Μη κυβερνητικές οργανώσεις σε ρόλο δουλέμπορoυ  με  δήμους  και περιφέρειες σε ρόλο συνεργού, υλοποιούν μία  επαίσχυντη σύλληψη κερδοσκοπίας, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία για επιβίωση των ανθρώπων της ανεργίας που δημιουργούν οι πολιτικές των κυβερνώντων και των αφεντικών τους.

Θέτοντας σε εφαρμογή τα λεγόμενα τοπικά προγράμματα κοινωνικής εργασίας, στα πλαίσια του δήθεν επιχειρησιακού σχεδίου για την στήριξη της εργασίας, οι αδίστακτοι ενορχηστρωτές και  τα εκτελεστικά τους όργανα  ανακυκλώνουν ανά διάστημα (5) πέντε μηνών 55.000 «θέσεις εργασίας» κινέζικου τύπου από την μεγάλη δεξαμενή των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που πέταξαν  στον καιάδα της εξαθλίωσης και της αβεβαιότητας.

Έτσι λοιπόν αφού υποβάθμισαν και εξαφάνισαν  οποιαδήποτε  κοινωνική παροχή με τα προγράμματα και τις πολιτικές που εφαρμόζουν  σε υγεία, παιδία, πρόνοια και άλλες υπηρεσίες δημόσιου χαρακτήρα, έρχονται τώρα εκμεταλλευόμενοι  τα κενά που ίδιοι δημιουργούν να τα καλύψουν με φθηνή και απλήρωτη εργασία, φέρνοντας σε αντίθεση εργαζόμενους με εργαζόμενους και ανέργους με ανέργους

Σύμφωνα  με την προκήρυξη οι δήμοι και οι περιφέρειες  μπορούν να συμμετέχουν στα  προγράμματα αυτά σε σύμπραξη με τους φορείς κοινωνικής απασχόλησης. Σαν φορείς κοινωνικής απασχόλησες ορίζονται οργανώσεις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα οι οποίοι θα έχουν και την ευθύνη για την υλοποίηση του προγράμματος  -με το αζημίωτο  βέβαια- αφού θα  εισπράττουν  το 10% από το συνολικό κόστος. Τα έξοδα της χρηματοδότησης αυτών των προγραμμάτων δεν θα έχουν επιβάρυνση στον προϋπολογισμό των δήμων καθώς το κόστος ανήκει εξ ολοκλήρου στο υπουργείο εργασίας .Η απασχόληση των ανέργων θα έχει μέγιστη διάρκεια (5) πέντε μήνες  εντός του έτους, ενώ όσοι λάβουν  μέρος θα πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ με κάρτα ανεργίας σε ισχύ.

Η αμοιβή ονομάζεται επίδομα κοινωνικής εργασίας με αποδοχές των 25,00 ευρώ ανά ημέρα, δηλαδή κατά αναλογία των 25 εργάσιμων ημερών το ποσό ανέρχεται στα 625 ευρώ μηνιαίως. Η δε ασφαλιστική κάλυψη θα γίνεται από τα ταμεία του ΟΑΕΔ. Τα προγράμματα αυτά δεν θα αφορούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες  στους οργανισμούς των δήμων αλλά «ανάγκες» για  «κοινωφελή έργα» που θα τα καθορίζουν οι συμπράττοντες  φορείς. Δηλαδή : Οι μη Κυβερνητικές Οργανώσεις  και  οι Δήμοι.

Η οριοθέτηση των έργων κοινωνικής εργασίας κινείται ενδεικτικά στους παρακάτω τομείς:
Έργα  συντήρησης η μικρά  κατασκευαστικά έργα δημοσίων υποδομών, αποκατάσταση βιοποικιλότητας, ανάδειξη πολιτιστικής κληρονομιάς, αποκατάσταση περιβάλλοντος, κοινωνική φροντίδα ηλικιωμένων και Αμεα, περιβαλλοντική  εκπαίδευση , διαχείριση και προστασία  υδάτινων πόρων, μέχρι και ενισχυτική  διδασκαλία  σε σχολεία. Για κοινωνικά αγαθά πρόκειται λοιπόν και υπηρεσίες που ανήκουν εξ ολοκλήρου σε όλη την κοινωνία και τους δημιουργούς του πλούτου, που αφού πρώτα μας τα στέρησαν από τη ζωή λεηλατώντας τα για να πλουτίζουν και να θησαυρίζουν το  κεφάλαιο και οι τεχνοκράτες του, έρχονται  τώρα  από τα δικά μας τα λεφτά να πραγματώσουν τις δήθεν «κοινωνικές τους ευαισθησίες» και με ένα ξεροκόμματο να μας διασπάσουν και να μας βάλουν να αλληλοβαγωθούμε μεταξύ μας όλοι μαζί, εργαζόμενοι και άνεργοι, καλώντας μας  να μοιράσουμε τη φτώχια μας.

Όσο για τις ΜΚΟ τώρα πια το ξέρουν όλοι πως και κερδοσκοπικές αλλά και κυβερνητικές είναι, αφού  τα προγράμματα αυτά τα συντάσσουν  τα μέλη τους που πολλές φορές είναι και στελέχη του  κρατικού  μηχανισμού . Για τις δημοτικές αρχές σίγουρα  είναι μια ευκαιρία για την απόκτηση μιας πελατείας άλλου τύπου, εκσυγχρονίζοντας  την ψηφοθηρία τους στα πλαίσια της Καλλικρατικής  τους  αναβάθμισης, απαλλασσόμενοι από τις πιέσεις της  μονιμοποίησης μιας και το «έργο» θα έχει πάντα σύντομο τέλος. 

Για  το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων στους δήμους την ΠΟΕ-ΟΤΑ που εναντιώνεται και καλά κάνει στις συγκεκριμένες πολιτικές έχουμε να πούμε το εξής: Μια αυτοκριτική στο παρελθόν  και δεν βλάπτει και ωφέλιμη είναι. Γιατί είναι γνωστό σε όλους πως με την ανοχή τους αν όχι με τη συνέργεια τους όλα τα προηγούμενα  χρόνια συμβάλανε στη διαιώνιση των καθεστώτων ομηρίας  με εποχικούς ,συμβασιούχους ,και stage, γιατί πίστεψαν στο αποκλειστικό δικαίωμα της μονιμότητας και σε ένα καπιταλισμό της «ευημερίας» που χάνεται (χωρίς ποτέ να υπάρξει).

Από την πλευρά μας τώρα εμείς  οι άνεργοι  όσο κι αν η εξαθλίωση και η αβεβαιότητα μας καθιστούν εργαλεία ευάλωτα στα χέρια των εξουσιαστών  και των επιτήδειων για την ανάγκη της επιβίωσης, δεν μας μένει πια άλλος δρόμος από τη συλλογικοποίηση των δράσεων μας και την αλληλεγγύη  με όλους όσους  πλήττονται  από το μεσαίωνα και την βαρβαρότητα στους δρόμους του αγώνα.