Του Γ. Γ.
 «Θα πάρω τα μέτρα κι ας πέσω», φέρεται να λέει σε στενούς συνεργάτες του ο πρωθυπουργός, Α. Σαμαράς, σύμφωνα με το δημοσίευμα της Κυριακάτικης Real news.

Η ολέθρια, για τον εργαζόμενο λαό, συγκυβέρνηση είναι αδίσταχτη και αποφασισμένη να εκτελέσει μέχρι «κεραίας» την αποστολή που τις έχουν αναθέσει ντόπιοι και ξένοι πλουτοκράτες. Γνωρίζει όμως ότι πέρα απ’ την φαινομενική νηνεμία που επικρατεί η λαϊκή αγανάκτηση και οργή, συσσωρεύεται καθημερινά και το φθινόπωρο προβλέπεται ταραγμένο.

Οι νέοι εξοντωτικοί φόροι που επέβαλλαν εφέτος σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να καταλήξουν στα κρατικά ταμεία. (Πιάσε τον ξυπόλυτο και πάρτου τα παπούτσια που λέει η ρήση). Τα εκατοντάδες χιλιάδες χρεωστικά εκκαθαριστικά της εφορία έχουν κάνει του πολίτες να παραμιλάνε συνειδητοποιώντας πόσο έχει χειροτερεύσει η οικονομική τους κατάσταση. Παράλληλα η ανεργία έχει σπάσει κάθε ιστορικό ρεκόρ και καθημερινά χιλιάδες εργάτες και μικροεπαγγελματίες βρίσκονται στον δρόμο.

Ο Σαμαράς γνωρίζει ότι ο κυβερνητικός θίασος του θα ρίξει σύντομα αυλαία. Γι’ αυτό και βιάζεται να ολοκληρώσει το εγκληματικό του έργο. Ζητούμενο φυσικά είναι τι θα τον διαδεχθεί.
Η κοινωνία έχει φτάσει στα όρια της. Δυστυχώς οργανωμένο μαζικό, ταξικό, εργατικό κίνημα δεν υπάρχει. Η αντίληψη της αναποτελεσματικότητας των εργατικών αγώνων έχει παγιωθεί σε πολύ κόσμο. (Είναι μια μεγάλη συζήτηση το πώς και το γιατί επικρατεί αυτή η άποψη και κάποια στιγμή θα την κάνουμε).

Όμως κάποιες φορές και ένα «τυχαίο» γεγονός μπορεί να πυροδοτήσει καταστάσεις και να δημιουργήσει απρόβλεπτα για την καθεστηκυία αστική τάξη γεγονότα.

 Ένα τσιγάρο δρόμος είναι η απόφαση του ανέργου που σήμερα επέλεξε να αυτοκτονήσει στο Ηράκλειο της Κρήτης από το να έπαιρνε ένα όπλο και να «καθάριζε» όσους θεωρούσε υπεύθυνους για τν κατάστασή του. Ένα εγκεφαλικό σαλτάρισμα θα αρκούσε στον 70χρονο από την Ρόδο που σήμερα επίσης, αποπειράθηκε να δώσει τέλος στην ζωή του, επειδή δεν είχε χρήματα να αγοράσει φάρμακα, για να διεκδικήσει το δικαίωμα στην ζωή με τρόπο που δεν έχουμε συνηθίσει.

Και σ’ αυτή την περίπτωση όμως, όταν δηλαδή εκδηλωθεί μια αυθόρμητη κοινωνική έκρηξη, θα υπάρξουν πολιτικές δυνάμεις που θα θελήσουν να μπολιάσουν το αυθόρμητο με το συνειδητό ή θα εξακολουθούν να καταδικάζουν κάθε μορφής λαϊκής αντιβίας κάνοντας λόγο για προβοκάτορες, ευαγγελίζοντας το «οργανωμένο σχέδιο και την επιτελική καθοδήγηση» που πρέπει να έχει ένας λαϊκός αγώνας για να είναι αποτελεσματικός. Όχι ότι είναι λάθος αυτή η άποψη.  «Το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού», έγραφε ο Λένιν στο «Τι να κάνουμε;». Αν όμως συμμετέχουμε σε τέτοια αυθόρμητα ξεσπάσματα, προσπαθήσουμε ένα τέτοιο κίνημα  να το στρέψουμε σε τέτοιες μορφές πάλης που δεν θα έχουν τις μορφές εκτόνωσης, αλλά θα αμφισβητούν το ίδιο το αστικό σύστημα, θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά. Γιατί το είδαμε και σε αραβικές χώρες. Σε πολλές περιπτώσεις από αυθόρμητες εξεγέρσεις τα καθεστώτα έπεσαν αλλά το σύστημα παρέμεινε το ίδιο.  

Υ.Γ. Οι παλιοί οι μπεκρήδες έλεγαν «θέλω να ξεμεθύσω για να ρίξω ένα γερό μεθύσι». Σ’ αυτή την φάση είμαι τώρα, μετρώντας τις τελευταίες μέρες των διακοπών μου.  Οπότε βρήκα την ευκαιρία να μπω στο Ιντερνετ αν και προσπαθώ να κάνω αποτοξίνωση απ’ αυτό.