Στο επιστημονικό και επαγγελματικό βιογραφικό του,  που παρουσίασαν τα πρόθυμα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, περισσεύουν τα πτυχία, οι διακρίσεις, τα φωτοστέφανα.

Εμείς από όλα αυτά θα ξεχωρίζαμε τρία πράγματα.

Πρώτον, τι έκανε μέχρι χθες ο αγαπητός κ. καθηγητής; Πως έβγαζε το ψωμί του;  Από το 2005 έως τον Νοέμβριο του 2011 διετέλεσε Οικονομικός Σύμβουλος και Επικεφαλής Έρευνας του Ομίλου EUROBANK EFG!
Έξοχα. Θα σώσει το λαό, ένας ακόμη καλοταϊσμένος του τραπεζικού συστήματος γραφειοκράτης. 
Δεν είναι παράξενο: Στο 1,6 τρισ. ευρώ έφτασαν οι κρατικές ενισχύσεις υπέρ του χρηματοπιστωτικού τομέα από τις οποίες επωφελήθηκαν οι τράπεζες την περίοδο από τον Οκτώβριο του 2008 έως την 31η Δεκεμβρίου 2010, όπως ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το μεγαλύτερο μέρος της εν λόγω ενίσχυσης (74%) έλαβε τη μορφή κρατικών εγγυήσεων επί της συνολικής χρηματοδότησης των τραπεζών. Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για κάποια χούντα, αυτή είναι η πολυεθνική χούντα του χρήματος, του κεφαλαίου, με δεσπόζουσα θέση του χρηματο-πιστωτικού τμήματος του. 

Δεύτερο, έχει μήπως ο πολυτάλαντος τεχνοκράτης μας και πολιτική πείρα; Μα φυσικά! Διετέλεσε Διευθυντής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, κ. Σημίτη (τετραετία 2000–2004). Εκ των πρωταγωνιστών και αυτός λοιπόν μαζί με τον πολύ κ. Παπαδήμο στη χρυσή για το κεφάλαιο  διαχείριση της οικονομίας την κρίσιμη Σημιτική περίοδο («γκρικ στατίστικς» για τη μεγάλη επιτυχία της ένταξης στο ευρώ, συμφωνίες απαλλαγής σουάπς, Ολυμπιάδα, φούσκα ανάπτυξης με δανεικά).

Τρίτο, θυμάται μήπως κανείς τη ληστεία του Χρηματιστηρίου; Αν ψάξει κανείς λίγο εκείνη την περίοδο θα δει άπειρα του καθηγητή μας να εξηγούν την επιστήμη της ψυχολογίας του χρηματιστηριακού τζόγου με τα θετικά της αποτελέσματα στην οικονομία. Καθόλου παράξενο. Ας δούμε λίγο το βιογραφικό του και πάλι: μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στη Global Διαχείριση Κεφαλαίων ΑΕΠΕΥ, μέλος ΔΣ παλιότερα στην Εθνική Χρηματιστηριακή και φυσικά μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στο Χρηματιστήριο Παραγώγων Αθηνών από Μάϊο του 1998 έως τον Απρίλιο του 2000. Για να συνδεθούν λίγο τα χρόνια, να θυμηθούμε η ιστορία του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών σημαδεύτηκε από το κραχ του 1999. Περίπου εκατό δισεκατομμύρια ευρώ άλλαξαν χέρια, μεγάλο μέρος από τα οποία έχασαν οι λεγόμενοι μικροεπενδυτές. Η απότομη πτώση του Χρηματιστηρίου ακολούθησε την άνοδο των προηγούμενων ετών που κορυφώθηκε το 1999 και συνδέθηκε με την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και την προοπτική ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004.

Ας δούμε λίγο ποια πολιτική υπηρέτησε ο Γ. Χαρδούβελης και ποια γραφόμενα και εκτιμήσεις του κέρδισαν την εμπιστοσύνη του Λ. Παπαδήμου.

"Ευρώ σημαίνει μακρο-οικονομική σταθερότητα"! (Επιλογή 1/12/2000)

Γράφει σχετικά ο σύμβουλος του Σημίτη: "Με την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, εξασφαλίζεται η μακροχρόνια μακροοικονομική σταθερότητα, δηλαδή ο χαμηλός πληθωρισμός και η δημοσιονομική πειθαρχία". Ότι ακριβώς ζούμε σήμερα δηλαδή…

Προειδοποιούσε φυσικά τότε  πως "όμως η χώρα χάνει τα εργαλεία της αυτόνομης νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής".

Είχε όμως ως σοφός φάρμακο για αυτό το προβληματάκι: 

"Η απώλεια των εργαλείων της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής απαιτεί σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, μια πιο ευέλικτη οικονομία. Μια οικονομία στην οποία οι φορείς, εργοδότες, εργαζόμενοι, δημόσιοι λειτουργοί προσαρμόζονται πιο γρήγορα στις αλλαγές του περιβάλλοντος, έχουν μεγαλύτερη κινητικότητα και ευελιξία". Είναι η "ευελιξία" που είδαμε στους εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους ή να γίνονται λάστιχο και τους επιχειρηματίες να φουσκώνουν την τσέπη τους.

"Η Ελλάδα καλπάζει-Οι ΗΠΑ βλέπουν την πλάτη μας"! (ΧΡΗΜΑ 7/9/2000)

Εκτός από την Πόλη, σαν ελληνισμός χάσαμε και τις μέρες της μεγάλης ανάπτυξης της "ισχυρής Ελλάδας". Να τι έλεγε τότε ο σοφός:

"Αν κάποιος συγκρίνει τις προβλέψεις για την Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα δεν αναμένεται να επηρεαστεί ιδιαίτερα από τη διεθνή κάμψη στην οικονομική δραστηριότητα".

Αλήθεια, που στηριζόταν;

"Ο λόγος που η Ελλάδα δεν επηρεάζεται τόσο πολύ από τη διεθνή στασιμότητα, είναι ότι στην χώρα μας ο κινητήριος μοχλός ανάπτυξης είναι οι επενδύσεις, οι οποίες είναι δεδομένες. Οι επενδύσεις πρέπει να γίνουν, είναι δρομολογημένες, ένα τμήμα έρχεται από τις εισροές του Γ’ ΚΠΣ, ένα άλλο τμήμα είναι οι δημόσιες και ιδιωτικές συγχρηματοδοτήσεις, και τέλος ένα άλλο τμήμα τα ολυμπιακά έργα".

Δεν είχε άδικο. Μόνο που η ανάπτυξη αυτή είχε ξεκάθαρο χαρακτήρα και ταξικό χρώμα. Ήταν ανάπτυξη των κερδών του κατασκευαστικού κεφαλαίου και λοιπών παρασιτικών στρωμάτων της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας που ροκάνιζαν από τη λεγόμενη ευρωπαϊκή προσαρμογή και την ένταξη στο ευρώ. 

Κάθε νοήμων άνθρωπος και φυσικά ο κ. Χαρδούβελης ήξερε πως αυτό θα είχε τέλος γενικά και ειδικότερα τραγικό τέλος για την εργαζόμενη πλειοψηφία. Αυτό δεν ενδιέφερε και δεν ενδιαφέρει και τώρα. Το ζητούμενο τότε ήταν να τονωθεί η "θετική ψυχολογία" στους άοκνους επιχειρηματίες που είναι οι στυλοβάτες της Ελλάδας. Να πως συνέχιζε το άρθρο:

"Στην Ελλάδα, όμως, οι επενδύσεις είναι δεδομένες έως το 2008, τουλάχιστον λόγω των εισροών του Γ’ ΚΠΣ. Δεν υπάρχει κίνδυνος ύφεσης. Αντίθετα, υπάρχουν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και βεβαιότητα για τους ρυθμούς αυτούς, και κατ’ επέκταση σχετική βεβαιότητα για υγιή κέρδη των επιχειρήσεων την επόμενη δεκαετία. Διεθνώς, αυτό σπάνια συμβαίνει. Πιστεύω ότι σε κάποια στιγμή θα το αντιληφθούν και οι αγορές και θα το προεξοφλήσουν, δηλαδή το ασφάλιστρο κινδύνου θα μειωθεί, οι προβλέψεις για μελλοντικά κέρδη θα αυξηθούν, με ανάλογο αντίκτυπο στις τιμές των μετοχών και, ceteris paribus, σε υψηλότερους λόγους τιμών προς κέρδη από το διεθνή μέσο όρο".

Ε τι άλλο να πει; Ήταν πράγματι δίκαιος:  "Μάγκες τρέξτε. Το πράγμα είναι σίγουρο, αυτά δεν γίνονται κάθε μέρα και το πάρτι θα τελειώσει". Οι κρίσιμες πληροφορίες…

"Το 2010 η Ελλάδα θα έχει καλύψει τη διαφορά βιοτικού επιπέδου με την ΕΕ"! (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 17/1/2001)

Θαυμάστε στρατηγική σκέψη και οξυδέρκεια πρόβλεψης:

"Αν ξεκινάμε από ένα επίπεδο 68%-69% του μέσου κοινοτικού βιοτικού επιπέδου και επιθυμούμε να πάμε στο 100% το 2010, απαιτείται ρυθμός ανάπτυξης υψηλότερος κατά 3,5 ποσοστιαίες μονάδες. Αν στην Ε.Ε. ο ρυθμός είναι 3%, εμείς θέλουμε 6,5%. Αλλά, όμως, αν υπολογίσουμε ότι θα «ενταχθεί» και ένα μεγάλο τμήμα της παραοικονομίας και υπάρχουν λόγοι, μέτρα, που ωθούν προς αυτό, τότε απαιτείται υψηλότερη ανάπτυξη μόνο 2 μονάδων. Το σενάριο λοιπόν που η Ε.Ε. τρέχει με 3% και η Ελλάδα με 5% είναι ικανό να φέρει τη σύγκλιση. Οι στόχοι, λοιπόν, του ΥΠΕΘΟ στηρίζονται σε ένα μεσαίο σενάριο, όχι σε αισιόδοξο".

Σκεφτείτε τι προέβλεπε το αισιόδοξο σενάριο του ευρώ… Να ρωτήσουμε μήπως ποια είναι αλήθεια σήμερα η κατάσταση; 

"Ακλόνητο το ευρώ από την ύφεση"! (Επενδυτής, 11/10/2001)

Αυτός ήταν ο …συγκρατημένος τίτλος υμνολογίας του ευρώ, σε ένα άρθρο που τελείωνε με ακόμη μεγαλύτερη βεβαιότητα:

"Μακροπρόθεσμα, η κυκλοφορία του ευρώ σε φυσική μορφή και η απόσυρση των εθνικών νομισμάτων, πιστεύω ότι θα αλλάξουν και την ψυχολογία των Ελλήνων, αλλά και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Εφόσον θα χρησιμοποιούμε όλοι ένα κοινό και ισχυρό παγκόσμιο νόμισμα, θα συνειδητοποιήσουμε βαθιά και συγκεκριμένα, κι όχι θεωρητικά, ότι ανήκουμε σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια και, επομένως, ότι οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα ως μέλη της Ευρώπης και όχι μόνο από καθαρά εγχώρια σκοπιά".

Το καλύτερο όπως πάντα πρέπει να μένει για το τέλος:

"Έπρεπε να εφεύρουμε μια δική μας τρόϊκα" ! (ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 12-13/2/2011)

Θεωρούμε τον τίτλο αυτού του άρθρου, πραγματικά ειλικρινή. Κάτι ανάλογο είχε πει κάποια στιγμή και ο ΓΑΠ και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Η αλήθεια είναι πως και αν δεν υπήρχαν οι δανειστές και η ΕΕ, το κεφάλαιο και το υπηρετικό προσωπικό του στο χώρο της αστικής διανόησης, θα έπρεπε να εφεύρει μια κάποια τρόϊκα..

Γράφει ο εκλεκτός του Λ. Παπαδήμου:

"Την εξυγίανση, λοιπόν, στην Ελλάδα την επέβαλε η ίδια η ζωή, η διεθνής αγορά, όχι η τρόικα. Παραφράζοντας το γνωστό στοίχο του Καβάφη, θα έπρεπε ούτως ή άλλως να εφεύρουμε μία δική μας τρόικα".

Βλέπετε οι περικοπές μισθών και συντάξεων η ιδιωτικοποίηση των πάντων, το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το καθεστώς επιτροπείας από την ΕΕ, είναι περίπου φυσικά φαινόμενα, κάτι σα σεισμός ή την έκρηξη ενός ηφαιστείου. Οι "αγορές" δε σχετίζονται με ταξικές επιλογές ούτε το πλαίσιο τους ορίζεται από οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις. Και αυτή η ρημάδα η "ζωή" δεν έχει ιδιαίτερους καθορισμούς για τον τραπεζίτη, τον επιχειρηματία, τον εργάτη, τον άνεργο. Είναι αυτό που λέμε απλά η ‘’μοίρα’’, το κακό το ριζικό μας…

Πηγή: Π. Μαυροειδής - Αριστερό μπλοκ