Home » , , » Νίκος Ζαχαριάδης: Αδριανούπολη (ή Νικομήδεια) 27/4/1903 – Σοργκούτ 1/8/1973

Νίκος Ζαχαριάδης: Αδριανούπολη (ή Νικομήδεια) 27/4/1903 – Σοργκούτ 1/8/1973

Από β.ariaditis , Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012 | 9:56 π.μ.

Γράφει ο kokkiniotis
Σαν σήμερα, 1η Αυγούστου του 1973, έφυγε από τη ζωή ο –κατά γενική ομολογία- επιφανέστερος γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Έχουν ακουστεί πολλά γύρω από το αν πράγματι αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε. Το σίγουρο είναι ότι δεν πέθανε από φυσιολογικά αίτια (καρδιά), όπως έγραψαν τότε στο πιστοποιητικό θανάτου του.
Άλλωστε, και στην επικρατούσα εκδοχή της αυτοκτονίας, με τον τρόπο που αυτή έγινε, ισοδυναμεί στην ουσία με εξόντωση.

Προκαλεί πολλές σκέψεις το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή με βίαιο τρόπο,  λίγους μήνες πριν από την πτώση της δικτατορίας και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Πώς θάταν άραγε η ιστορία, αν γραφότανε «αλλιώς»; Θα είχε ίσως ενδιαφέρον να γραφτεί ένα μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας, μ’ αυτήν την ‘άλλη’ εκδοχή: Ο Νίκος Ζαχαριάδης ανεβαίνει για δεύτερη φορά τις σκάλες των γραφείων του κόμματος, και λέει στα έκπληκτα στελέχη για άλλη μια φορά, όπως το 1945, «Γειά σας, είμαι ο γραμματέας του κόμματος»…

Πώς θάταν άραγε το τοπίο στην αριστερά της μεταπολίτευσης; Το σίγουρο είναι ότι οι αγωνιστές του κόμματος, ο κόσμος της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπό του. Ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, μιλούσαν με σεβασμό για την προσωπικότητα  και τη συμβολή του στην οικοδόμηση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Βέβαια, ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία είναι πολύ συζητήσιμος, άλλωστε οι προσωπικότητες διαμορφώνονται μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η ίδια η ιστορία –και όχι η εξιστόρησή της-  δεν έχει υποκείμενο αλλά κινητήριο μοχλό την πάλη των τάξεων.

Έτσι και ο Νίκος Ζαχαριάδης, με θετικές και αρνητικές πλευρές στη δύσκολη περίοδο που διαχειρίστηκε υψηλές ευθύνες, αναμετρήθηκε με ιστορικής σημασίας καμπές της ταξικής πάλης.
Τα αποτελέσματα, είναι αλήθεια, τα ξέρουμε. Όπως ξέρουμε και τι έγινε με την αποκήρυξη του Άρη. Του Άρη, που έλπιζε πως όλα θα διορθώνονταν, αν μιλούσε «με το Νίκο». Ο φίλος του Νίκου Ζαχαριάδη λογοτέχνης και συγγραφέας Αλέξης Πάρνης (κατά κόσμον Σωτήρης Λεωνιδάκης), αναφέρει κάπου ότι ο Ζαχαριάδης στη δύση της ζωής του έφερε βαρέως και αναγνώρισε το λάθος του με την αποκήρυξη του Άρη.
 

Δεν έχουμε την πρόθεση σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα να αποτιμήσουμε τη συμβολή αλλά και τις ευθύνες του Νίκου Ζαχαριάδη για την πορεία της ελληνικής αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος. Στις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις στο μπλογκ και την ιστοσελίδα μας με ιστορικά ντοκουμέντα και απόψεις. Το σίγουρο είναι ότι οι ηγέτες είναι προϊόν της εποχής τους. Και είναι πράγματι άχαρο να παριστάνει κανείς τον ‘μετά Χριστόν προφήτη’, κάνοντας κριτική από την ασφάλεια του πληκτρολογίου του και με την απόσταση των 6, 7 ή 8 h ( Η συνέχεια στην Ιστοσελίδα μας)
Μοιράσου το :

+ σχόλια + 8 σχόλια

Ανώνυμος
1 Αυγούστου 2012 στις 12:04 μ.μ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τεταρτη 1 Αυγουστου2012

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο, μαχητικό.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.

Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.

Κρίνοντας ιστορικά όλη τη διαδρομή του ΚΚΕ στην περίοδο που ήταν ΓΓ της ΚΕ, εκτιμάμε την αδυναμία του Ν. Ζαχαριάδη να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του Νίκου Ζαχαριάδη εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία του να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Βεβαίως, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη υπολογίζει ότι η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γραμματέας και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα, εκτιμάμε ότι αν και ο Ν. Ζαχαριάδης είδε την αναγκαιότητα να διορθωθεί η στρατηγική του ΚΚΕ και το επιχείρησε το 1949 (5η Ολομέλεια) και το 1953 (Σχέδιο Προγράμματος), δεν τη θεμελίωσε με σωστή θεωρητική τεκμηρίωση, αφού στήριξε την αναγκαιότητα για αλλαγή της στρατηγικής στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε σε πολλά ζητήματα με την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ)/ΚΚΣΕ, και ο ίδιος και η ΚΕ υποχώρησαν στις πιέσεις της, με αποτέλεσμα, το 1954, να αποσύρουν το Σχέδιο Προγράμματος.

Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11-12 Μαρτίου 1956), που την συγκάλεσε η επιτροπή των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), πήρε την παρακάτω απόφαση για τον Νίκο Ζαχαριάδη: «...η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ' όλα ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. [...] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο».
συνέχεια...............

Ανώνυμος
1 Αυγούστου 2012 στις 12:05 μ.μ.

συνέχεια.............

Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε: «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ' ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη». Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν: «Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. [...] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. [...] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον "ελληνικό άξονα", αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. [...] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. [...] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. [...] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς [...] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».

Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.

Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.

Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο, δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13 Απριλίου 1964) ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη» σύμφωνα με το οποίο πολλές από τις ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα [...] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού». Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες.

Τρία χρόνια αργότερα, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (27-30 Ιουνίου 1967) συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) και κατέληξε: «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού». Κρίνεται ως απαράδεκτο το γεγονός ότι, αυτό το πόρισμα, παρότι είχε απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, ωστόσο άφηνε να αιωρείται η υποψία. Ο απαράδεκτος εξορισμός του στο Σοργκούτ, καθώς και όλη η εκεί μεταχείριση από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ, δεν δικαιολογείται εξαιτίας της λαθεμένης ενέργειας του Ζαχαριάδη να απευθυνθεί στην ελληνική Δικαιοσύνη για να δικαστεί.

Το ΚΚΕ επί της ουσίας έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη εδώ και πολλά χρόνια (μεταφορά και ταφή της σορού του στην Ελλάδα, δημοσιεύματα κ.ά.). Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.

Ανώνυμος
1 Αυγούστου 2012 στις 12:10 μ.μ.

Ο Ζαχαριάδης ήταν πράγματι ένας συνεπής ηγέτης, δεν ξεπούλησε τις ιδέες του ενώ μπορούσε να τιο κάνει όπως έκαναν ΟΛΟΙ οι ηγέτες των ΚΚ (ακόμη και Μάο - Χόντζα θυμήθηκαν το Στάλιν όταν ανέκυψαν πολιτικές και εδαφικές διαφορές με ΕΣΣΔ και Γιουγκοσλαβία αντίστοιχα) αλλά είχε ένα πολύ μεγάλο κουσούρι βρε αδερφέ!
Δεν έφταιγε ποτέ αυτός, πάντα έφταιγαν οι άλλοι, ο Άρης, ο Σιάντος, ο Μάρκος, ο Παρτσαλίδης, ο Πλουμπίδης, ο Διαμαντής και άλλοι ων ουκ έστιν αριθμός. Και το θεωρώ μεγάλο κουσούρι γιατί πρόκειται για ανθρώπινες ζωές και την ίδια την εξέλιξη του ταξικού αγώνα.
Είχε κι ένα μικρό κουσούρι:
Έμαθε σ' όλους τις συντρόφους να λένε ναι. Αυτό το κουσούρι το πλήρωσε όχι μόνο ο ίδιος το 56, όταν η ΚΕ που πάντα έλεγε ναι, το είπε και στην επιτροπή Γκεοργκίου Ντεζ καθαιρώντας τον και αργότερα διαγράφοντάς τον, αλλά το πλήρωσε και οτι ίδιο το μεταζαχαριαδικό ΚΚΕ που λειτουργεί με την αντίληψη ότι όποιος καταψηφίζει τις αποφάσεις της ΚΕ είναι ύποπτος και δεν ανελίσσεται στα ανώτερα κλιμάκια. Ο Ζαχαριάδης. βέβαια, μπορεί να είχε αυτά τα κουσούρια αλλά ήταν επαναστάτης.
Τελικά το 2ο κουσούρι του μπορεί να ήταν και μεγαλύτερο!

Ανώνυμος
1 Αυγούστου 2012 στις 11:44 μ.μ.

ο μαο και ο χοτζα θυμηθηκαν τον σταλιν οταν ανεκυψαν πολιτικες και εδαφικες διαφορες με εσσδ και γιουγκοσλαβια???!!!μια ρεβιζιονιστικη χρουτσοφικη αντιληψη!υποστηριζοντας το ΚΚΕ,το οποιο δενε χει καμια σχεση με το μαρξσισμο-λενινισμο,χτυπας το αληθινο παγκοσμιο μαρξιστικο-λενινιστικο αντιρεβιζιονιστικο κινημα που δεν υπεκυψε στις αντιμαρξιστικες αποψεις στον 20 συνεδριο του κκσε!

Ανώνυμος
4 Αυγούστου 2012 στις 9:59 π.μ.

Βρε τι μας λες ενω πριν το 20ο συνέδριο ο Μαρξισμος ξεχείλιζε,
Δεν δρας στο κενό βέβαια αλλα αυτο δεν ισχύει μονο μεχρι το 56'
αλλα και μετα
Αυτοι που θελουν να "βλεπουν" ως τελος της ιστοριας το 56 ειναι απλα
κωμικοί.,κανουν "αντιπολίτευση" η" το χομπι" τους και οχι πολίτικη
Οσο για τον σκιτζή "Μαρξιστή" εθνο κομμουνιστή Μαο ,εδω γελάνε
(με την ψηχη τους)

Ανώνυμος
7 Αυγούστου 2012 στις 1:15 μ.μ.

Θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον να γραφτεί ένα τέτοιο μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας...

Ανώνυμος
8 Αυγούστου 2012 στις 12:05 π.μ.

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ελλάδα, και δεν είναι άλλο από το ζωντανό πνεύμα του Ν Ζαχαριάδη- αδικοχαμένου ηγέτη του ΚΚΕ- το πνεύμα των Μετώπων και των εργατικών αγώνων, της Ενότητας δηλαδή του λαού για την επίτευξη των στόχων του στην πρόοδο και την ευημερία. Τα 22χρόνια από τα 25 της ηγεσίας του ήταν με γραμμή Μετώπων: Ενιαίο,Λαικό,Αντιφασιστικό,Εθνικό, και στο τέλος Δημοκρατικό με την ΕΔΑ. Μόνο το 1946-49 στερήθηκε το ΚΚΕ από τους συμμάχους του σαν αποτέλεσμα της προδοτικής συμφωνίας της Βάρκιζας, και του ανελέητου κυνηγητού των Αγωνιστών της Αριστεράς! Το ΚΚΕ καθοδηγώντας τα Μέτωπα αυτά γιγαντώθηκε και έγινε η ραχοκοκαλιά τους. Οι κομμουνιστές σήμερα ανα ψηλαφίζοντας την ιστορία για να αντλήσουν γνώση και πείρα σίγουρα πέφτουν στα μέτωπα και τους Αγώνες του ΚΚΕ τις δεκαετίες του 30, 40, 50 και αναγκάζονται πολλοί να μιλήσουν για τον Ζαχαριάδη.
Δυστυχώς η ομάδα των Παπαρήγα Μαίλη κλπ, για να δικαιολογήσουν τον σεχταρισμό τους και στην προσπάθειά τους να χτυπήσουν κάθε προσπάθεια ενότητας του Λαού, « αναγνωρίζοντας» το Ν Ζαχαριάδη», μίλησαν μόνο για τον ηρωικό αγώνα αυτής της τριετίας 46-49. Στη συνέχεια με άρθρα τους κατηγόρησαν το ΚΚΕ ότι προώθησε το ΕΑΜ σε λάθος βάση υιοθετώντας ουσιαστικά τις χιλιοειπωμένες θέσεις των αρχειομαρξιστών και των τροτσκιστών που απομονώθηκαν από το Λαό. Αποσιωπούν ότι: ενώ ο Ζαχαριάδης προέτρεπε με το γνωστό γράμμα τον Οκτώβρη του 40 πως επιστέγασμα αυτού το αγώνα θα είναι μια Ελλάδα της δουλειάς απαλλαγμένη από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση, αυτοί που υπέγραψαν τις συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας ,με τους ανθρώπους των νέων επικυρίαρχων Άγγλων! Παρά την κατάληξη του ΕΑΜ που καθόρισε τελικά και την όλη πορεία προς την τελική ήττα του 1949 το ΚΚΕ με ελάχιστες δυνάμεις, ( απώλειες πολέμου, φυλακές εξορίες στα ξερονήσια και στις Σοσιαλιστικές χώρες) ξαναοργανώνει Μάτωπο, την ΕΔΑ και συνεχίζει ανοδική πορεία φέρνοντας την Αριστερά στο 25% του 1958!
Καθοδηγώντας αυτά τα Μέτωπα το ΚΚΕ έβγαινε πάντα δυναμωμένο εκτός της περίοδο μετά το 1958 όταν μ ε απόφαση διέλυσαν το ΚΚΕ στην Ελλάδα(τις παράνομες οργανώσεις του) και διαχύθηκαν οι αγωνιστές του στην ΕΔΑ οδηγώντας τη στο μαρασμό, αφού έγινε ουρά της Ενωσης Κέντρου της οικογένειας Παπανδρέου!

Ανώνυμος
8 Αυγούστου 2012 στις 12:41 π.μ.

Δρυός πεσούσης…..ο καθ ένας λέει και τον καημό του!
Και από ένα δεκάχρονο αγώνα πολλοί θα ήταν με προσωπικές πικρίες αλλά και πάθη. Εύκολη λεία ,για την Σοβιετική νομενκλατούρα στις εκεί συνθήκες ,για την επιβολή της νέας παγκόσμιας πολιτικής της ,να βρει τσιράκια και να επιβληθεί σ ένα κόμμα που ηγήθηκε της μεγαλύτερης αντίστασης στην Ευρώπη. Ο Ν Ζαχαριάδης αναδείχτηκε με τη στάση του όχι μόνο ο μεγαλύτερος ηγέτης της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, αλλά και ένας μεγάλος Εθνικός ήρωας δίπλα σ αυτούς του 21 του 40-44 και του Κυπριακού Αγώνα: Αντιστάθηκε διώχτηκε και μαρτύρησε από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της εποχής του: Μεταξική φασιστ δικτατορία, Ιταλούς Γερμανούς, Άγγλους Αμερικάνους (βλ βόμβες Ναπάλμ)και τέλος τους πρώην φίλους του τους Ρώσους. Για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα ας διαβάσουν το βιβλίο «Γεια χαρά. Νίκος» που έγραψε ο Αλέξης Πάρνης.Γ Κρητικός

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright © ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Powered by Blogger