Στην εποχή της καπιταλιστικής
Βαρβαρότητας
Του Θανάση-29
H καπιταλιστική κρίση δείχνει τα άγρια δόντια της στο σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας. Η εργατική τάξη και
τα πλατιά λαϊκά στρώματα αμύνονται όσο μπορούν, στην επίθεση των
ντόπιων και ξένων αφεντικών. Πάντοτε όπως και σήμερα συνεχίζεται ο ταξικός
πόλεμος και ο κοινωνικός ανταγωνισμός «φανερά» ή «κρυφά» στα εργοστάσια της
παραγωγής και της κατανάλωσης. Στη διαδικασία της παραγωγής και στην σφαίρας της κατανάλωσης
διεξάγονται οι συγκρούσεις που κινούν την ιστορική πορεία που έχει ανεβοκατεβάσματα για τις κοινωνικές
τάξεις.
Πριν την καπιταλιστική κρίση
με την κατάρρευση των καταπιεστικών «σοσιαλιστικών» καθεστώτων , την
υποχώρηση του εργατικού κινήματος και της ταξικής συνείδησης όλα έδειχναν ότι ο
καπιταλισμός είναι ανίκητος. Οι διάσπαρτοι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες δεν
είχαν νικηφόρο δρόμο, ελάχιστοί νίκησαν. Η μη εμπιστοσύνη(σωστά βέβαια) στα
όργανα των συνδικαλιστικών φορέων (ακόμα και των πρωτοβάθμιων), η μη συμμετοχή
σε συλλογικές διαδικασίες, η μη διαπαιδαγώγηση με τα κοινά, η διαμεσολάβηση με τους
εργατοπατέρες, έφτιαχναν μια εργατική τάξη, ένα λαό μίζερο και υποταγμένο σε
κάθε λογής εκμεταλλευτή και καταπιεστή. Η εργάτης/τρια ασχολούνταν περισσότερο
(και όχι πάντα) όταν θίγονταν κάτι στα πλαίσια της δουλειάς τους και άφηναν
τα προβλήματα τους να τα λύσουν οι «άλλοι» ενώ η εργατική αλληλεγγύη και
η αλληλοβοήθεια ήταν ξένη στον αγώνα τους.
Τα τελευταία χρόνια με την μεγαλύτερη καπιταλιστική επίθεση
στην εργατική δύναμη και στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα νομίζω κάτι
αλλάζει στα πλαίσια της ταξικής πάλης. Η καπιταλιστική επίθεση είναι τόσο
βάρβαρη που αναγκάζει την εργατική τάξη
και ευρύτερες μάζες που θίγονται από αυτή την πολιτική να βγουν στο δρόμο, να γραφούν στο
σωματείο, να κουβεντιάσουν πιο εύκολα με το συνάδελφο τους, να διαπραγματευτούν
τα προβλήματα τους με τα αφεντικά.
Όπως αναφέραμε, όμως μια εργατική τάξη «διαπαιδαγωγημένη
στην υποταγή» δύσκολα μπορεί και να νικήσει. Ο υποταγμένος κυβερνητικός
συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ είναι καταδικασμένος στη συνείδηση της εργατικής τάξης αλλά
ο κόσμος στα πανεργατικά απεργιακά καλέσματα, απέργησε μαζικά και
μαχητικά. Οι τουφεκιές της ΓΣΕΕ, οι κοινωνικοί διάλογοι με τους εταίρους, η διαπραγμάτευση
της εργατικής δύναμης στα όρια της φτώχιας μας δείχνει σε εμάς αλλά και σε όλη
την εργατική τάξη ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία,
που είναι ξένη με την εργατική τάξη και
τα εργατικά συμφέροντα. Υπηρετούν την κυβέρνηση, τα αφεντικά και τα προνόμια
τους. Όσο αναφορά το παραδοσιακό συνδικαλισμό (ΠΑΜΕ) συνεχίζει στα βήματα του
ηττημένου εργατικού κινήματος. Παρότι ήταν θετικό να ξεκόψει (με πλαίσια πάλης
και ξεχωριστές συγκεντρώσεις) από την ΓΣΕΕ, περιχαρακώνεται σε αγωνιστικό ρεφορμισμό, με μορφές πάλης
παλαιωμένες, χωρίς σχέδιο, απεργία για την απεργία οδηγώντας τους αγώνες που
ελέγχει σε αδιέξοδο και σε εκφυλισμό. Πέρα από τον παγιωμένο κομματικό κόσμο ελάχιστους εργαζόμενους συσπειρώνει
ενώ όπου υπάρχουν άλλες ριζοσπαστικές
δυνάμεις στους χώρους δουλειάς δεν
συναντιέται για να δημιουργήσει μέτωπα στους αγώνες.
Λίγα λόγια για το παράδειγμα της Χαλυβουργίας.
Ξεκινά μια απεργία
(μειονέκτημα που δεν συμμετέχουν οι εργαζόμενοι του Βόλου) με δίκαια αιτήματα
στην επίθεση του εργοδότη. Όμως η παραγωγή μεταφέρεται στο Βόλο, οι εργαζόμενοι
του Βόλου δεν συμμετέχουν στον αγώνα άρα το απεργιακό μέτωπο πρέπει να
διευρυνθεί και στον ίδιο τον κλάδο και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Βέβαια η εργατική αλληλεγγύη
και η βοήθεια ήταν ηρωική. Η διεύρυνση
του αγώνα δεν είναι στα σχέδια του ΠΑΜΕ. Χωρίς σχέδιο, αφήνει μια απεργία σε
αδιέξοδο, η λογική του ηγεμονισμού και της κυριαρχίας στο εργατικό κίνημα και τους
αγώνες αποκόβει το εργοστάσιο από άλλα τμήματα της τάξης , η απεργία
εκφυλίζεται , στην κρατική καταστολή και την δικαστική δίωξη οι απεργοί μένουν μόνοι τους ,
τελικά οδηγούμαστε στην «ήττα».
Δίδαγμα: Ο αγωνιστικός
ρεφορμισμός παράγει «ήττες», απογοήτευση, ηττοπάθεια ακόμα και σε μεγάλους αγώνες όταν τους χρησιμοποιεί για εσωτερική κατανάλωση και κομματική
επικυριαρχία . Η εργατική τάξη θέλει αγώνες νικηφόρους για το δικαίωμα στο
ψωμί, στην δουλειά, για την προοπτική της
ανατροπής της κοινωνίας της εκμετάλλευσης.
. Ένα νέο εργατικό κίνημα είναι αναγκαίο να γεννηθεί, οι επαναστατικές
δυνάμεις, οι Ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι
«αναγκασμένοι» να το δημιουργήσουν. Μαχητικό και νικηφόρο, πέρα και έξω από το
γραφειοκρατικό και αγωνιστικό ρεφορμισμό. Με μαχητικά ανατρεπτικά αιτήματα, με
πολύμορφες μορφές πάλης, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με εργατική παιδεία και ηθική που
θα διαπαιδαγωγεί την τάξη στο ότι είναι ικανή
να πάρει την υπόθεση στα χέρια της , χωρίς διαμεσολαβητές και εκπροσώπουςκαι να κατευθύνει την κοινωνική παραγωγή χωρίς
διευθυντές και αφεντικά.
Ετσι και αλλιώς η εργατική τάξη ή θα είναι τάξη επαναστατική
ή θα είναι τίποτα. Μια φορά η άλλη
κοινωνία θα είναι έργο της ίδιας…..
+ σχόλια + 4 σχόλια
η απεργία πουλήθηκε,και δε μας πείθουν πιά τα παχιά λόγια
aris
Καλά το ΠΑΜΕ δεν είχε σχέδιο. Αλλά κάτι αγανακτισμένοι της πλατείας κάτι ψευτοεπαναστάτες που ξέρουν μόνο κριτική να κάνουν που ήταν; Οι απολυμένοι των άλλων εργασιακών χώρων που ήταν;
Συμετέχει το ΠΑΜΕ στηρίζοντας τους απεργούς είναι αγωνιστικός ρεφορμισμός. Δεν συμετέχει τότε σαμποτάρει την επανάσταση!!!!!! που θα έρθει μέσα απο τις πλατείες. Δυστυχώς φίλοι και συναγωνιστές αυτό είναι και το ποιό δύσκολο. Πως θα μπορέσει ο εργάτης ο αγρότης ο μικροέμπορος κ.λ.π να καταλάβει πως ο αγώνας ειναι κοινός και δεν αφορά την κάθε κοινωνική ομάδα ξεχωριστά.Όταν για εννιά μήνες 180 άνθρωποι απεργούν και στο Βόλο οι άλλοι συναδελφοί τους δουλεύουν. Όταν όλα τα ΜΜΕ έχουν πέσει με λύσα επάνω τους τότε για ποιό αγωνιστικό ρεφορμισμό μιλάτε. Που ήταν οι ταξιτζήδες οι φορτηγατζήδες οι γιατροί όλοι αυτοί που πρόκειται να απολυθούν απο τις συγωνεύσεις δημοσίων οργανισμών; Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό αφου το ΠΑΜΕ ειναι αγωνιστικά ρεφορμιστικό να πάτε εσείς που το κατηγορείτε να στηρίξεται τους εργάτες της ΣΕΚΑΠ που κλείνει της ΕΒΖ που κλείνει και μετά βλέπουμε. Αλλά δε θα πάτε. Θα πάει πάλι το ΠΑΜΕ και σείς θα περιμένετε με το τουφέκι της κριτικής για να του προσάψεται ανάλογα
πέρα από οποιαδήποτε διάθεση κριτικής κατά του ΠΑΜΕ, έχω την εξής απορία Ανωνυμε ΙΙ: Τι θεωρείς εσύ ότι κέρδισαν τελικά οι 160 εργαζόμενοι του Μάνεση;
και φυσικά επίσης έχω απορία πάνω στο αρχικό κείμενο: Γιατί πάλεψαν άραγε αυτοί οι εργαζόμενοι ευθύς εξαρχής; μπορεί το ΠΑΜΕ να εμποδίσει την διεύρυνση του μετώπου μιας απεργίας;
οταν το ΠΑΜΕ στις 5 και 12 του Γενάρη μαζί με το συνδικάτο Μετάλλου Μαγνησίας, απέκλειε τις χαλυβουργίες του βόλου από τις 3 τα ξημερώματα, προσπαθώντας να ανοίξει και δεύτερο μέτωπο, και με θερμοκρασία κάτω του 0 αρκετούς βαθμούς, με απέναντι τα ΜΑΤ, τα μίντια του βόλου ενάντια στην ίδια γραμμή με τον τοπικό ΣΕΒ, με την πλειοψηφία του εργατικού κέντρου βόλου (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και αυτόνομη παρέμβαση) ενάντια, που είσασταν όλοι εσείς ; λέτε θεωρίες πίσω από κάποιο γραφείο και από τα πάνω θέλετε υποτίθεται "να αλλάξετε τα πράγματα... αναζητάτε ένα άλλο εργατικό κίνημα" και από την άλλη προτείνετε "αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες". Όταν στον χώρο εργασίας πείτε το πρώτο ΟΧΙ στον εργοδότη σας, τότε ελάτε να κουβεντιάσουμε. Μέχρι τότε... μην φτύνετε εκεί που δεν μπορείτε να φθάσετε, μην αμαυρώνετε κάθε ταξική αντιπαράθεση που την βλέπετε από την τηλεόραση... ή την διαβάζετε σε κάποιο μπλόγκ!!!
Δημοσίευση σχολίου