Ομόφωνα αθώοι κρίθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων όλοι οι κατηγορούμενοι για το τροχαίο των δύο ολυμπιονικών Κώστα Κεντέρη και Κατερίνας Θάνου τον Αύγουστο του 2004.
Ένοχος κρίθηκε μόνο ο προπονητής των δύο αθλητών Χρήστος Τζέκος για κατοχή και αποθήκευση σκευασμάτων σε αποθήκες του. Το δικαστήριο του επέβαλλε ποινή φυλάκισης 12 μηνών με τριετή αναστολή, ενώ του αναγνώρισε ελαφρυντικό.

Καθεστωτικά ΜΜΕ
_________________

Ηταν μια προδιαγραμμένη εξέλιξη. Ενα σύστημα που έχει εμπορευματοποίηση των αθλητισμό που η συμμετοχή παραγόντων σε κάθε αθλητικό δρώμενο έχει σκοπό να αποφέρει κέρδος (πολιτικό ή οικονομικό) δεν μπορεί να "εξολοθρεύσει" τα "δικά" του παιδιά. Πόσο μάλλον όταν αυτά συνέβαλλαν στην "ανάταση του ελληνισμού" και "εθνικού ιδεώδους" όπως έγραφαν οι αστικές φυλλάδες μετά κάθε μετάλλιο πρωταθλητισμού που έφερναν οι έλληνες αθλητές.

Δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά σ' αυτή την δικαστική απόφαση. Δεν έχει νόημα εξάλου. Με την ευκαιρία όμως παραθέτουμε ένα κείμενο που έχει γράψει ο Π.Γ στην εφημερίδα "Κόντρα".


Κάποια πράγματα είναι εξαιρετικά απλά στη βάση τους, αν βρεις το νήμα της ουσιαστικής και σε βάθος εξέτασης τους. Αν πετάξεις όλη την ιδεολογική σαβούρα με την οποία περιβάλλονται.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για το ντόπινγκ.

Ας ξεκαθαρίσουμε, αρχικά, ότι το ντόπινγκ είναι κανόνας στον επαγγελματικό πρωταθλητισμό. Σε όλα τα αθλήματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (άνθρωπος που είναι σε θέση να γνωρίζει μας διαβεβαίωσε ότι μόνο στη ρυθμική γυμναστική δεν υπάρχει ντόπινγκ).
Ακόμα και οι σκοπευτές και οι τοξοβόλοι, αθλητές που δεν χρειάζονται ιδιαίτερα μυϊκά προσόντα, ντοπάρονται για να κατεβάζουν τους σφυγμούς τους και να έχουν μεγαλύτερη σταθερότητα στη σκόπευση.
Απ' αυτή την άποψη ο απόβλητος πλέον Τζέκος έχει πει την πιο σωστή κουβέντα: "Ντοπαρισμένος είναι μόνο όποιος πιάνεται". Το ποιος πιάνεται και ποιος όχι είναι μια άλλη ιστορία που έχει να κάνει με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα διάφορα αθλητικά "λόμπι", την κούρσα ανάμεσα στις μεθόδους, ντόπινγκ και αντιντόπινγκ, τα παζάρια και τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που διαμορφώνουν κάθε φορά το αθλητικό τοπίο και τις ισορροπίες σ' αυτό.

Το ερώτημα, λοιπόν, που πρέπει να θέσουμε είναι όχι αν υπάρχουν ντοπαρισμένοι και μη πρωταθλητές, αλλά τί είναι εκείνο που έχει κάνει το ντόπινγκ απαραίτητο στοιχείο για να κάνει ένας ικανός αθλητής (γιατί όλοι αυτοί είναι ικανοί αθλητές) πρωταθλητισμό υψηλού επιπέδου. Εκείνο που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ντόπινγκ είναι ο ίδιος ο επαγγελματικός πρωταθλητισμός.

Από τη στιγμή που ο πρωταθλητισμός γίνεται επάγγελμα, γίνεται αποκλειστική απασχόληση και μάλιστα εξασφαλίζει πλουσιοπάροχες αμοιβές, θα αναζητηθούν όλα τα μέσα για την υπεροχή και την κατίσχυση. Μέχρι το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι μέθοδοι εξασφάλισης της υπεροχής ήταν περισσότερο φυσικές. Με την έκρηξη της χημικής βιομηχανίας, όμως, άρχισε ο συνδυασμός φυσικών και χημικών μεθόδων.

Δεν έψαχναν μόνο το καλύτερο παπούτσι, την καλύτερη διατροφή (και κάποιες πιο πονηρές φυσικές μεθόδους, όπως η αλλαγή αίματος), αλλά άρχισαν να συνδυάζουν αυτό το ψάξιμο με παρέμβαση στο ορμονικό σύστημα του αθλητή. Αυτή η παρέμβαση ουσιαστικά σπρώχνει σε ξεπέρασμα των φυσικών ορίων του αθλητή. Και επειδή ο ανταγωνισμός παραμένει πάντα σε πολύ ψηλό επίπεδο, η τάση ξεπεράσματος αυτών των φυσικών ορίων γίνεται ολοένα και πιο άγρια.

Δεν είναι το αντιντόπινγκ που σπρώχνει σε όλο και πιο "άγριες" μεθόδους ντόπινγκ, αλλά η προσπάθεια για κατάκτηση της πρωτιάς, για σπάσιμο των ρεκόρ, που φέρνουν κέρδη και στους αθλητές και στο κύκλωμα που κάνει μπίζνες μ' αυτούς (από εταιρίες χορηγούς μέχρι προπονητές, γιατρούς και χημικά εργαστήρια).

Το αντιντόπινγκ είναι στην πραγματικότητα ο φερετζές που νομιμοποιεί κοινωνικά την αθλητική μπίζνα. Αν οι νέες ντόπες αποσκοπούσαν απλά στην αποφυγή της αποκάλυψης από τους ελέγχους αντιντόπινγκ, τότε θα είχαμε κάποιο σταμάτημα στις επιδόσεις των πρωταθλητών. Βλέπουμε, όμως, τα ρεκόρ στο στίβο, στην πισίνα, στην άρση βαρών να καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι βελτιώσεις στο ντόπινγκ δεν γίνονται μόνο προς την κατεύθυνση της μη ανίχνευσης, αλλά και (κυρίως) προς την κατεύθυνση της απόκτησης υπεροχής έναντι των αντιπάλων, όταν και αυτοί φτάνουν (με τις διαδεδομένες κάθε φορά ουσίες) στα ίδια επίπεδα.
Βλέπουμε αθλήματα όπως το γουότερ πόλο να παίζονται από κολυμβητές-κατσέρ και οι κανονισμοί να έχουν αλλάξει προσαρμοζόμενοι στις νέες δυνατότητες που έχουν αυτοί οι αθλητές (που έχουν και το θράσος να μας λένε ότι είναι "πεντακάθαροι").

Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Να αρχίσουν να επεμβαίνουν όχι απλώς στο ορμονικό σύστημα, αλλά στο ίδιο το DΝΑ των αθλητών, μεταλλάσσοντας τους. Λένε πως ακόμα δεν έχουν φτάσει σ' αυτό το σημείο, αλλά εμείς δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά. Ειδικά όταν βλέπουμε κάποιους σαν την Φλόρενς Γκρίφιθ να πεθαίνουν νεότατοι από απροσδιόριστο θάνατο, ελάχιστα χρόνια μετά από τη σημείωση ενός απλησίαστου ρεκόρ στα 100 μέτρα.

Για μας, πάντως, δεν θα έχει καμιά διαφορά αν αύριο δούμε να τρέχουν, να πηδούν, να κολυμπούν και να σηκώνουν βάρη μεταλλαγμένα ανθρώπινα όντα. Γιατί και οι σημερινοί δεν απέχουν και πολύ από αυτό. Εχουν περιέλθει σε ζωώδη κατάσταση και δεν διαφέρουν σε πολλά από τα άλογα του Ιππόδρομου (άλλωστε, πλέον δεν ποντάρεις μόνο στα άλογα, αλλά και στους αθλητές των ολυμπιακών αθλημάτων).

Υπάρχει δρόμος επιστροφής στις αγνές ρίζες του αθλητισμού; Βεβαίως και υπάρχει. Είναι ο δρόμος της κατάργησης του καπιταλισμού από προσώπου γης, που θα επιφέρει την κατάργηση και του πρωταθλητισμού (και όχι τη μετάλλαξη του σε κρατικό πρωταθλητισμό, όπως συνέβαινε στα καθεστώτα του παλινορθωμένου καπιταλισμού, που αποτελούσαν επίσης βασίλεια της ντόπας). Μόνο όταν καταργηθεί ο πρωταθλητισμός, όταν υπάρχει μόνο το κίνητρο της άθλησης και της νίκης στο πλαίσιο ευγενούς άμιλλας και όχι αδίστακτου ανταγωνισμού, θα εξαφανιστεί η ντόπα και η μετάλλαξη των αθλητών σε ανθρωποειδή.

Ολα τα υπόλοιπα που λέγονται και γράφονται για το αντιντόπινγκ είναι παραμύθια για αφελείς. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η παγκόσμια αθλητική "βιομηχανία" διαχειρίζεται την κρίση της. Ισχύει το ίδιο που ισχύει για τα ναρκωτικά. Πρώτα δημιουργούμε το πρόβλημα, στήνουμε μια χρυσοφόρα επιχείρηση, κι ύστερα φτιάχνουμε αντιναρκωτικές πολιτικές και κοινότητες απεξάρτησης, για να απαλύνουμε τον πόνο των θυμάτων και να ρίξουμε στάχτη στα μάτια της κοινωνίας.

Ο γράφων δεν θα προτείνει την αποχή ακόμη και από τη θέαση των σύγχρονων επαγγελματικών αγώνων. Αυτή θα ήταν μια ελιτίστικη θέση.
Τουλάχιστον, όμως, να μη παραμυθιαζόμαστε με τα ιδεολογήματα περί "καθαρών" και μη αθλητών (να θυμόμαστε πάντα τη ρήση του Τζέκου).

Να ξέρουμε ότι βλέπουμε ανθρώπους ντοπαρισμένους να δίνουν μια αθλητική παράσταση. Και προπαντός να μην ταυτιζόμαστε με το εθνικό περίβλημα με το οποίο ντύνουν τον πρωταθλητισμό οι κυρίαρχες τάξεις.