Είναι το άκρον άωτο της υποκρισίας, να λένε, ότι διαφωνούν για τις οριζόντιες περικοπές, ενώ και οι τρεις στηρίζουν το μνημόνιο και την πολιτική, που περιλαμβάνει ακριβώς αυτά τα μέτρα για τα οποία δήθεν διαφωνούν!
Ο φόβος πολιτικής εξαφάνισης και ο ορατός κίνδυνος όχι μόνο να μην είναι στην επόμενη βουλή αλλά και να κυνηγηθούν από τον κόσμο, αναγκάζει τα δεκανίκια να παίζουν θέατρο. Όπως ο Λοβέρδος κλαίνε γιατί δήθεν δεν θέλουν, αλλά είναι υποχρεωμένοι. Για να μπορούν να πουν μετά «δεν κάναμε εμείς το φόνο αλλά ο άλλος συνεταίρος».
Το μόνο που καταφέρνουν όμως είναι ο εξευτελισμός των ιδίων και η γελοιοποίησή τους. Κι αν ακόμη δεν ψηφιστεί κάποιο μέτρο από μερικούς βουλευτές, θα οφείλεται σε άλλους λόγους με πιο ταπεινά και πεζά προσωπικά κίνητρα κι όχι σε συμπόνια προς τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Η στήριξη και συμμετοχή στην συγκυβέρνηση, είναι συνενοχή στο έγκλημα εις βάρος του λαού.
Δεν θα σου κόψω τα χέρια, αλλά τα πόδια, ή αν προτιμάς το ένα χέρι και το ένα πόδι. Αυτό σημαίνει στην ουσία ισοδύναμα μέτρα. Η «εκτέλεση» των συνταξιούχων και των μισθωτών είναι δεδομένη και ψάχνουμε να δούμε, αν θα τους αποκεφαλίσουν στην γκιλοτίνα, θα τους κρεμάσουν, ή θα τους στείλουν στην ηλεκτρική καρέκλα.
Το ζήτημα είναι, πως τα 11,5 δις ευρώ θα τα φορτωθούν τα συνήθη υποζύγια. Οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί. Οι γνωστοί άγνωστοι που θα ταλαιπωρηθούν αρκετές φορές στις ουρές των τραπεζών ή των εφοριών, για να πληρώσουν τα λάθη και τη διαφθορά των κυβερνώντων.
Είτε τις βαπτίσουν οριζόντιες περικοπές, είτε τις πουν ισοδύναμα, είτε εισφορές, το αποτέλεσμα θα είναι μια κλοπή των εισοδημάτων, ένα νέο πλιάτσικο. Δυστυχώς και αυτά τα μέτρα δεν πρόκειται να αποδώσουν. Δεν τα παίρνουν γι αυτό το λόγο άλλωστε. Τα χρήματα αυτά θα πάνε σε τόκους των δανείων μέχρι το τελευταίο ευρώ. Δεν θα επιστρέψουν ως υπηρεσίες προς τους πολίτες. Αυτό σημαίνει όχι μόνο μείωση του εισοδήματος αλλά και νέα μείωση του επιπέδου ζωής. Νέες ελλείψεις σε σχολεία και νοσοκομεία.
Οι φτωχοί δεν έχουν άλλα χρήματα και οι πλούσιοι δεν έχουν τα λεφτά εδώ. Οι μόνοι που μπορούν να δώσουν, προφυλάσσονται από το σύστημα. Έχουν βγάλει τα χρήματα στο εξωτερικό σε εταιρίες, οι οποίες προστατεύονται από τη διεθνή νομοθεσία! Η κυβέρνηση πληρώνεται από το λαό, αλλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων πλουτοκρατών και φυσικά των τοκογλύφων.
Όσο ο λαός παρακολουθεί απλά τα ισοδύναμα μέτρα τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει. Η μόνη λύση είναι η ανατροπή του συστήματος.
Όσο παραμένουν επάνω, τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει. Δεν θα σταματήσουν. Βρήκαν την αγελάδα και την αρμέγουν. Όταν δε δίνει πλέον γάλα η αγελάδα, ξέρετε τι την κάνουν; Την σφάζουν και την πουλάνε στο χασάπη.
Τα μέτρα αυτά είναι αιτία της ύφεσης. Και η ύφεση είναι τεχνητή, φτιαχτή. Ακόμα και ο πιο αδαής στα οικονομικά, γνωρίζει πως η συνεχής αφαίμαξη των φορολογούμενων επηρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη. Τα χρήματα φεύγουν συνεχώς στο εξωτερικό, άρα μένουν όλο και λιγότερα. Πληρώνονται όλο και πιο λίγοι, οι τζίροι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις πέφτουν, επομένως κλείνουν όλο και πιο πολλές κι η ανεργία αυξαίνεται.
Οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν ότι με τη μείωση του μισθού θα πέσουν οι τιμές και γιατί θα μειωθεί όπως λένε το «λειτουργικό κόστος» αλλά και γιατί θα παίρνουν λιγότερα, άρα θα πέσει η ζήτηση. Οι νεοφιλελεύθεροι λεν κουταμάρες. Μια ματιά γύρω επιβεβαιώνει την ακρίβεια. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Πως ισχύει αυτή η αρχή εδώ; Όταν μειώνονται οι μισθοί και καταργούνται δικαιώματα αυξάνουν δυο πράγματα. Τα κέρδη των πλουσίων και η απληστία τους. Τα κέρδη αυτά οι πλούσιοι δεν έχουν σκοπό να τα δώσουν στο κράτος. Τα βγάζουν στο εξωτερικό, τα κρύβουν. Επομένως τα έσοδα του κράτους όχι μόνο δεν αυξάνονται αλλά μειώνονται, αφού λείπουν τα χρήματα και από τους φτωχούς που πληρώνουν. Γι αυτό υπάρχει μείωση εσόδων. Όσο μεγαλύτερη μάλιστα η περικοπή, τόσο μεγαλύτερη η φοροδιαφυγή των πλουτοκρατών και η μείωση εσόδων για το κράτος.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Ο περίφημος νόμος της προσφοράς και της ζήτησης σε πολύπλοκο οικονομικό περιβάλλον λειτουργεί διαφορετικά. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μόνο οι καταναλωτές και οι έμποροι, μόνο η ζήτηση και η προσφορά που καθορίζει τις τιμές.
Σε ολιγοπώλια πχ οι μεγάλοι επιχειρηματίες μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους και να παρουσιάσουν ενιαίες τιμές στον καταναλωτή, σταδιακά αυξανόμενες, τις οποίες θα πληρώνει ανεξάρτητα με τη ζήτηση. Σε ένα υποθετικό παράδειγμα, τρεις τέσσερεις βιομηχανίες που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο στο γάλα, αν δουν ότι πέφτει η ζήτηση, αυξάνουν μετά από συνεννόηση τις τιμές, για να μην μειωθούν τα κέρδη.
Επίσης οι τελικές τιμές εξαρτώνται από την παραγωγή, τα μεταφορικά, αλλά κι από τα έξοδα που κάνει μια επιχείρηση για να πληρώσει τα χαράτσια που της βάζει το κράτος. Αν μια μικρομεσαία επιχείρηση δει ότι δεν βγαίνει να πληρώσει το νέο χαράτσι στη ΔΕΗ, δεν θα μειώσει τις τιμές ακόμα κι αν μειωθεί η ζήτηση, γιατί οι φόροι αυξάνουν το κόστος της τελικής τιμής του εμπορεύματος.
Το να περιμένει ο λαός να τον σώσει κάποιος «σωτήρας» χωρίς να αλλάξει επί της ουσίας το άδικο καπιταλιστικό σύστημα είναι σαν να περιμένεις ότι θα σωθείς από την θανατική καταδίκη, αν αλλάξει ρούχα ο δήμιος.
Δημοσίευση σχολίου