασίστες αλλά από τους αγώνες για ζωή και αξιοπρέπεια. Σημαίνει να μπορέσει να πιστέψει ο λαός ότι η επιβίωση του περνάει μέσα από την οργάνωση στα σωματεία, την αλληλεγγύη και την υπεράσπιση των συμφερόντων  της τάξης του. Και εδώ είναι που πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της η αριστερά. Κάθε σωματείο να οργανώνει ακόμα και συσσίτια για τους ανέργους του κλάδου. Η αλληλεγγύη περνάει και χρωματίζεται μέσα από τη δράση και όχι τα λόγια. Το ‘’κανένας μόνος στην κρίση’’  πρέπει να φύγει από τα μεγάλα πανό και να γίνει η καθημερινότητα των εργαζομένων. Να ανοίξουν παντού φροντιστήρια για παιδιά ανέργων και φτωχών (όπως στη Ν.Σμύρνη) οργανωμένα όμως από τα σωματεία των καθηγητών . Έτσι μόνο θα μπορέσει να ξανά-ζωντανέψει  η ανάγκη για συλλογική πάλη και το όραμα  για μια άλλη κοινωνία  χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και να γίνει η αναγκαιότητα της εποχής και η μητέρα των μαχών της εργατικής τάξης.