Το φετεινό καλοκαίρι είναι διαφορετικό. Τα προβλήματά μας χειροτέρεψαν και οι αγωνίες μας μεγάλωσαν. Όσοι εργαζόμενοι καταφέρουν να πάνε διακοπές ξέρουν πολύ καλά ότι το φθινόπωρο θα αρχίσει η κόλαση. Έτσι είναι στις εποχές του πολέμου. Όσο και αν προσπαθεί κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τις βαριές συνέπειές του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι και στα προηγούμενα χρόνια της «ηρεμίας» δεν είχαμε πόλεμο. Είχαμε και μάλιστα σκληρό, με απεργίες, απολύσεις, καταστολή, φυλακίσεις και διώξεις. Η εξουσία και το κεφάλαιο προετοιμάζονταν χρόνια συστηματικά και μεθοδευμένα για να μας φέρουν σ’ αυτή την κατάσταση. Εμείς είχαμε αυταπάτες και δεν ξέραμε ή δεν θέλαμε να ξέρουμε, ότι στον καπιταλισμό
που ζούμε, ο μοναδικός σκοπός είναι το κέρδος και όχι η ειρηνική συνύπαρξη κεφάλαιου και εργασίας.

Τώρα που οι συνασπισμένες δυνάμεις του κεφάλαιου, ΔΝΤ, Ε.Ε., Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ελληνική πλουτοκρατία, ΜΜΕ κ.ό.κ., μας κήρυξαν «πυρηνικό πόλεμο», αναζητούμε ποιοί είναι οι υπεύθυνοι και ποιά είναι η λύση.

Η κρίση του καπιταλισμού παγκοσμίως είναι πολύ βαθιά και του ελληνικού καπιταλισμού, ακόμα βαθύτερη. Γιατί τα λαμόγια που κυβερνούν χρόνια τώρα, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεργολάβοι, ΜΜΕ κλπ., όρμησαν σαν αχόρταγοι στο μέλι και δεν άφησαν τίποτα. Οι ίδιοι που έκαναν τις τεράστιες αρπαχτές, θέλουν τώρα να βγάλουν τη χώρα από την κρίση ψηφίζοντας με τα μνημόνια, τη λεηλασία της ζωής μας.

Τώρα είμαστε στη φάση εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου. Πρακτικά αυτό σημαίνει – όπως τα δικά τους ΜΜΕ παραδέχονται – μείωση πάνω από 1500 ευρώ το 2011 για κάθε δημόσιο υπάλληλο και πάνω από 3000 ευρώ το 2012. Το ενιαίο μισθολόγιο θα είναι έτοιμο τον Ιούλη και θα χρησιμοποιηθεί – όπως όλοι ξέρουμε – για την «προσέγγιση» των μισθών με αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Άλλη ειρωνεία. Το ενιαίο μισθολόγιο από πεδίο διεκδίκησης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας για αυξήσεις στους μισθούς, γίνεται μέσον για την καρατόμησή τους. Αυτό σημαίνει καπιταλισμός. Αλλά και αυτό δείχνει πόσο αδύνατη και χρεωκοπημένη είναι σήμερα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Που να τη βρει τη δυναμική; Την εξάντλησε εδώ και χρόνια μέσα στις ίντριγκες, τα προνόμια και τα παιχνίδια εξουσίας των πολιτικών των κυβερνήσεων που πιστά υπηρετούσε.

Αλλά γι’ αυτούς δεκάρα δεν δίνουμε. Αυτό που έχει τη μέγιστη σημασία αυτήν την περίοδο, είναι τι κάνουμε εμείς οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, οι συνταξιούχοι, όλοι αυτοί που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε την επιβίωση και τους απειλούν οι τράπεζες, ΔΕΗ κλπ. Με βάση αυτή την αγωνία θέλουμε να δούμε μαζί τα γεγονότα της απεργίας στις 28 και 29 Ιούνη. Η ιδεολογική τρομοκρατία «των πιο επιφανών παραγόντων» του κόσμου που εξασκήθηκε πάνω μας, όπλισε το ρόπαλο του Ματά.

Η ελληνική κυβέρνηση με τις πολιτικές της εφεδρείες αναγόρεψε με το πιο επίσημο τρόπο τα φασιστοειδή των ΜΑΤ, σε σωτήρες της πατρίδας που κινδύνευε από τους διαδηλωτές. Είναι γνωστό το τι ακολούθησε. Άγρια επίθεση των δυνάμεων καταστολής τόσο στην πλατεία Συντάγματος όσο και στους γύρω δρόμους όπου έγιναν μάχες σώμα με σώμα.
Απέναντι στους άοπλους απεργούς απάντησαν με 2860 χημικά, 700 τραυματίες (ο δημοσιογράφος Μ. Κυπραίος έχασε την ακοή του από κρότου λάμψη), επιθέσεις στο ιατρείο της πλατείας και στην
είσοδο του ΜΕΤΡΟ, τα μέλη της ΠΟΕ-ΟΤΑ με άλλους διαδηλωτές χτυπήθηκαν στον Ευαγγελισμό, μηχανές ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ χτύπησαν μέσα σε πεζόδρομους και μαγαζιά.
Προχώρησαν σε δεκάδες προσαγωγές ανεξαρτήτου ηλικίας και σε 17 συλλήψεις όπου τα ποσά των εγγυήσεων έφθασαν μέχρι τα 70.000 ευρώ. Απέναντι στο πιο άγριο όργιο καταστολής, που τυχαία δεν είχαμε νεκρό, οι διαδηλωτές έμειναν 48 ώρες στο δρόμο σπάζοντας την τρομοκρατία και φωνάζοντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73».

Έχουμε σκληρό πόλεμο και πρέπει να πολεμήσουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι στον πόλεμο ο πρώτος που την πληρώνει είναι ο άμαχος πληθυσμός. Δεν αξίζει να σχολιάσουμε ότι όσοι συνάδελφοι δεν έκαναν απεργία «γλίτωσαν» 50 ή 100 ευρώ.
Υπήρχαν όμως συνάδελφοι που δεν το πάλεψαν «γιατί έτσι και αλλιώς το μεσοπρόθεσμο θα πέρναγε». Τεράστιο λάθος. Αν όλοι οι εργαζόμενοι κατεβαίναμε μαχητικά στο δρόμο, αν δεν μένανε στο σπίτι ή πολύ χειρότερα στη δουλειά, το αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Αν βούλιαζαν οι πλατείες από διαδηλωτές, αν οι εργαζόμενοι των ΟΤΑ μαζί με άλλους απεργούς ήταν μαχητικά παρόντες στον Ευαγγελισμό, στο Καλλιμάρμαρο ή όπου αλλού πίστευαν αυτοί ότι θα ήταν αποτελεσματικοί, τότε θα μιλάγαμε για άλλα δεδομένα και όχι για τη μείωση των 1500-3500 ευρώ, τα εφάπαξ, τις απολύσεις στο δημόσιο και τα νέα ρουσφέτια των 600 ευρώ, που ετοιμάζουν οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι στους ΟΤΑ.

Το μεγάλο ερώτημα για όλους μας είναι, τι γίνεται μετά; Αυτό μόνο εμείς μπορούμε να το βρούμε. Εμείς που παράγουμε τον πλούτο, πρέπει να αποφασίσουμε πως και ποιοί θα τον οικειοποιούνται. Πριν όμως αποφασίσουμε αυτό, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι έχουμε μπει στον πιο αδίσταχτο κοινωνικό πόλεμο, όπου δεν υπάρχουν καταφύγια για κανέναν και όσο δεν θέλουμε να πολεμήσουμε, τόσο θα μετράμε απώλειες. Άλλωστε εμείς δεν είμαστε που δηλώνουμε πολύ περήφανοι για τους προγόνους μας; Ας απαντήσουμε λοιπόν μια φορά και ‘μείς με ένα «Μολών λαβέ».


Εκτός των τειχών