Είναι έκδηλη η αμηχανία με την οποία αντιμετωπίζουν την δημοσκοπική άνοδο των Οικολόγων – Πράσινων τα αυτοαποκαλούμενα αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα.

Το είδαμε σήμερα στην συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα, το διαπιστώσαμε διαβάζοντας τα έντυπα τους. Από τα δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη», της «Εποχής» και της «Αυγής» αυτό που διαπιστώνει κάποιος είναι ότι αυτό το πολιτικό μόρφωμα –«φούσκα» το χαρακτήρισε η Α. Παπαρήγα- αντιμετωπίζεται σαν «μαγαζί» που θα κλέψει πελάτες-ψηφοφόρους από τα καθεστηκυία «αριστερά» κόμματα και τίποτε άλλο.

Αυτή είναι μόνο η μια πλευρά που επέβαλαν την δημιουργία αυτού του πολιτικού μορφώματος που παραγνωρίζει όμως εντελώς τις σκοπιμότητες αυτών που κινούν τα νήματα του πολιτικού συστήματος και τον ρόλο που έχουν αναθέσει σ’ αυτό τον πολιτικό σχηματισμό του θερμοκηπίου.

Αντί για δικό μας σχολιασμό παραθέτουμε κείμενο απ’ την ιστοσελίδα της εφημερίδας «Κόντρα».

Ενα ακόμα αναλώσιμο πολιτικό μόρφωμα

«Σπρώχνουν» τους Οικολόγους
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς δεν είναι φάρσα. Ούτε τραγωδία είναι. Εχουμε να κάνουμε με την περιοδική επανάληψη της πάγιας συνήθειας του αστικού πολιτικού συστήματος να δημιουργεί ενδιάμεσες δυνάμεις, που παίζουν ρόλο για μια χρονική περίοδο και μετά εξαφανίζονται από το πολιτικό στερέωμα, αφού η δημιουργία τους δεν αντιπροσώπευε κάποια κίνηση από τα κάτω, αλλά ήρθε ως αποτέλεσμα κινήσεων από τα πάνω.

Εχει κανείς αμφιβολία για το ότι εδώ και καιρό το πολιτικό μόρφωμα των «Οικολόγων-Πρασίνων» σπρώχνεται άγρια από τα μίντια και τις εταιρίες δημοσκοπήσεων; Ενα πολιτικό μόρφωμα χωρίς καμιά παρέμβαση στο γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, χωρίς δεσμούς με τις όποιες μαζικές οργανώσεις, χωρίς καν οργανωτική συγκρότηση, εμφανίζεται να διεκδικεί ακόμα και την τρίτη θέση στις ευρωεκλογές. Πώς συνέβη αυτό;

Την εποχή της μεγάλης κρίσης του ΠΑΣΟΚ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μάζευε δημοσκοπικά όλη την απογοήτευση και την οργή των μελών, οπαδών και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, οι «βαρόνοι των μίντια», που δίνουν τις παραγγελίες στις εταιρίες δημοσκοπήσεων και τις ελέγχουν απόλυτα (ο πελάτης έχει πάντα δίκιο), άρχισαν να «σπρώχνουν» στην πιάτσα τους Οικολόγους, οι οποίοι σιγά-σιγά άρχισαν να μαζεύουν ένα τμήμα αυτών των «ψήφων» διαμαρτυρίας. Καθώς οι «ψήφοι» άρχισαν να παίρνουν το δρόμο της επανόδου στο ΠΑΣΟΚ, κάποιες ξεστράτιζαν και πήγαιναν προς τους Οικολόγους, οι οποίοι εμφανίζονταν από τους μιντιάρχες και τα παπαγαλάκια τους ως το νέο, το άφθαρτο, το έντιμο πρόσωπο της αστικής πολιτικής.

Σ’ αυτό βοηθούσε και η εν γένει φιλολογία περί του «πράσινου». Οταν κοτζάμ πρώην αντιπρόεδρος και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Αλ Γκορ, γυρνάει τον κόσμο και δίνει διαλέξεις υπέρ της «πράσινης ανάπτυξης», όταν ο Παπανδρέου την έχει κάνει εδώ και μήνες σημαία του ΠΑΣΟΚ, όταν ακόμη και ο Καραμανλής αναγκάστηκε να μιλήσει την περασμένη εβδομάδα για «πράσινη ανάπτυξη» (προφανώς γιατί τα γκάλοπ έδειξαν ότι «πουλάει» προεκλογικά), λογικό είναι να «τσιμπάνε» κάτι και αυτοί που εμφανίζονται να έχουν το know how. Ειδικά όταν έχουν τόσο «σπρώξιμο» από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Γιατί τόσο «σπρώξιμο» στους Οικολόγους;

Πρώτο, γιατί είναι μια ξεκάθαρα αστική-συστημική δύναμη. Ειδικά από τότε που αναγορεύτηκαν σε τμήμα των ευρωπαίων Πρασίνων, μιας δύναμης δοκιμασμένης στη διοίκηση ιμπεριαλιστικών χωρών (π.χ. Γερμανία).

Δεύτερο, γιατί μπορούν να εξελιχτούν σε μια σφήνα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ και να διευκολύνουν στο σχηματισμό κυβέρνησης, κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να κάνει χωρίς κίνδυνο να διαλυθεί.

Τρίτο, γιατί τέτοιες δυνάμεις δίνουν έναν αέρα ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για το σύστημα, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης. Αυτό το ρόλο έπαιξαν στο παρελθόν δεξιά μορφώματα, όπως αυτά του Στεφανόπουλου και του Σαμαρά.

Τέταρτο, γιατί με μια σφήνα στα πλευρά του το ΠΑΣΟΚ ελέγχεται καλύτερα. Ειδικά όταν αυτή η σφήνα εξαρτά την ίδια την επιβίωσή της από τα ΜΜΕ, αφού δικούς της δεσμούς με το λαό δεν έχει, ούτε μπορεί εύκολα να αναπτύξει, καθώς τα στελέχη της διακρίνονται για τον ελιτισμό τους.

Η ολιγομελής ομάδα που διαχειρίζεται το μόρφωμα των Οικολόγων-Πρασίνων προσαρμόστηκε γρήγορα και τέλεια στο ρόλο που της προορίζουν.
«Από θέση αρχής, δεν αρνούμαστε το διάλογο με κανένα δημοκρατικό κόμμα», δηλώνει με νόημα ο Τρεμόπουλος.
Ο Στ. Δήμας «έχει κάνει σοβαρά πράγματα για το περιβάλλον», δηλώνει ο Χρυσόγελος, ξεκαθαρίζοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα: «Σε γενικές γραμμές είμαστε υπέρ και των συνεργασιών που θα δίνουν και πειστικές εναλλακτικές λύσεις σε επίπεδο διακυβέρνησης». Ο
δε γυρολόγος-παραγοντίσκος Καφετζόπουλος το κάνει πιο καθαρό: «Αυτό που θέλουμε είναι να συμφωνήσουμε, δημόσια όμως, ότι το κυβερνητικό πρόγραμμα της επόμενης τετραετίας θα βάλει - ξέρω 'γω - 15 στόχους, 25, 50, 500, ακόμα καλύτερα, αλλά μετά από διαβούλευση». Είναι, λοιπόν, έτοιμοι για την εξουσία, αρκεί να πάρουν κι αυτοί κάτι. Ενα χωριστό υπουργείο Περιβάλλοντος και κάποια κονδύλια.

Αλλωστε, οι άνθρωποι αυτοί έχουν μάθει εδώ και χρόνια να συνεργάζονται με την εξουσία, να παζαρεύουν παρασκηνιακά και χωρίς πολύ θόρυβο με τις κυβερνήσεις για τα κονδύλια που θα πάρουν οι ΜΚΟ τις οποίες έχουν ιδρύσει και να συνεργάζονται ακόμα και με τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, προσφέροντάς τους (με το αζημίωτο, φυσικά) το κοινωνικό άλλοθι που γυρεύουν.
Με μια τεχνοκρατική-διαχειριστική αντίληψη για την πολιτική, συνιστούν την πιο χυδαία έκφραση αστικού ρεφορμισμού. Εκτός από συμπληρωματική δύναμη του δικομματισμού και δεκανίκι του συστήματος, είναι και ένα επικίνδυνο ρεύμα, καθώς λειτουργούν ως απολυμαντικό του καπιταλισμού για τα συνεχή εγκλήματά του κατά του περιβάλλοντος.