Ο  Νίκος Χατζηνικολάου είναι ένας πανέξυπνος αστός δημοσιογράφος και η όλη πορεία του στον χώρο των ΜΜΕ το αποδεικνύει. Απ’ αυτή την σκοπιά, μάλλον την αγωνία του εκφράζει στο σημερινό του άρθρο, στην βδομαδιάτικη εφημερίδα που διευθύνει, γιατί δεν λειτουργούν οι μηχανισμοί αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος λες και είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης να «αποκαθαρθεί», όπως γράφει, η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.. Ας παραθέσουμε ένα μέρος του άρθρου του για να το σχολιάσουμε:

«ΑΚΡΑ ΤΟΥ... τάφου σιωπή, όμως, επικρατεί στην πολιτική μας σκηνή και για τη διερεύνηση άλλων μεγάλων υποθέσεων, όπως η διαχείριση των τεράστιων κονδυλίων που ξόδεψε η χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά και το πώς καταλήξαμε στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πριν από 2,5 χρόνια, ενώ... "λεφτά υπήρχαν"!

Σκοτεινές υποθέσεις για τις οποίες οι πολίτες έχουν βάσιμα πλέον πεισθεί ότι είναι δύσοσμες και σκανδαλώδεις.
Γιατί η νέα κυβέρνηση δεν τις ανοίγει; Γιατί δεν δρομολογεί την πλήρη και σε βάθος διερεύνηση τους ώστε να λάμψει η αλήθεια, να αποκαθαρθεί η πολιτική ζωή του τόπου, να επιστραφούν σε όποιο βαθμό αυτό είναι εφικτό τα κλεμμένα και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι πρωταίτιοι της καταστροφής;  Δεν αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας ταγοί ότι όσο η Βουλή και τα κόμματα αρνούνται την κάθαρση και την εξυγίανση τους τόσο η απόσταση πολιτικής και κοινωνίας θα μεγαλώνει και θα βαθαίνει; Με ποιο ηθικό ανάστημα, με ποιο "παράδειγμα" θα χτυπήσουν όπως επαγγέλλονται τη φοροδιαφυγή; Με τι «πρόσωπο» θα ζητήσουν σε λίγες μέρες νέες θυσίες από την ήδη καθημαγμένη και εξαντλημένη ελληνική κοινωνία; Μωραίνει Κύριος...».

Πιθανόν, ο αστός δημοσιολόγος να αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ότι ξεκινάει από λάθος αφετηρία το σκεπτικό του, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον βασικό υπεύθυνο γ’ αυτή την κατάσταση, αναζητώντας την «πολιτική βούληση» για να αναστραφούν τα γεγονότα που περιγράφει. Αυτός όμως είναι και ο ρόλος του. Να κάνει άσφαιρη κριτική σε ένα πολιτικό σύστημα που το υπηρετεί αφοσιωμένα εδώ και δεκαετίες.

Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Όπως γράφαμε και σε προηγούμενη ανάλυσή μας η διαφθορά είναι μόνιμο φαινόμενο στον καπιταλισμό. Δεν εξαλείφεται με νόμους και διατάγματα. Οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και το πολιτικό εποικοδόμημα που τις υπηρετεί και προστατεύει, παράγουν διαφθορά και ανηθικότητα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε μαζική κλίμακα. Γιατί στηρίζονται στην ανηθικότητα και την αδικία. Την κοινωνική αδικία. Ενα σύστημα κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι εξ ορισμού ανήθικο και διεφθαρμένο. Ακόμα και όταν δεν έχει φαινόμενα εκτροπής από τους νόμους του. Σε τί διαφέρει άραγε ο υπουργός που «τα πιάνει κάτω από το τραπέζι» από τον υπουργό που δεν τα πιάνει, αλλά καταρτίζει νόμους που κάνουν πιο απάνθρωπη την εκμετάλλευση;
Καπιταλισμός και διαφθορά δηλαδή είναι έννοιες συνώνυμες.
Και ένα σύστημα από την φύση του διεφθαρμένο λογικό είναι να στελεχώνετε από ανάλογης ποιότητας άτομα

Αν δεν στείλουμε εμείς στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον καπιταλισμό τα φαινόμενα διαφθοράς θα είναι μόνιμα.