Ο σύντροφος Σεϊτ Αλντογάν έγραψε ένα κείμενο στην ημερήσια εφημερίδα της Τουρκίας  Evrensel που δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδα για τον θάνατο του Δ. Χριστούλα. Αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα του.

Ανατομία μιας αυτοκτονίας

Ο Δημήτρης Χριστούλας στα παιδικά του χρόνια είχε βιώσει εισβολές, πείνα και καταπίεση αλλά και την αντίσταση. Είχε μεγαλώσει με πραγματικούς θρύλους αγωνιστών και είχε αποκτήσει έναν χαρακτήρα μ’ αυτά. Αδικία και εκμετάλλευση τον είχαν κάνει να ωριμάσει στη παιδική ηλικία.

Παρόλες τις δυσκολίες της εποχής κατάφερε να σπουδάσει και να γίνει φαρμακοποιός. Ήταν αγαπητός στους Αμπελοκήπους Αθήνας. Μίλαγε με τον κόσμο, συζητούσε και άκουγε για την πολιτική κατάσταση αλλά και διέξοδο απ’ αυτήν.

Αγωνιζόταν ενάντια στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και των διεθνών μονοπωλιακών εταιριών. Μαζί με την κόρη του είχε γίνει ακτιβιστής του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.

Στις συζητήσεις του πάντα έκανε αναφορά στη νεολαία και κατέβαινε στις πορείες και βρισκόταν σε κάθε χώρο αντίδρασης ενάντια στη πολιτική του κεφαλαίου.

Το μίσος που κουβαλούσε μεγάλωνε όλο και περισσότερο και ήθελε να αντιδράσει ακόμα πιο δραστικά. Αυτό το μίσος ήταν ταξικό. Όσο μεγάλωναν οι επιθέσεις τόσο μεγάλωνε και το μίσος του.

Όμως ήταν αρκετά μεγάλος και η υγεία του δεν ήταν καλά. Μπορούσε όμως να αφήσει μία κληρονομιά, μία κραυγή, μία σπίθα. Όπως είχε κάνει ο μικροπωλητής στην Τυνησία, όπως ο έλληνας αγωνιστής ενάντια στη χούντα.

Είχε αποφασίσει λοιπόν. Τελείωσε όλες τις δουλειές και έγραψε το μικρό κείμενο που στην ουσία δεν θα μπορούσε να χωρέσει ακόμα και σε ένα ολόκληρο βιβλίο. Ωστόσο και οι έλληνες δεν λέγανε ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια; Έπρεπε να είχε γράψει λίγα αλλά να έλεγε πολλά.

Με το σημείωμα στην τσέπη κατέβηκε στην Πλατεία Συντάγματος. Χωρίς να διστάσει έβαλε την κάνη στον κρόταφο. Δίχως φόβο και δίχως δισταγμό.

Ήταν μία κραυγή και όχι φυγή. Ήταν ένα σύνθημα.

Όλος ο κόσμος φώναζε γύρω «αυτοκτόνησε ένας γέρος». Μα δεν ήταν αυτοκτονία, ήταν μεγάλη κραυγή. Την ίδια μέρα μαζεύτηκαν χιλιάδες και ύψωσαν την κραυγή του γέρου αγωνιστή.

Ένας νεαρός έγραφε στο σημείωμα «Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία… μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση».

Σεϊτ Αλντογάν

Ανταποκριτής της ημερήσιας εφημερίδας Evrensel